Alle inzendingen over oeverloos beminnen

Soms komen woorden aangewaaid die ‘k zelf niet kan verzinnen; ze spreken over licht en vreugd en oeverloos beminnen. Maar er is ook de pijn, de last, het afscheid van geliefden, de duisternis, het dwaas vertoon en ook wat ons ooit griefde.…

Je borst zo heerlijk zacht Mijn ogen willen je verleiden Je oeverloos beminnen vannacht Deze spanning is zalig voor ons beiden... Je weet dat ik schaamteloos naar je kijk Mijn ogen willen je laten beminnen Je glimlacht als ik door je haren strijk Langzaam laat je het spel beginnen...…

Als een rivier wil ik minnen in een stroming oeverloos hoogten en diepten als golven vol van kolkende emoties hoogtepunten van geluk wisselend met hartenpijn.…

Hoe groot kan een verlangen zijn oeverloos zoals een meer vroeg in de ochtend een solitaire meeuw op de steiger water dat zou willen kabbelen ware daar dat immense verlangen niet…

Verwarm je aan mij Laat je in verliefdheid gaan Verwarm je aan mij Kruip dicht tegen me aan Vannacht ben je van mij Laat je oeverloos verleiden Vannacht ben je van mij Dit genot is van ons beiden Verwarm je aan mij Laat je lichaam beminnen Verwarm je aan mij Kom, laat het voorspel beginnen Vannacht ben je van mij Laat je lichaam strelen…

Lezen wat er niet staat Woorden verstaan tussen Regels door die op Het oog de waarheid Verzwijgen Ze schieten alle kanten op Gaan de ruimte in die Oeverloos is, Net als de waarheid, Oeverloos, oeverloos…

wat als niemand je tranen ziet wat als je wil huilen en je hebt geen plaats om te schuilen 'k heb m'n tranen weggestopt, heel diep wat als niemand je helpt 'k verberg mij veilig in mijn schelp 'k word zo moe van al dat vechten 'k dwaal rond in mijn lege leven en heb zin om de strijd op te geven…

het is de weemoed van een deken die het draaglijk regen doet in zorg verborgen tranen bedekken de zachte warmte die de morgenvroegte wekt in kleine stralen door het vensterraam de kleur van een nieuwe dag verbreedt z’n glimlach tot een stroom van blijde gedachten…

Met gesloten ogen keer ik terug naar een diepe slaap maar de weg is treurig en vuil, een halte tussen de dag en de nachtmerrie, gedichten lezen zou mijn oeverloze gedachten tegenhouden, die labyrinten overstijgen en naast mij een kussen een leeg omhulsel, waarvan de veren in onschuld lichter worden, om deze te vangen kost geduld,…

is er nog zee, nog meer trekt nog stroming onder het veer? zie de troostende hand en de ontroostbare hand daarin, in haar schoot, beide de hare. sloot ze haar vingers te stevig om de knop van de rozenhouten deur naar de eetzaal? zie het haar, zie haar van welke plant had ze bloem, blad of blazen niet mogen eten? heeft ze een leegte gebezigd…

als dan de brug geen voortgang biedt en slechts het water kan beschutten… er drijft een simpel blad zijn sterven kleurt naar dode huizen ieder raam weerstaat de glans van hemelsluizen daar blinkt nog de dans van duizend kleine bloemen als ik ze wil noemen zwevend, boven buigend gras zie ik de wolken kruisen…

De trein rijt in een flits mijn gedachten aan stukken: oeverloos…

Oeverloos geweld De schuttersvis schiet niet mis Insect verzwolgen.…

Gedwaald in het carousel van gedachten en oerbos van aangeleerd gedrag, tot labyrint getransformeerd wordt voedsel niet verteerd, herhaald in zinnen waarin ik oeverloos verdwaal en de 'dichters herder 'hoedt z'n makke schapen, om zich braaf te laten kooien, vergaan tot molm door houtwormen van vlijt en al hetzelfde blijft, veranderd…

