Alle inzendingen over onheil

de suggestie dat de paraplu ons zal beschermen tegen onheil dient als larie te worden terug verwezen naar het rijk der fabelen hooguit zal het wat soelaas bieden aan hen die onverwachts worden geconfronteerd met uit lucht vallende regendruppels maar voor de rest heeft het helaas voor hen die er meer van hadden verwacht weinig eerwaarde…

Het huidig onheilsnieuws is ongekend… Ik moét op zoek naar wat mij hopen doet: de merel die trouw op haar nestje broedt, het veulen dat aan hoge beentjes went. Is ’t waar? Trekt focus meer van ‘t zelfde aan? Dan geef ik zo wat kleur aan mijn bestaan.…

Ten avond zal ze keren, de jonge mannen zullen haar toeroepen dat ze mooi is, mooier dan alle anderen, maar de oude vrouwen zwijgen en zien onheil: de duivel hale haar!’...…

Wat ik nu zoek is het vertrouwen dat God me zou behoeden dan voor onheil dat ik niet verdien of alleen niet dragen kan.…

in liefde ontkiemd is de tweedeling spoedig tot stand gekomen de vreugde over dit prille begin euforisch doch ingetogen bezegelde dit ons geluk totdat onheil zich aandiende en jij niet langer de onze bleek ~ Voor Suzan & Gabriel ~…

Het grote bangmaken is weer begonnen: Rutte waarschuwt voor "roden" aan de macht, Wilders voor 't onheil dat Europa bracht, broodjes aap nu zonder gène verzonnen. Want als er iets stemmen trekt in dit land, zijn het emoties en niet het verstand.…

Niet zonder onheil Niet zonder pijn Eeuwige blijdschap bestaat nu eenmaal niet Leven is leven mét en zonder verdriet…

Een kaars, twee rozen en drie lichtjes: Een zwarte kaars om onheil af te weren. Twee roze rozen symbool voor onze liefde. Drie theelichtjes die stenen harten met warmte vullen.…

Maar opdat hier geen onheil zal geschieden Zou ik gewoon de vogeltrek verbieden.…

hoe stemt men grillige goden gunstig hoe wendt men onheil af? ritueel van menselijke wanhoop om de hoogste machten te behagen de grootste offerande een ondenkbare gave het wreedste geschenk over het onbevattelijke sluimert een vliesdun laagje…

langs de stenen van de woning aan de zee van onheil- waren ramen zwart gelakt en de muren donkerbruin gekwast. daar achter een kleuter met hemelsblauwe kijkers. zo jong en zorgeloos zó zoals het moet zijn maar de zwarte tinten bederven het zicht op licht.…

de nacht verdween zoals zij was gekomen laat niets achter behalve flarden een vaag gevoel van vers verdriet dreigend onheil maar waardoor alle details totaal verslonden door de morgen die daarna troost omdat het slechts een droom was…

Welk onheil staat vandaag nog voor mij klaar. De hele dag krijg ik de volle laag. Maar als ik morgen toch nog leven mag begroet ik vrolijk weer de nieuwe dag.…

Sacramenten des gehuwden de man en vrouw, het gebed van onheil en zegen een verbond voor het leven, liefde en onrust de begeerte naar de daad drijft mijn wil over strak gespannen prikkeldraad ik dood en bederf het samenzijn, het hart struikelt over ontspoorde ideeën, wil vluchten naar het niets met in mijn handen de inhoud van mijn kruis…

Hij sprak zonder eerbied noch medelij Over 't onheil van vreemden en vrienden, En zei, dat de rampspoed geen wakkeren trof, En de andren hun onheil verdienden. Mijn zoon, riep hij ontroerd en fier, (Men hoorde in de keuken hem wenen) Die zal in zich met twintig jaar Al de gaven des levens verenen! Met twintig jaar!…

Of zou er ergens toch een Franse brief Nabij de plaats des onheils zijn gevonden: "Wij zetten hiermee kracht bij aan de eis: Verplaats alsnog de Spelen naar Parijs!"…

