Alle inzendingen over ontgoocheld

De draad al tijden kwijt Enkel druk ik twijfels uit Gevoelens overrompeld door spijt Nooit voelde ik me zo uitgebuit De ooit zo dikke draad Is langzaam afgebrand Ooit in onoverwinnelijke staat Niets leek er aan de hand Gevoelens zo gestorven Over en uit met onze smart De draad lijkt nu echt bedorven Ooit de draad naar jouw hart…

Haar ogen betoverend... Haar lijf magisch... Haar stem bezwerend... Haar karakter...ontgoochelend.…

zonder illusies zaagt hij op woensdagavond de week doormidden…

jij keek niet meer mijn kant op ook al fluisterde ik jouw naam onzichtbaarheid werd voelbaar zo ging mijn frustratie op in geroezemoes van alle dag doch was de teleurstelling niet minder…

'k Had - ik weet het was vermetel - over tijd het vast gedacht Phoebus te beschrijven, Phoebus en zijn gouden morgenpracht. Doch, ik moet bekennen dat ik de eerste klaarte van de dag, elders nooit - ik vraag excuse - dan in bedde, rijzen zag. 'k Wilde dus, de visu, weten hoe dat Phoebus stralenmacht, 's ochtends in gevecht…

Die Nederlandse taal is raar nietwaar Ik denk maar aan ontdaan en wat is daan Wat moet tegenover ontgoocheld staan Is dat goocheld of is dat dan weer raar Wat is er met mijn dane taalspel mis Als taal een uitgestrekte afspraak is Jan Bontje woordenaar, 14 maart 2021…

koffiedik naar jou kijkend deed ik het espresso verwachtte een klontje meer melk over het hoofd gezien bleef zo ontgoocheld achter - decafé immers niet alle antwoorden zaten in de bonen…

vogelkijn vliedet de dood tegemoet het koekoeksjong kwam uit een groter ei en dacht daarbij ik trap je van het nest jij bent zo ontgoocheld dat heb ik uitgevogeld daarom ben ik beter dan de rest…

Een kamerlid dat min of meer ontgoocheld De handdoek tussentijds de ring in smijt Is blijkbaar onvoldoende voorbereid Dus Hans heeft een remedie uitgevogeld: Dressuur moet nieuwe kandidaten leren Zich braaf aan Diederik te conformeren…

ik herfst met je mee met mijn pallet vol kleuren schilder ik de herfst neer gewapend met kwasten van ieder formaat ga ik de strijd aan met de zomer kleuren wil ik je net zolang tot dat ik je ontgoocheld heb en jij je overgeeft aan dat wat komen gaat…

Dat was een flinke zeperd Ach arme boer, hij snift en snuift, het stakkertje En loopt ontgoocheld op zijn dooie akkertje…

"Ontgoocheld? Ach, na drie gewonnen Tours," Zei Armstrong toen hij op de eerste rustdag Al waterfietsend voor de Franse kust lag "Laat ik mij niet meer foppen door de koers De dollarkoers lijkt nu misschien een lage Ik rust pas als die euro's zijn verslagen!"…

zodra de meute schrikt van eigen woede, teleurgesteld haar dwaasheid alweer wegslikt en machteloos, ontgoocheld, aan haar wond likt dan lacht De Macht, maar wel uit arren moede: lijkt alles bij het oude en bedaard rancune is er steeds en vaak ontaard……

De trage vleugelslagen van je lange, lange wimpers Mijn hart, vertwijfeld luchtruim, kan niet volgen Het strekt zich uit Wolken vol kunstjes en beloften Terwijl jij, ontgoocheld meisje van het zoute land je stafje zwaait en ongezien de sterren uit mijn hemel regent…

Wanneer het in een gedicht over de muze ging, dacht ik in dat smachten, dat dit de enige liefde was. Maar tussen de zinnen door, staarden mij de muzen aan, brachten mij ontgoocheling. Te twisten als zwermen bijen, vol ijver met de taal hun raten te vullen, om tot een lyrische hymne te breien. Een lofzang op een vluchtig epos, waarin…

Ben ik boos of ontgoocheld? Neen,alleen misschien een klein beetje wijzer en al wat grijzer...…

verdrietig zie ik hoe de deur zich sluit en niemand vraagt waarom ik wou je zoveel tonen nog van mijn gevoel, gedachten en neen, ontgoocheld ben ik niet - hoe zou ik ’t mogen zijn zelfs nu er niet meer is dan slechts een kleine spleet waardoor een streep verlangen valt naar eeuwigheid jouw mond die zwijgt en zachtjes valt een deur in…

en als je er nog bij rookt dan krijg je een knappe ouwe kop alcohol holt uit van binnen maar je hebt wel een plek waar je jezelf neer zet en je ogen kringen een tafel, niet aangeraakt emoties verdringen geflest, verzaakt ontkurkt, ontdopd, ontgoocheld de zwarte nacht bracht mij thuis en ik nam er nog eentje morgen wacht de glasbak…

