Alle inzendingen over niet wetend

niet wetende dat ik nooit zal opgeven maar zal wachten om mijn bloemen te zien bloeien met hun kelk naar de blauwe hemel gericht onder de milde witte zon…

niet wetend dat als ze eenmaal zo hoog waren, zo vreselijk hoog, de lucht niet blauw meer was, en de wolken alleen maar gevangen water.…

Het kwik zakt naar beneden niet wetend dat het al weer erg lang is geleden dat ik warmte bezat maar het alom heb gemeden juist omdat ik het zo koud had…

confronteert mij met mijn vergankelijkheid indringend kijk ik naar mezelf niet wetend hoe fragiel ik werkelijk ben tot dat het lichaam schreeuwt wijzen onderzoeken uit dat kleurverschil fataal kan zijn…

Stil rollen mijn tranen geruisloos Wetend dat mijn verleden een puinhoop is En laat mij troosten door de muziek "Lief, ga dan mee en omarm me, omarm me.." Stilzwijgend laat ik me meeslepen In de heerlijke woorden van de muziek Die zuiverheid laat mij in liefde omarmen Verzadigd in troost vind ik mijzelf weer terug Wetend dat ik mijn verleden…

Wetend dat het zo niet is- niet kan. Gestalte in duisternis.…

luisterend naar jouw hartslag wiegend op jouw adem zoekend naar een antwoord dat ik ken sluimerend deze zondag veilig in jouw armen wetend als geen ander dat ik ben…

Vergeten met een wetende blik is schuld mijn geroofde gedachte en weet ik dat jouw wegende blik mij weer zal veranderen in de dief die alleen zichzelf beroven kan…

De eerste vonk waardering Voor de eenzaamheid in’t nu Wetende niet anders kunnend Te zijn hier met mezelf Onmogelijk te ontlopen Is hier de confrontatie Met mij met gij met God Alles te verdragen Dat is nu mijn lot…

De bladspiegel toont zich in letters en beelden asymmetrisch De zinsnede onthult zich aan de lezer als synthetisch De liefhebber verorbert het geestesgoed als een fetisj Toch is de mens in zijn “wetendheid” dyslectisch…

even evenwicht vluchtig vederlicht even evenwicht rijker rijper wijzer wetend wondend soms even licht: even evenwicht…

Wanend in duister woud struikelend, Door doornen gestoken Zout van tranen Ga ik door richting uitweg Wetend dat het pad nog lang is Om jou te vergeten…

Eenzaam in dit huis Alleen, vaak met onbehulpzame gedachten Me voortjagend als wild Leef ik voort niet wetend waarom Zingeving niet vindend Geef ik het op papier…

Hartenkreten Kreten van binnen Willen eruit Soms niet wetend Welke woorden dan Maar gewoon maar beginnen te schrijven Geeft al rust en connectie met mijn hart…

Als het zo meteen donker is hoor je enkel nog mijn stem Zeggend dat ik je enorm mis wetend dat jij maft met hem Als je je strakjes triest voelt denk jij enkel maar aan toen Wetend dat je lief is bekoeld sedert onze allerlaatste zoen Als je aanstonds zacht huilt denk jij steeds weer aan mij Hoe jij mij zo hebt ingeruild toen je viel voor…

klein en fragiel ben je betoverend jouw schoonheid dwarrel je ingetogen over velden en wegen niet wetend waar jij je neervlijen zou zachtjes kus je Moeder Aarde…

weglopen in de regen gewoon tot het einde van de straat niet meer omkijken wetend dat jij daar staat door lopen gewoon tot je niet meer voelt en het lijkt alsof de warme regen ons voor altijd van je afspoelt…

‘k geloof dat m’n moeder nu op dit moment een heel apart gevoel kent niemand weet welke dat het is zonder mijn vader, is er dat gemis wetend dat hij nu naar moeders kijkt vanaf daarboven waar alles mooier lijkt wetend dat hij een traan weg wrijft en de liefde voor haar altijd blijft wij als kids proberen het wat te verzachten zij die…

ik heb de kleuren gemeten van ogen die goed kunnen inspreken met een wetende blik die compassie kunnen delen zonder confrontatie die al innemend hun woorden kunnen geven het is een samenspel omdat de doelen niet geformuleerd zijn in een liefdevol eerst ontmoeten om de interesse in elkaar te verdiepen met het verstaan…

De nacht vloeit over in de vroege morgen En ik huil mijn verlangen in slaap In dromen neem ik je passie mee Wetend dat je verlangen naar mij daar is...…

Een echo… nu wetend dat het echt zo is, Nog klein, leven… ik beslis. Je wilde bij ons zijn, Een keuze maken voor jou… zoveel pijn! Het leek een seconden, Besloten… je bent weg… diepe wonden. Verdrietig, sorry… het leven niet gegund, Niet wetend of wij dit hadden aangekund.…

niet wetend waar de weg begon Laat staan waar hij eindigen zou... Maar het pad was te donker want gisteren raakte ze de weg kwijt...…

De traan, Die zijn ijzeren spoor achterlaat Langzaam langs mijn wang glijdt En zijn bestemming niet weet Door de mist verblind Niet wetend wat er komen zal De traan Daar gaat er weer eentje…

In het wetend licht zou ik mezelf niet ontdekken of een schaduw kunnen geven die elke leugen bedekt en mij weer laat zien waarom ik mijn ogen wel dromen maar geen verlossing gun.…

Een traan in het donker gehuild in het licht van de maan Een traan verdwaald in onzekerheid niet wetend hoe verder te gaan Een traan radeloos de zoveelste verloren in stilte kijk jij me aan...…

Loop door het leven Met heel veel gevoel Maar soms zonder doel Volg mijn pad Niet wetend waar heen Waar ik ga,het is mijn lot Ik leg me er bij neer U beslist, mijn Heer…

weten Pas een fractie van een seconde erna besef ik het – mijn verstand verdeelt het in mezelf in anderen en objecten – wat er allemaal niet is wanneer ik leef, dan ben ik één met alles zonder dat er aandacht en zintuigen aan te pas lijken te komen Het is gewoon zo en kan niet anders zijn, soms blijft er iets van hangen – een Wetend…

Wetend van afscheid fiets ik met mijn oude lief door de polder. Ik heb hem geleerd dat het Hollandse landschap mooi is. Ik laat hem dus niet met lege handen achter.…

en liefde wetend dat hij een huis kan bouwen van wat hij om niet gekregen heeft van de aarde die zijn moeder is Het zusje dat slaapt tussen de benen van het paard van haar verlangens, warm onder zijn ademende baldakijn haar dromen balancerend als gestapelde stenen…

woorden wevend weergegeven in vlekkende samenvloeiing pennenstreken met vliegende vlindervleugels in liefste mijmeringen als altijd achterhaald door dichterlijke drang zwijgt ze zinnen zoekend wellicht wetend waarom…