Alle inzendingen over omring ik jou

om ons heen draalt en stukje bij beetje jou de waardigheid van het leven ontneemt wil je nog harder bewijzen dat je nog lang niet klaar bent door te zeggen dat hij het bij het verkeerde eind heeft ga een straatje om zeg en met alles wat nog bezit verzet je je tot je echt niet meer kan het knokken moe bent omringen we jou met onze…

Ik wil dat je hier bij me bent Met je lichaam tegen het mijne aan Ik wil je handen stevig vasthouden Om ze nooit meer te laten gaan Ik wil je zoete lippen proeven Op een manier die niet zou mogen Ik wil verdrinken in de glans Vocht van je schitterende ogen Ik wil je benen kunnen strelen En je mijn liefde laten voelen Ik gaf je 't vocht…

mijn liefde omringen je behandelen als mijn eigen kind…

Ik omring jou als jouw dynamische parfum. Welke expeditie biedt ons synchronie?…

zoek mij niet meer.. ik ben niet meer dan een gedaante in het donker tussen mijn oren langzaam gedraaid in mijn zintuigen mijn ogen in de nabijheid van een kleine dag als kind van de avond schrijf ik je de dichtstbijzijnde woorden mijn linkerhand ernaast er is meer dan dit het ongeschreven omringd het geschrevene…

ik wil je opsluiten in de omhelzing van m'n armen ik wil je vastpakken om nooit meer los te laten maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet kan niet jij en ik wel jij wel ik niet wij…

Ik ben op zoek naar mezelf en ik ben zo moeilijk te vinden. Het is zo frustrerend. Ik kan me er zo over opwinden. Waar is mijn eigen ik? Ik ben niet wie ik ben. Hoe verander ik dit toch? Anderen kennen me niet zoals ik mezelf ken. Ik zou het zo graag laten zien. Ik zou hier zo graag over praten maar hoe begin ik erover, want niemand heeft…

Als het leven je ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verdwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan de pijn zou verdwijnen je wist dat je moest gaan……

Daar zat ze, daar, op de koude grond. Zo koud door de zon die, daar niet meer leek te schijnen. Ze wachtte daar, daar, op de koude grond. Ze wachtte, tot iemand haar halen komen zou. Zij wachtte daar, maar het leek of niemand, ooit meer zou komen dagen. Gegrepen, gegrepen door die vreselijke kou, die vreselijke kou van de oorlog.…

Wat gebroken is kan je lijmen Dan heelt het nog misschien Maar het wordt nooit meer zoals vroeger Want de barsten blijf je zien…

Een klein woordje met zo'n groot effect. Een stom woordje doet je huilen van schrik. Een woordje van 6 letters groot. Voor de één een scheldwoord, voor de ander de dood...…

Ik ben wie ik ben maar weinigen weten mij te doorgronden. Denk maar rare dingen over mij, want of je het nu echt denkt of niet, ik denk toch altijd dat jij het denkt. Zeggen wat ik denk, daar heb ik geen aanleg voor. Zeggen wat anderen denken, daar ben ik dan weer een talent in. Hoewel ik zoveel in mijn mars heb, en toch zelf kan denken…

Negeren, negeren, negeren... tot haar hersens exploderen! Kan een man een vrouw erger kwetsen, dan haar ziel te bezeren en haar daarna stráál te negeren? Vertel het mij maar ...…

Iedere dag moet zij zichzelf bijeenrapen. Moed verzamelen en zichzelf toespreken dat dít het gevolg is van haar keuzes. Accepteren hoe ánderen het ervaren; als een moeder haar pubers "achterlaat", op de plaats die hun thuis is en zichzelf losweekt uit hun dagelijks leven... Mensen zouden eens voorzichtig moeten kunnen kijken…

De huid drukt door de naald als een afgespleten plint die toch weer tegen de muur vol gaten aan wordt getyft, losgeslagen met momenten en streken van kwasten en granaten. Het vallen is als een ballingschap, als een tegen bezetenheid verbrand lijk en als de druk die stijgt tot voldoening en verwerping op het vlot van de afgunst. De ziekte…

in ons huis gezeten met en toch zonder jou sneeuwt het herinneringen in grote en kleine vlokjes die mij omringen als stil of hardop ik praat met jou voel ik weer de warmte van ons verbond dat eens geringd als een warme jas aan jouw hand lopend voortgaand mij mantelt…