Je vroeg me om je mee te nemen naar het land van de liefde, het land van blindelings vertrouwen en eindeloos verlangen Ik ben er zelf nog nooit geweest maar heb al wel verschillende keren geprobeerd en telkens raakte ik de weg kwijt en kwam ontgoocheld terug Maar samen met jou wil ik terug op reis gaan naar het land van liefde en…

Niemand wist het ontgoocheld ontluisterd als mens samengepakt als vee. De bomen zagen het maar zwegen mensen zwegen niemand protesteerde, op een enkeling na, maar die werden ook snel tot zwijgen gebracht. Hier liggen duizenden voetstappen van doodsbange mensen. Luister goed, misschien hoor je het nog? Dit, nooit meer.…

Niemand wist het ontgoocheld ontluisterd als mens samengepakt als vee. De bomen zagen het maar zwegen mensen zwegen niemand protesteerde, op een enkeling na, maar die werden ook snel tot zwijgen gebracht. Hier liggen duizenden voetstappen van doodsbange mensen. Luister goed, misschien hoor je het nog? Dit, nooit meer.…

hoge samenzwering met priester en tempelier is het vonnis geveld Zijn mirakels zijn zo goed als uitgeteld Voor een schrale buidel verraadt hij de Zoon Voor de prijs van een galeislaaf het zure loon van één seizoen gaat de uitverkorene onder de hamer De schatbewaarder graait in de kist Hij heeft zich van meester vergist Al was hij ontgoocheld…

uit verboden nachten dweept met naaldhakjes en de perfecte snit van lingerie hij likt en ik ril om verwondering, om onschuld die verdwaalt in ogen het genieten van alles dat lijfelijk past alsof het zwarte leder hem uitdagend roept, bijtgraag en nooit genoeg wanneer hij feest viert met uitgetrokken geuren en ik ontgoocheld…

Op de ruige Mookerheide loopt een vrouw rond met haar schep spit overal de grond om maakt wijde kuilen zoekt naar de verhoopte schatkist der graven Lodewijk en Hendrik van Nassau die eens hier in een veldslag bleven het bezeten mens zoekt jarenlang vindt nooit de begeerde buit is geheel ontgoocheld - sterft waanzinnig niettemin maakte ze…

Een woerd poogt wild een eend te paaien doch deze gak-gakt er vandoor en noopt, met een spoor van bladeren onthoopt, de amant ontgoocheld af te taaien. Zij kijkt hem proestend aan met ogen licht bevocht, er kleurt iets op haar wangen. Leest hij daar niet een onbewust verlangen naar wat eendlief niet wou gedogen?…

bijna al weer april waar ik liever nog niet aan denken wil die maand schonk ik jou het leven maar dat is jou nu om het even zo gelukkig ik was zit ik alleen nog in zak en as zie jij mijn liefde als onecht bestempel jij mij als heel slecht digitaal moest iedereen lezen dat ik geen moeder was en niet kan wezen ontspoord ik radeloos ontgoocheld…

honderdduizendtallen het koninkrijk verdween, jij werd keizer en zorgde voor moderne wetten helaas werd je allengs eigenwijzer, wilde heel Europa bezetten in je overmoed trok je Rusland binnen maar had niet gerekend met sneeuw en kou zodat je die strijd niet kon winnen en dus nooit bereiken zou wat je wou uiteindelijk bleef je heel alleen en stierf ontgoocheld…

Hij is ontgoocheld, dacht dat ik hem zou redden... Maar ik kan niet, kon niet, niet meer, niet nog eens, ik laat hem daar alleen achter... Ik keer hem de rug toe voor eeuwig en altijd, hoeveel pijn het me ook deed, ik was bitterhard voor hem maar vooral voor mezelf!…

Ontgoocheld door de mensen die Hem de kruisdood wensen. Toch niet kapot te krijgen. De welbespraakte dood moet zwijgen God en mens die samen leven dat heeft Pasen ons gegeven. Ze raken elkaar wel eens kwijt. beiden hebben ze dan spijt. De mens en God zo wonderbaar. willen nooit meer uit elkaar…

ik hoor ze roepen van ver het is een vreemde dag ontgoocheld en met een dubbel gevoel kleur ik de wereld wakker, kleed ik mij in mistroostige gewaden dat het licht in zichzelf doet keren, herinneringen flitsen voorbij het geestelijk firmament voorbij de horizon wacht een verlangen op mijn thuiskomst, een wereld die niet de mijne is; trekt…