Door water, wind en modderstromen Is onheil, dood en verdriet gekomen Duizenden mensen lieten het leven Door de kracht die de aarde deed beven Wij denken alles maar naar onze hand te kunnen zetten Maar de natuur heeft zo je ziet nog steeds zijn eigen wetten.…

met vernauwde blik snellen we voorbij de plekken des onheils haasten ons over de struikelstenen boven de gedolven graven vergewis je van de koude diepe hemel hoor de naamlozen die met beukende pauken roffelen op de hardleerse huid van de aarde…

Waar ze weer een kind is dat geen onheil zoekt en de liefde niet versplintert van wie haar wil bereiken met gebaren van vertrouwen en gedachten die die kunnen helen wat ze verloren heeft in alle wonden die geen littekens mogen worden.…

Ook reddende woorden kunnen vermoorden niet op het juiste moment worden te vaak overstemd het gehoor is uiterst passief ook al is de redder nog zo actief het juiste geluid wordt niet altijd gehoord komt er dan niet goed uit of wordt gestoord het onheil is toen snel voltrokken volgende dag in de kranten, we zijn geschrokken…

tussen noodlot en vaste land poog je als je kopje onder gaat het onheil te vermijden drie schikgodinnen leggen je het zwijgen op de oren voor tover- spreuken gesloten het noodlot vaart de ramkoers van een mammoettanker op drift spuugt hij je ergens bij Fatum meedogenloos uit…

Bekoord door helderheid glijdt ze uit het duister hunkerend beroert ze de fel verlichte wand Het is haar bitterzoete lot de warmte in te dansen zwevend richting valkuil, waar het onheil toe zal slaan En ze spastisch neerstort gehandicapt voor het leven tot de reusachtige dader haar licht voor altijd dooft…

de plassen op straat weerspiegelen de hemel, een wolk jaagt voorbij de regenboog in een inktzwarte lucht, bomen in zonnestralen het messcherpe licht voorspelt het onheil waaraan ik denk , zolang al de wolken toornen boven de poel , over de ijle kerktoren alles donkergrijs en het regent , dit kan toch maar zo niet doorgaan…

Een westerling is honderd Arabieren waard of duizend Afrikanen Dat is de prijs op de wereldmarkt voor nieuws gedrenkt in tranen Wij rouwen zoals het hoort voor mensen van onze soort en tonen eensgezind welk onheil ons verbindt Hijsen halfstok de driekleur met een kwezelige geur…

Schuimend water baart onheil Kolkende massa overrompelt de stralende kust Wuivende stranden branden in spokende chaos Lichamen drijven sterven bederven Wanhoop ontreddering dood De zee is los niets ontziende blind Mijn God Wees een God van nabij…

zie hoe een pas geboren jaar zich voor ons uitrolt als een braak korenveld met sneeuw van hoop onder het bevroren dek kiemt leven en groei licht en warmte zijn onmisbare lokkers brengt deze zuigeling zegen draagt hij reeds bekende trekken of krijst hij onheil en verdriet wat een geluk men weet het niet…

Soms is er zo'n gevoel van naderend onheil niet te definiëren als de stilte voor een wervelwind vluchtend voor de kou delen we wollen jassen uit steken kaarsen aan alsof we een cycloon kunnen tegen houden of een rots kunnen veranderen in een rivier met het licht in ons gezicht onzichtbare klavieren horen spelen…

Is het mijn angst voor oorlog en onheil of zie je je eigen angst voor mij? Wat denk je als je me in de ogen kijkt? Voel je mijn nood aan een veilig onderdak of hoop je dat ik je deur voorbij zal gaan? Hopen we niet allebei dat deze hel zo vlug mogelijk voorbij zal zijn en dat vluchten niet meer nodig is!…

Bij sommige mensen denk je vol overtuiging ze zijn onaanraakbaar voor onheil ook al ken je ze niet persoonlijk het geeft ergens een veilig gevoel Jij was zo iemand iemand met een missie: de vergetenen in de spotlights zetten Nu ben je toch geraakt Jij zult evenmin worden vergeten je hebt het leven van veel gekwetsten een stukje…

het gaat niet over die ene wond dat ene verdriet niet over die ene oorlog dat ene vergeten het gaat niet over dat ene onheil niet over mijn as of jouw bloed het gaat over zie de mens over l’histoire se répète over de wereld die op losse schroeven wankelt het gaat over over alles zien en niets begrijpen alleen maar…