Eén tak van de heg wordt door een sierlijke ring omkneld: paddenstoel.…

rennen, vluchten in de duisternis geen uitweg de schaduw van jou blijft me omringen…

over het scheppen van de juiste afstand weggaan om te blijven, jezelf herkennen in wat is geweest en verlangen naar een beter onherkenbaar dubbelleven je met het andere gewone omringen getroffen worden door een détail mezelf en jou daarin tegenkomen me afvragen hoe wij zijn gegroeid…

Onbewust heb ik jou pijn gedaan ik haalde de zon naar beneden nu kan ik er zelf niet mee omgaan en verlang naar alles wat wij deden Ik wil de zon weer voor jou oplaten jou omringen met nieuw vertrouwen desnoods dagenlang met jou praten om alle kreukels terug te vouwen Op mijn knieën is nog niet genoeg jij betekent veel meer voor mij…

Ik noemde de natuur verbintenis Het heeft zo zijn eigen wetten En rode draden Het kent geen vertakkingen nog Welke rode draden hebben mensen Ik volg de draad achterna Als ik in de knoop uitkom Ontdek zijn oorspronkelijke oorsprong Deze aarde balanceert op een koortje Gelukkig heeft het zijn draai gevonden Tenminste alles om ons heen is…

Jij bent soms mijn oceaan van een goddelijke schoonheid dan wil ik mij laten gaan mijzelf verliezen in de tijd Jij bent soms mijn oceaan onstuimig en onvoorspelbaar dan kan echt niemand jou aan golven vol onheil en gevaar Jij bent soms mijn oceaan die mij met liefde wil omringen dan probeer ik boven jou te staan om jou eindelijk te bedwingen…

Ik denk nog steeds aan jou al heb jij mijn hart verlaten de muur waaraan ik bouw vertoont denkbeeldige gaten Jij breekt soms zomaar in en bespeelt mijn gedachten mijn gevoel leeft dan in onmin hier zit ik niet op te wachten Ik zou jou willen verbieden om zomaar binnen te dringen om mijn ziel te bespieden en mij met twijfel te omringen…

Stilte draagt en stilte vraagt, brengt je bij de ander; stilte breekt de dadendrang, weeft een kleed van tederheid, vult een vreugdebeker; stilte dekt de dagen toe, doet de wolken zingen; stilte wil ook jou met warmte zacht omringen.…

na het woeden van de stormen wil ik je omringen met stilte waar je binnenin kunt schuilen met jou alleen maar kijken naar de spiegelende regendruppels rollend langs het raam onze oren alleen maar afgestemd op de taal van de regen die de aarde beroert in de stilgevallen tijd…

Ik blijf bij jou als een haan, wat sukkelig stoer hou ik de wacht wel, al doe ik me stoer- der voor dan ik echt ben... Vierkante stukjes ijzerdraad omringen ons als een new-age hotel ontworpen door een heel getalenteerde architect.…

nu de tijd aan je beeltenis knaagt omring ik mij met mensen waarin ik stukjes jou herken en zodra het ’s avonds schemeren gaat puzzel ik mijn dagverse herinneringen tot een deken voor de nacht wikkel ik mij in jouw armen die me omsluiten als water -verdampt tot mist in mijn hoofd de volgende dag-…

Nu jij niet meer bij mij bent wacht de nacht met vreemde stilte ik was jouw stem zo teder gewend omring het duister nu met kilte ben ik alleen, o nacht zo lang hoor ik slechts in tranenzang hoe dwaas ochtend zal aanbreken zonder jou in mijn vizier eenzaam is het wachten hier dat mijn hart niet meer zal hopen.…

ik wil je omringen met een teder bewegen van mijn lied uit een wilde seringenstruik geboren met jou bedaren onder stille dekens van de ochtend in een tomeloze vaart opdat je zou voelen hoe jouw ziel spreekt in de vruchten van mijn woorden jij het gemis waarin je leeft laat sterven in de openheid van mijn hart…

En kom om mij te omringen, mooier dan ooit, met jou uit de schemer van het sparrenbos, het omtrekloze, te herkennen aan het zwenken van het duister, hangend aan de takken, zwaaiend steeds, ik beneden, omsloten door de golven - zwem jou tegen, de zee in, die pijnloos is, achter de branding door. -------------------------------------------…