Alle inzendingen over niet zwaarte van gor

Ik wandel Over het Zanderige Duinpad Het is Stil Alléén de rustgevende geluiden van de wind en af en toe een andere wandelaar die langs Loopt met hond Ik sta Stil op het hoogste punt in het duingebied Kijk de diepte in van de helder blauwe lucht en Laat me erin verdwijnen…

Nu ligt hij tevreden op één oor, maar ach, wat was die koffie goor.…

kom kom dan ik zal de dagen tellen terwijl het buiten donker wordt er klinkt geluid uit het landschap dat ik wel begrijp en mij tot volgen stemt de verte roept als een volmaakte liefde werpt volle zeeën wanneer de zon rood ondergaat, met zachte borsten in de nacht en armen, zo lief als warme onschuld kom kom dan, ik zal je…

ik vertilde me mijn lange leven aan wat de liefde is of liever nog: dat wat ik dacht dat hij zou moeten zijn tot mijn verdriet ging in mijn meisjesjaren de lichtheid al mijn hart voorbij want niets was slechter dan riskant te leven en hachelijk was het later toen ik ouder werd om de liefde niet heel serieus te nemen of erger nog…

Soms heb ik genoeg aan mezelf Kan me moeilijk concentreren Heb drukte in mijn hoofd Alles valt me zwaar Het is een teveel aan prikkels Soms raak ik in paniek Dan kan ik niets hebben Smeek naar innerlijke rust Als de buitenwereld schreeuwt En de binnenwereld bang is Dan heb je moeite Om rechtop te blijven staan Het is de kunst te overleven…

door zijn gedachten vormde hij een loodzware kei die hij dagelijks meetorst als zelfgemaakte zwaarte hij leunt nu op een stok die hem ondersteunt de zon kan hij niet zien door het voorover buigen kon hij toch lichtheid zien van groen en luchtigheid…

Doorgebogen berken treuren samen met wilgen over letters in het marmer die vervaagd spreken over zacht rustende geliefden Maar zwaarte omhult ons als een stenen mantel wanneer wij hen zoeken bezwaard sluipen we op loden tenen weg We zoeken jullie wel op je geliefde plaatsen daar vinden we zelf ook meer de rust…

De uren worden bijna ondraaglijk zwaar, als het avondlicht oplost in de duisternis. Droeve herinneringen verdringen elkaar en besef ik grauw wat ik zo vreselijk mis. Dan raak ik de trieste beelden maar niet kwijt van mijn vrouw die ik innig lief heb gehad. De altzheimer gunde ons maar weinig tijd samen, voordat de ziekte haar geheel opvrat.…

al koutend over mijn kwelling het was van den droeve thuis zonder uitzondering gordijnen aan rechte roeden onverklaard dalend met helling zei jopie van jack's laminaat kijk eens naar je schroeven die waren scherp gepunt en bedraad pluggen met erbij gezochte maten voor door gave voorgeboorde gaten in onze wit gestuukte zoldering tergend…

Samen door de sneeuw mijn zwaarte hoor - en zichtbaar aanloop tot dieet…

De avond viel er was niets dat haar schoonheid overtrof totdat in het pastel een gors haar glimlach verdorde.…

Als ik op een dag een nachtcreme smeer En doe alsof ik dan ga slapen Wie weet dan nog hoe laat het is wanneer ik 's ochtends sta te gapen…

Ik herlaad maar weer eens en begin opnieuw te richten. Tijd voor het grove geschut, van schelden en tieren en dichten.…

D`r was een hele, hele tijd terug een boertje, met een kromme rug. Hij was niet meer zo jong van jaren en werd al wat dunnig in de haren. Aan weelde was hij niet gewend en `n spiegel had hij nooit gekend. Maar toen hij aan het spitten was toen vond hij zo`n mooi stukkie glas, `t zat onder het smeer en onder het zand hij nam het in zijn werkmanshand…

Weer bogen de bomen eerbiedig hun kruin Weer spatte het schuim over dijken en duin Weer raasde een vliegende storm over 't land Weer beukten de golven 't geteisterde strand Weer gingen gedachten gebeden naar zee Weer leefden er honderden duizenden mee Weer waren de machtigste schepen in nood Weer vochten de mannen op leven en dood Weer wachten…

licht, zo licht dat zomerlicht een onbekommerd zweven alsof het morgen net zo licht zal zijn de zomerzon de glans bewaart terwijl de zwaarte achter elke schaduw loert licht, zo licht dat zomerlicht voorlopig vooralsnog…

Voor O. ter nagedachtenis aan M. Achter een ivoren lach galmt zijn wereld staccato in wegstervende woorden Vraag en antwoord vlechten zijn gedachten ineen tot een gordiaanse knoop Hier, in dit leven knarst de tand des tijds het gruis in open wonden Ongemerkt slibt het zout in jonge ogen tot geen traan de pijn nog schreien kan…

Te neer, op de sofa van het verlangen, geveld, log in de zwaarte van de droom, omarmt het dwaasheid en zijn zonden en het vlijt zich neer bij het verdriet. Het weet niet meer wat eerst begon: was het honger, dorst, ontbering of de lust? Het wil de hoge treden op en hier vandaan, het wil een ster die twinkelt als ze lacht.…

Je last kan ik niet van je schouders nemen je zwaarte kan ik niet bepalen. Er voor je zijn, eerlijk en betrouwbaar belangstellend en luisterend, want meer Kan ik niet voor je doen!…

de zwaarte die de kracht blijft houden om te waken over niets…

“Gore heeft gewonnen”, roepen al zijn fans, Maar zij die Bush bij voorbaat hoger schatten Zien hem als winnaar der tv-debatten. Het oordeelt vormt zich telkens naar de wens. Gelukkig zijn wij buitenstaanders wijzer. Wij weten dat het lood is om oud ijzer.…

liefdeloos, het woord alleen te grof voor de dag die vuig straks op ons wacht het vuil te verneuken dat zelfs de regen niet kijk me in de ogen en zie dat wat ik zei op en top gemeend dus zwijg nu en spreid dat bed voor ons over deze nacht meer mag je niet en ik ook niet…

Twaalf witte zwanen in het Goor Ik spoed me voort en neem me voor over een en ander verder diep na te denken in het café aan Brug II en thuis mijn verhaal te doen -met verve, zo mogelijk.…

Hij miste, springend van de hak op de tak door de zwaarte van de zak en niet alleen de inhoud van het jute wat vervolgens brak.…

binnen jouw dromen verdragen lichte vleugels iedere zwaarte de verbondenheid met nu en leven losgelaten…

Op een boerenbedrijf nabij Goor Komt een grote tunnel voor 't spoor De boer was al bang Voor een overgang Maar hij gaat er nu onderdoor…

Een hond is knap (al blijft 't vies), ik snap niet hoe ze ’t flikken hun gore drollen zo precies onder mijn schoen te mikken.…

De vuilstort in Hoedekenskerke als John, om ze even te sterken, met Geer en Goor belt. Hij heeft net verteld ‘blijf daar dus voorlopig maar werken’.…

reikend naar het licht ranke vrouwelijkheid draagt voelbare zwaarte ik stijg op uit dit bestaan en laat mijn leven aarden…

Als het stil wordt in mij weet ik welke mensen er werkelijk toe deden, het zijn die mensen die zich niet lieten afschrikken en de zwaarte niet vermeden.…