Alle inzendingen over niet wetend

Adem draagt een waas van kilte en ik voel hoe herfst mijn lippen raakt aarzelend gelijk een blad niet wetend waar te zweven een moment slechts maar genoeg om stormen te verlangen…

Zoek, niet wetende wat je zoekt Hoop, op datgene wat je niet kan vinden Ren, het leven voorbij Sluit je ogen en Vlieg in gedachten je vlucht Een vlucht in de wereld waar je eigenlijk niet wilt zijn…

niet wetende waar het is begonnen onder de dieren waar de mensen wonen van de grote steden bij de samenvloeiing van de rivier de stem in de mist tot in ons land waar het coronavirus van nerts op mens is over gesprongen…

, Ik zal er altijd voor je zijn’ Maar kon ik het je maar besparen, Bleef je maar zo klein, Je kleine zachte handje, Vol vertrouwen in papa’s hand Nog niet wetend, Zo onbewust, Van de grote wereld, Vol pijn, haat en lust…

Voor even, Heel natuurlijk Wel vertrouwd, toch vol geheimen, Wetend dit gaat verder. Niet op wachten, laten gaan. Vanzelf…

Ik ben niet aan jou besteed niet mooi genoeg voor jou de liefde is zo wreed maakt niet uit dat ik van je hou Uiterlijk is alles wat jij ziet je bent blind voor wie ik ben wetend dat jij mij niet verdient is het verdriet waaraan ik wen…

Daar staand, overuigd van de waarde schaterlachen om hem, de ander doneer mijn ziel en maak een god in bleke dromen over zand breken stormen door in mijn wil wetend wat ik kan geef ik niet mee niets meer dan mijn ziel ik ben het, de zoon, de redder.…

plakkend,zwetend rood doorlopen ogen vragen het antwoord niet wetend het leven te strak de voltooid verleden tijd maar moeizaam vergetend onder het ijs geschoten zoek ik terug naar het wak…

wanneer de dieren terugkeren naar de aarde, als teken dat alles, miljoenen seizoenen, klapwiekend verder gaat, onwetend wetend, als de dieren.…

Zoals gij, zijn wij blinden en onwetend, Al zien wij in uw duizendvoud’ gelaat, O Liefde, die te vroeg komt, of te laat, En gaat van waar gij kwaamt, uzelf niet wetend.…

Zoals gij, zijn wij blinden en onwetend, Al zien wij in uw duizendvoud' gelaat, O Liefde, die te vroeg komt, of te laat, En gaat van waar gij kwaamt, uzelf niet wetend.…

Niet wetend waarheen te gaan, onzekerheid is zeker, angstig blijf je staan. Maar luister naar je hart. En doe, wat je nooit zou doen. Om te vinden wat je wilt, in jouw wereld.…

Daar sta je dan, een grijns op je gezicht, niet weten wat je zeggen moet, niet wetend wat ik zeggen zal. Dan plots, je grijns verdwijnt, je ogen leeg. Is dit dan het einde vraagt je mond. Maar gevoelens toon je niet, heb je nooit getoond en zal je ook nooit tonen.…

Schoorvoetend sla ik Deze bladzij van Mijn leven om Nog niet wetend Of ik de volgende Eigenlijk wel lezen wil - Angst doemt op aan De rand van het Blad dat hier en daar Met ezelsoren verrijkt is Verder moet ik, altijd maar Verder, terwijl de grens Al lang bereikt is…

Toen ik de Dag en de tijd Had losgelaten En mijn leven Als een laken Vol vlekken En scheuren Op een hoop Naar beneden viel Was ik op een Keerpunt gekomen Niet wetend of De hemel zou Volgen of toch Nog de aarde Die ik al Verlaten had 29 januari 2010.…

de wereld krijst voorbij in afwezige gedachten niet wetend wat mijn opdracht is ben ik op pad gestuurd nergens wegwijzers of aanknopingspunten ik zeil door een onverschillig heelal een inktzwarte ruimte waarin ik kofferdrager ben in de stilte van een onleesbare wereld…

Hier zit ik dan, doodse stilte, niet wetend wat te doen. Wat doe ik hier, waarom ben ik hier. Waarom wachten op een kleine kik, wachten op iets wat misschien helemaal niet nodig is. lekker slapen, slaap zacht, rust lekker uit, goede nacht.…

Mijn liefje, je loopt in het donker niet wetend waarheen, alsjeblieft kom naar mij en open je ogen, dan zul je zien dat ik niet heb gelogen.…

nu de laatste hand was gelegd aan het vervaardigen van haar vleugels was de tijd daar om in alle rust te talmen om naar het punt te groeien van pure overgave wetende dat ze alles in vertrouwen kon achterlaten zodat ze zichzelf open kon stellen voor de weg naar zomerland…

Blokkades opgeheven Stolsels opgelost Het stroomt weer In mij, althans Vandaag Voel ik het leven Door mijn aad'ren Stromen Niet wetend wanneer De volgende Bottleneck zich Zal aandienen, Wanneer de stroom Weer tot stilstand Zal komen…

dat straks de zon weer gaat schijnen Wetend dat de scherpte van de pijn verdwijnt En hopend op een nieuw begin…

vol verbazing, ongeloof niet wetend wat te doen niet wetend wat te zeggen zo was de situatie na zoveel jaar was jij ineens daar een half uur was de tijd en nog een sigaretje later was ik je alweer kwijt nog voel ik het verdriet 14 jaar aan tranen niemand om tegen te praten om boze blikken te besparen zo liet je mij achter weer 9…

Handen strak gevouwen, knielend, alles smekend, altijd wetend dat ik nooit verslagen worden zou, nee niet dat.…

En hier lig ik dan als een meermin op het droge niet wetend waarheen nu mijn schubben benen zijn en het kind in mij steeds groter wordt En hier verdwaal ik dan met de tijd als kruimeldief en geen steentjes meer op zak word ik steeds ouder en toch kleiner opnieuw bang voor de wolf in het struikgewas…

zo kwetsbaar eenzaam in eenzaamheid voorbij tot ik jou tot jij mij kan vertellen wetend dat iemand luistert eenzaam in eenzaamheid voorbij als ik als jij samen zwijgen de hemel zacht fluistert lieve lief het is goed kom kom maar hier bij mij…

ik zie een zwaluw boven mij dartelend in de wolkenloze lucht blij en onbekommerd onbewust vermaak en ik wetend van mijn denken in verhevenheid volg verwonderd zijn ballet hij lacht mij toe grotesk meewarig ik zie een zwaluw boven mij…

Zou je daar zijn waar ik je wens, zou je 't vinden zo fijn zoals je was als mens, zou je daar zijn, waar engl'en toeven, zou 'k me geen zorgen behoeven wetend dat je daar bent, waar rust en sereenheid is, waar alleen liefde, liefde en liefde is..... zou je daar zijn?…

Wel wetend dat het subjectief zal zijn, Want pijnen zijn nou eenmaal niet te meten. Stop daar nou mee, is mijn ultieme wens, Aan pijn, maar ook aan vragen is een grens.…

Wetend dat het is er is.…

Met verdriet sluit ik mijn ogen Wetend wat me te wachten staat Wat zo boven water gaat komen Is iets wat me niet koud laat Omdat ik eigenlijk hoop dat het niet wordt gezegd Ik ben bang als de dood Maak het niet bekend... Want als je dat doet verlies ik je voorgoed En dat wil ik niet Het einde is verdriet....…