Alle inzendingen over onder dekens

Kleding, dekens, kruiken Nutteloos! De kou heeft haar ziel Meer en meer raakt ze bevroren Onomkeerbaar bevroren Bevroren en omringd door kou Omdat ze zich ooit liet smelten door jou...…

door vochtige muren van rusteloos huis gorgelgiert de wind geraaskal voorbij om en om en om terwijl vernederingen door kieren striemen kruipt zij in foetus onder drie dekens en een loden jas woest jaagt wind golven naar de kust smijt ze uiteen en brrrult geen weerwoord wordt gedulden…

aan haar venster staat te wachten Het 'teveel' niet of nooit binnen handbereik naar aardse nuchterheid terug De lakens in dekens verknoopt en verward onder het bed op zoek naar sloffen Kasteelheer... in het diepst van m'n gedachten.…

een liefdevol kusje in je nek en je smelt en ik smelt mee ons stukje ijsberg drijft af op zoek naar verre onbekende oorden naar een warmere zee het vindt wat het zocht en laat zich verwarmen door dekens toegedekt het werd kletsnat toen we eindelijk ontdooiden en elkaar als nooit bekoorden…

ik wil je omringen met een teder bewegen van mijn lied uit een wilde seringenstruik geboren met jou bedaren onder stille dekens van de ochtend in een tomeloze vaart opdat je zou voelen hoe jouw ziel spreekt in de vruchten van mijn woorden jij het gemis waarin je leeft laat sterven in de openheid van mijn hart…

burgemeester bloem leest zijn kinderen voor - de bloem der natie old shatterhand van karl may leest mijn vader iedere avond net vier lees ik mee van onder de dekens met een lantaren ook dit gedicht moet voorgedragen zingend van zijn gewicht de oude dichter hij ziet het wolkendek verlicht worden…

Maar eerst genieten we van een ontbijt op bed Daarna genieten we een paar uurtjes Vol liefde en passie, onder de dekens, van elkaar voordat ik rond twaalven weer verse koffie zet…

Regen tikt verlaagt de bloeddruk Vier ogen gulzig en nieuwsgierig Je bent nooit ver van waar ik lig En snaait de dekens met een ruk Regen tikt met monotoon plezier Ik kan dit nauwelijks geloven Geluk vecht duister komt nu boven Wij hebben het best prettig hier…

heb met wolken en wind water gezaaid de zee bloeide golven zong in lange dagen en zon de warme droom van een zomer heb met herfst de vruchten gelakt nog gaaf aan de boom verscholen in blad ga rusten in kou onder dekens van sneeuw na het winterse slapen zal ik als lente ontwaken…

De dekens,weggeslagen schuilend onder de kreuk van lakens? Alleen met weinig tot geen publiek Wij lachen ons een kriek in dierentuinen Waar deze dieren zich soms in schillen tooien Maar wij staan zoveel meer voor aap Bij het zien van aap aan 't apenkooien.…

nachtzusters zijn de liefste ze sluipen geluidloos binnen op rubberen zolen het hoofdlampje om de nek ze vervangen infusen verbinden wonden trekken bijna pijnloos bloed en fluisteren in je oor ze verzachten koorts en verlichten pijn ze schudden de dekens op en verdwijnen even geluidloos nachtzusters zijn de liefste…

het leed smijt de deur open onder dekens dromen bundeltjes kind in ruimteloze tijd tere bloemen roerloos na die korte waan geen woord gesproken geen lach geschaterd aan de muur afbeeldingen van Indische goudenregen en het alfabet aan de vuurrode hemel gloeien tranen de leegte raakt aan alles…

Niemand weet wat dit betekent Alleen jij weet hoe het gaat Maar doe het toch maar niet in huis En liever ook nog niet op straat Hou het weg onder de dekens En tijdens het wassen van de vaat Verdeel het stiekum in gezelschap Of als een vreemde tegen je praat Laat het niet zomaar uitlekken Dan is er toch wel iets mis Het is te gek om te ontdekken…

om in te schuilen zei je zacht als vertrekkende zomers zich niets aantrekken van naderende depressies als ze je in de kou laten staan en nachten niet meer hoopvol gluren naar de dageraad voor al die kille uren dat je de seconden telt zonder dat de slaap je raakt jij raakte me met dekens vol liefde maar waar schuil ik nu het…

ik voelde hoe de dauw in schemering ineens in ochtendnevel overging kou sneed in het licht ontnam het vage zicht en weefde grijze dekens met tekens van ontwaken in zacht gedempt geluid ging donkerte zijn schuilplaats uit de nacht is weer geweest voor ieder mens en beest kom laat de zon maar komen…