Hij kon praten over alles, hij kon kletsen over niks, hij kon oeverloos discussiëren over minder dan jij en ik bedachten. Hij kon lachen om alles, hij kon bedroefd zijn om niks, hij kon oeverloos praten over dingen die niet goed gingen, maar had altijd, het hart op de goede plaats!…

je tot een oeverloos genot Je slaat verlegen je ogen af als je merkt dat ik naar je kijk Je bloost in rood schaamte wetend dat ik met je gevoel speel Langzaam loop ik naar je toe en fluister:"Je bent lekker"……

Beminnen Het is een kunst Zalig om te krijgen Mooier om te geven Beminnen Het is een geheim Dat verscholen ligt In ieder mens Beminnen Het is een gave Die je mag geven Aan je geliefde Intens hefig en puur Beminnen Ik doe het met liefde Voor diegene Die echt van mij houd…

ik bemin jouw zinnenstrelende flanken zij wiegen als bedeesde golven met ruisende klanken ik blaas mijn streling langs wuivende haren in stotende zuchten speel ik muziek op gewaande snaren…

In stilte wilde ik jou beminnen aan de oever in het riet de sterren kronkelen fonkelen in deze fantasie mijn bed bekleden met je beeld de hitte mijn wangen heet Je bestaat je ogen je naam ik ben niet meer van willen meer van kneedbare was een vochtige schreeuw van passie en verlangen wij zijn in ons gevallen…

Langs de grauwe muur waar grijze specie verhardt door de tijd geslagen gaten dicht banen slepende sporen zich een weg naar de ras naderende lente welke licht ontluikt een verdwaalde krokus duwt groen gras opzij het lijkt wel of ze knipoogt maar er is geen beminnen meer aan…

Maar - 'k zal u niet beminnen, Met brandend hart en brein; Ik wíl u niet beminnen: Ik wil gelúkkig zijn. ---------------------------- Het vaderhuis (1903)…

van afstand kijk ik dichtbij zo door je ballen naar binnen, ogenschijnlijk niets aan de hand, dan vuur jij gedachten af, van afstand diep bij mij naar binnen…

Onder de zwartfluwelen hemel met pailletten van miljoenen sterren, bemin ik jou in deze en andere nachten maar slechts in gedachten want jij bent ver. En in het licht van de zilveren maan, voel ik hoe jouw handen gaan en met mij spelen, geheime plekjes strelen, langzaam plagend , steeds meer vragend en genietend van elkaar. Dan kus ik jou…

In het lenteatelier van de afwezige artiest vult een zwevend standbeeld een netwerk vol van wonderen een koorddansende suppoost bewaakt de fleurige zalen waar niemand binnentreedt alleen de kruipende en bukkende mens is welkom in dit lokaal een enkeling heeft moed genoeg kwetsbaarheid is de enige kracht en de eenzame weg die tot ontdekken…

Dit is het andere beminnen het voorspel waarvan de natuur in stilte heeft besloten of het al dan niet in een menselijk vorm zal worden gegoten en als door dit avontuur een nieuw wezentje is ontsproten dan is de cirkel weer rond komen we weer aan bij het begin waar de liefde ooit ontstond…

hij ziet niet in het donker zijn ogen terneergeslagen vragend in de verte in wanen van de nacht hij wilde haar beminnen met een aarzelende tast van besmuikte handen en bleke vingers nu dwaalt hij en doolt in vergetelheid zijn lot zieltoogt in miezerige kanalen wie zal zijn rit verder zetten en hem de blauwzoete dromen…

Vol overgave hartstochtelijk beminnen verstilt de liefde…

Liefste Laat me je beminnen Voor ik het de buurman doe…

zonder grenzen hart en ziel verkennend oeverloos strelend glijden mijn handen van je rug als een traan die valt…

Verlatenheid en duisternis oeverloos lijden toen en nu; liefde niet begrepen, licht niet gedoogd, God, wees ons, zondaars, genadig…