Alle inzendingen over nevel OR strand OR verlangen

Wie was het die ik daar tegen kwam een lichaam zwevend betrad mijn pad akkoorden die ik nog nimmer hoorde beroerde mijn gepijnigd hart Mijn armen omsloten een omhulsel ik voelde de zachtheid van het bestaan tedere handen streelden mijn wangen glimlachend ben ik meegegaan…

Tussen de nevels verscholen donkere schaduwen. Die als de nevel weer verdwijnt herrijzen als grote reuzen. Bergen die reiken naar de sterren en maan.…

Nevel en mist mysterieus gezicht langzaam zweeft het boven de aarde als een zeepbel spat het uiteen het blijft een wonderlijk fenomeen de zon laat dit sprookje verdwijnen die wil vandaag ongehinderd schijnen.…

De nevelen van het verleden sluiten mij in met een diepe zucht als in een trance staar ik naar een grijze muur die voor mij ligt als ik omkijk zie ik nog flarden van een blauwe lucht wederom ben ik voor het nostalgische gevoel gezwicht de nevels hebben mij nu volledig ingesloten de hunkering naar vroeger is nu in alle staten een weemoedige…

de rivier weet van lopen de weemoed kent ze niet het verlangen weet van stromen zichzelf bevatten kan ze niet het water draagt de weemoed wat ze wiegt weet ze niet het verlangen herhaalt zich in het stromen voor wie het ziet…

Mijn verlangen gaat uit naar de lente, met al zijn geuren, gezang en kleuren, terwijl de winter hier voorbij glijdt.…

Geef mij één middag één middag in de zomer in de schaduw onder de bomen waar alles langzaam is en loom waaronder een blauwe hemel de uren lijken stil te staan met de wolken en de vlinders de geuren van jasmijn waar alles wacht in stilte op de avond op de schemering één middag één middag in de zomer…

ben jij hoop en verlangen een traan op mijn wangen de stem uit mijn dromen dagen nog te komen nevel in de morgen het avondrood gefluister in de wind de lach van een kind een hart gegeven met liefde doorweven ben jij het leven hier in mij…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Als ik van wolken en nevels niet weet, als ik neig naar wat niet is te vangen, is, wat mijn lichaam is, dood. Nacht, ik kom om van verlangen.…

zoals korrels van zand worden geschud maar steeds duin blijven of woestijn of wat aanspoelt strand, druppels: regen of nevel of net nog wolk of waterval, stenen: berg of pad of huis en hoe kinderen graaien met open handen als scheppende kracht graag alles dooreenschudden en dat ze nog ontdekken zullen: er is alleen de wind…

zilver is de nacht waar sterren verscholen in verlangen dansen door eeuwig licht nevelige flarden van verdwaalde dromen maanlicht omsluiert haar gloed ontneemt waar wensen in jouw ogen op zoek naar verlossing ontwaken in de morgen als verlangen in mijn hart en dansende sterren in het lied van mijn dromen voor eeuwig beloven…

Mijn denken door het nevelig brein bezwangerd van verlangen naar zacht morgenlicht. Mijn zicht vertroebeld in duistere nacht kan geen licht verdragen van zon aan heldere hemel.…

eens / blies ik de harmonica eens / streek ik de viool vandaag in opgewonden verbijstering mompel ik Madromadé magische aanwezigheid jij bestaat… nevel / mist kneedbaar verlangen betovering tot diep in mijn ziel toch hoe onmachtig jou werkelijk te betrekken in dit sprookjesspel…

Ik heb meer vooral veel zin in jou als zingeving om zin te geven iedere dag een lach vol goede zin op te staan zingend swingend vol zin!…

Binnenkort, wie weet van- daag streel ik jouw mooi lijf weer nu levend in mijn gedachten. Ook straks, ligt jouw naakt tegen dat van mij Slechts verheugd ben ik dat ik jou weer intens mag beminnen Wij weten beiden dat wij el- kaar zonder twijfel echt willen zowel nemend als zeker gevend aan jou...…

Je zachte woorden nevelen als dauw in een zomers morgenlicht Je schrijft de ongeschreven bladzij met het mooiste liefdesgedicht Je zachte woorden strelen als een geurende bloesem in mei Je laat de letters in liefde zweven over de roomwitte bladzij Je zachte woorden koesteren als de blauwe zee aan het strand Je schrijft de woorden in passie…

ik heb kou en regen aan de zee meegegeven in een nevelige horizon kwamen zij elkaar tegen waar het grijs langzaam klaarde golven weer hun eigen kleur vergaarden en lichte plekken op het harde zand het strand een bijna zomers aanzien gaven alles bloeide open als in een metamorfose toen zon de wolken brak en ons het paradijs terug…

grijs kamt winters hand nog witte sporen op een bijna vlakke zee de noordooster dempt de kruinen temt in koude nevels zijn gevreesd bestaan dat uitgewoed is na een herfstig voluitgaan verlopen zijn de hoge golven uit de verre oceaan toch krabbelt zij aan kusten de ondergrondse stromingen zullen strand en land nooit laten rusten…

Donkere wolken kwamen aan een wind stak op best hard beter nu naar de boulevard te gaan echter voor 'k zover kwam: Werd ik gezandstraald niet gering kijk een uitje op strand met uitzicht op zee Is 1 ding, maar al dat zand waar 'k niet om vroeg was wat ik mee naar huis droeg.…

op het strand breekt hij als hij overrompeld wordt door een verlangen naar zijn Ithaka verlangen naar het goede mooie het ware a paradise lost overvallen door pothos smachtende tranen een hevig heimwee sluwe arme Odysseus de beproefde reis de dag is helder het licht is van porselein de queeste voorbij…

In de armen van nevelen en koude oorden? Toe neem me nog één keer mee naar warme steden en lieve stranden. Waar licht in ons op zal bloeien door gouden straten en stralende zeeën. Verlos me van alle pijn in de verte, door jou, door de liefde die vergankelijk bleek.…

hij ziet haar vlindertje achter duinen ze wriemelt een snoepje open werpt het papiertje in de branding hij volg het wegdeinen met rave-ogen toegeknepen de zee weerkaatst haar leven en zijn lusten…

als de nacht haar deken spreidt mij hult in zachte dromen waar een ster in nevelen schijnt mij liefde wil beloven zal een zucht uit het niets een schreeuw van verlangen de beklemming doorbreken groeien in mijn hart waar rust in mijn dromen de belofte van een ster zal verschijnen in stilte als een zucht uit het niets…

nu je hoger bent dan ik zweeft mijn verlangen als vlinders naar je toe...…

Het milde buiten tussen het helmgras doet reeds fluiten; doet vroeg verlangen je diep in te graven in het reeds opwarmend zand. Hier te verpozen lijkt een verlangen niet meer te stuiten; op een afstand tuurt de verte naar wat vissersboten, deinend op de golven, ver van het strand. Zo'n dag aan zee doet verlangen de zeemeeuw te zijn.…

weerkaatst langs glazen schaduwen brekend glas verbrokkelt mijn illusies scherven doorboren mijn ziel slierten van nevel dragen mijn tranen naar golven van weemoed verlangens blijven achter op mijn verlaten strand van de herinnering…

Secondes... een lichtjaar het zijn maar getallen een kind met rood haar uit de hemel gevallen kometen... planeten ze zagen haar vliegen en spanden de nevels om haar in te wiegen een hemelse... zegen op aarde gevangen naar windvlaag en regen bleek zij te verlangen de winden... de stormen...…