Tijdens dauwige dageraden na liefdevolle nachten na prachtig ontwaken onder de dekens die het licht verzachten vindt de geur van brood de weg bij de bakker vandaan en zoekt sluierig een weg door een openstaand raam Liefde zwijmelt mee op de dauw gelukzaligheid en liefde te samen in de vorm van croissantjes en in de vorm van jou.…

lichter plaats ik je op mijn weegschaal Tandje voor tandje wordt verzet, duw je weg naar een gedachte die ik niet denken wil Soms gewaarschuwd met een vingertopje laat ik je toch struikelen over de rand van mijn bed Ik heb de wereld beloofd je heel te laten en als ik jou centimeter voor centimeter beheerst en voorzichtig uit mijn dekens…

Rouw draagt wollen dekens verwarmen het kille hart dat nog niet spreekt maar woordenloos beleven Wanneer de wolken samenzweren en hun druppels laten vallen misschien wordt er dan gehuild in liefdevol omarmen En de stilte zich laat horen als zacht gefluister in de wind het moment van samenkomen wanneer een zucht de stilte breekt.…

Er was geen man bij Ik lag zij aan zij met haar onder donzen dekens We rookten sigaretjes en deden aan schietgebedjes Het was zoals jij bent of zoals jij haar kent Allebei bij de tijd Strak in het lijf Gek op gekkigheid Haar benen waren wielen Haar willen was haar kracht Ik lag in de nacht Voelde mij een kind zo klein om zo dicht bij…

Ik zie je in mijn dromen Dan loop je naar me toe Ik sta daar met open armen En niets doet er meer toe In mijn slaap ben ik gelukkig We zijn dan bij elkaar Maar word ik weer wakker Dan is het niet meer waar Het liefst hield ik de dekens De hele dag over mijn hoofd Want zo in het donker Ben jij dicht bij mij Ik wil niet waker worden…

Heerlijke in zachte dekens van geluk ervaar ik telkensmale het oneindige niets lijkt op een doortrapte ervaring waaronder we wel vaker zijn gepaard Kijk! zie daar een vogel van de lach nimmer zag ik zulk geluk op een gelaat terwijl we zingend langzaam, teder vrijen hebben we de slaap voor vannacht bewaard…

het grijze ledikant verbleekt twee ogen turen van verleden vragen niets dan stervend keren van de tijd tijd, verloochent tijd; bedekt het gaan van ‘t leven ontbindt verdoken onder dekens eenzaamheid het blanke ledikant verstijft tien ogen turen van verlaten zeggen niets dan lekkend staren naar de tijd…

Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeen kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood. Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een dijk.…

rond haar oude hoofd kleurt licht in witte aureolen ze strijdt en houdt haar tere handen op er loopt wat hoop in zwakke levenslijnen maar de dood verschijnt al, onder lakens de dekens ademen slechts kou “ik hou van jou” zegt mijn gevoel zij beeft en laat heel stil haar tranen naar mijn hart verdwijnen…

Gewekt door de tijd, vliegt zij boven de zee Een oceaan van liefde Gevangen denkt zij, word ik vrij In kleur de dekens uitgetekend vraagt zij God om veel meer zon De ketens van haar onmacht zijn verdwenen Een sfeer van oprechtheid komt naderbij Drapeert de facto op kleur de teint van haar getijden slechts daar zij degene is die…

Een kleine gevoelige meid wachtte al zo lang soms bijna smekend op die welterusten kus die heel vaak niet kwam waar ze mee moest leven ooit heeft ze huilend onder de dekens opgeschreven wat die gemiste kus voor haar betekent het is een geheim verteld op de mond in plaats van in het oor een kus is de boodschapper van…

Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeën kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood. Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een dijk.…

Het zijn de nachten die als loodzware dekens neervallen terwijl de tijd knaagt aan een wirwar van gedachten nog eer je naam geroepen kan worden scheuren de letters uiteen stuiteren losgeraakt van elkaar op het plaveisel van de uren waarin blijven geloven als er niets meer is dan het leeggeplunderde van je wezen?…

zijn woorden passioneerden niet meer kwamen als warme verstikkende dekens uit de krant mimiek en lichaamstaal waren verdroogd zelfs het vonkje met agressie was gedoofd met passieve euthanasie omdat er geen spirit meer voor handen was nog bewogen zijn lippen met de bekende mimiek we zijn bijna klaar met er stevig aan bezig…

niet meer hier woont de liefde nu met de tijd weg gegaan jij bent oneerlijk voelt het koud dit lege huis waarin niet jouw liefde mij warm omhelst onze liefde immers het doen of het laten huisde in samen zijn met en voor elkaar mij regent nu herinnering die uit de dikke tranen de warme dekens breit die jou weer om mij slaan…