Alle inzendingen over ondeugende verlangen

Zo ondeugend als de nacht met ogen als sterren Met wanhopige onmacht moest ik iedereen vertellen Mijn kleine vent is ziek redden, zal hij het niet Zo ondeugend als de nacht met stralende ogen Zag ik je gaan zover hier vandaan Op weg naar een plek waar pijn niet bestaat Als ik omhoog kijk vanacht Dan zal ik je zien, tussen de sterren Stralend…

ondeugende zinnen, ik streel je zacht hier heb ik op gewacht.…

Ondeugend, soms dwars, aanhankelijk én twee jaar, gróót of klein?…

Je was ondeugend, beste vriend, en hebt dit standje dus verdiend!”…

't Verlangen van mijn hart doet gevoelens bovendrijven. Hoe heerlijk is het, als ik woorden vind. Het vult mijn dag, blij als een kind. Het zijn zo vaak die kleine vreugden in mijn leven, die het leven aangenaam doen zijn. Verdriet en pijn worden verdreven.…

nog heel even dan spreidt het blad het bloemhart laat zich zien bovendien de eerste bonte vlinder raakt mijn ziel in een fase van extase op zulke momenten wil ik alleen zijn om het hart te laten lenten te delen met de jubeltonen van de merel en de eerste zwaluw loopt de schaduw voor me uit die zich niet laat vangen zozeer is mijn verlangen…

zag vaag jouw schaduw in glas wist dat ik alles al had gehad nog sprankel je licht twinkelend ondeugend terug gevangen in glas dat altijd bodemloos was…

De les die jij me leerde toen, die is echt blijven hangen, met tact, met liefde en geduld,blijf ik naar jou verlangen. De moraal van dit verhaal is dus, je kunt beter vragen om een kus.…

Door de blijdschap aan te voelen, de tederheid die ogen straalt de zachtheid die misschien niet voelbaar ondeugend op ons overstraalt.…

met tanden bloedend lacht ze de zomer uit en blaast ondeugend haar mond vol pit omdat kersen pas kleur bekennen wanneer de zon haar zenit kust…

wat zouden we graag weer even mopperen over het weer elkaar omver lopen in drukte irritaties over flauwekul en meer wat zullen we straks vriendelijk in weer en wind belangstellend groeten begripvol en eensgezind toch?…

Nu ik ze buiten mijn bereik weet, mijn vosje rood als de schuchtere ochtendschemering, lees ik de oude Russen en trek ik me terug knus in mijn compartiment van oud verdriet en verse wonden, oh zie me toch verlangen....…

je ogen smeulen lijken te heulen met de vlammen in het vuur die dansen wenden en keren in elkaar eindeloos begeren soms vonkt er een ondeugende schijn van wellustig zijn op je gezicht in dat subtiele licht krult onhoorbaar zacht je diepe donkere lach waar warme vingers woordloos zinnen schikken die beginnen met beminnen…

schuin staanden te kunnen gadeslaan die niet anders speelden met een kunst van verleiding puur uit verveling of juist om de spanning van het verbodene hoe zwaar weegt een lichtmatroos in het spel van de liefde die hem uitdagend lonkt, wenkt, ondeugend schuin…

een zelfbewust gezicht de blonde haren uitgelicht door voorjaarszon een lach die lente straalt ondeugend in passeren haar lange benen veren in een galant onthaaste tred zij is wat komen gaat die kou en winter achterlaat al spelend met de zomer…

de felle tik van hakken klakte haar verschijnen ver vooruit het stralend spijkerwit slankte lange benen elegante laarsjes tot de schenen een mouwloos shirt in zwart boezemde ondeugend licht ontzag de wind spon krullen in het blond rood sierde haar volle mond ze keek me aan ik wachtte op haar blik maar ze kwam niet achter de zonnebril…

Ik probeer me jeugdig te houden spring op de fiets (elkektrisch) en snel richting Concertgebouw voor een middagconcert van het Amsterdams Gemengd Koor waar mijn man in meezingt fiets met ketting op slot aan de paal en pal recht loop ik naar de ingang dan overvalt me een massa mensen gebogen en langzaam lopend sommigen zelfs krom, sommigen…

Ik ben een lammetje lente komt en lacht, dolle pret darteldartel ondeugende spelletjes en wol als bed geen vet geen grammetje rijp voor de slacht, als enig smet spartelspartel…

oranje lippen ruiken naar kauwgom haar tere lichaam viel vederzacht tegen me aan toen de tram pardoes optrok de donkere zonnebril verbergt haar ondeugende ogen glimlachend duikt ze in haar telefoon…

ondeugend ontluikende passie dé passie, die onze dromen streelt die de grond van onze mythe zou verwezenlijken in mijn meervoudssyndroom koester ik liefdevolle schim van mijn gedachten droom ik…

Ik heb iets bereikt, en nu voel ik een leegte -- die ik wil vullen.…

Omdat mensen verlangen, bang zijn en vechten om het kwaadaardige te beslechten. Waarom dan geen totale opheffing? Omdat wij mensen samen met de haviken en de duiven iets mogen wegwuiven, totdat enorm veel kracht zal zorgen voor een vrede van morgen. Voor ieder leven. Een compleet nieuw gegeven.…

Daar boven onze school druk werd gevlogen En het geluid dus oorverdovend was Was er totaal geen aandacht in de klas En zag ik als docent met lede ogen Hoe menige ondeugende scholier Ook vliegtuigjes ging vouwen van papier.…

als je lacht hoor ik de echo van je bestaan ondeugend maar toch een onvoorwaardelijk gaan van blijven als ik zie in je ogen en kruitdamp van pijn langzaam zie wegdrijven droog jij je tranen en zucht je zonnige lindelanen…

een ondeugende herfstachtige wind doet rokken bollen zomer nog de schalkse wandelaar in de Haagse schilderswijk kijkt reikhalzend naar half ontblote dijen snelt zich naar huis om daar met zijn dame te gaan vrijen…

hongerig hang jij aan mijn lippen speels wandelen nieuwsgierige vingers over mijn warmte ondeugende ogen ontmoeten de mijne ze beoefenen geduld met grote passie wachtend tot 't moment daar is, en het feestmaal kan beginnen…

Innerlijk verlangen in hoop, gelegd in de armen der wind, zie ik ondeugende antwoorden, speels dansend zonder afloop. Het suist stil moedig verder, in eigen manifestatie ervan, jij die mij onbewust roept, als nog verborgen aanbidder.…

Ik verlang naar mijn gevleugelde droom. Weg te vliegen, op te lossen in de lucht Geen rijkdom of macht zou mij meer vrijheid kunnen schenken. Ik zou vliegen zo hoog als een vogel maar kon. Het verenkleed brengt mij naar de hemel. Waar ik vlieg in de oneindigheid en mij verbaas over het gebrek aan zwaartekracht.…

En zo lag er in dat kleine rode pakje, een heel lief engeltje te stralen, keek me heel ondeugend aan, en weg waren mijn emotionele kwalen. gouden vleugeltjes en rode wangen brachten mij de nodige innerlijke rust, en heel ondeugend heb ik toen, haar roze blote billetjes gekust.…

Ondeugend lachje op zijn toet, zijn korte armpjes om me heen. Roep ie: mama ik hou van jou straalt zijn liefde door me heen.…