Alle inzendingen over ontstellen

lieve buschauffeur vanmorgen om 6 uur ging voor jou schuintegenover de bushalte 4 kaarsen aan vertel ons eens ziet iedereen jou met jouw functie echt staan om ons veilig te vervoeren ga jij helemaal hiervoor zitten droevig geheel als er bepaalde mensen zo onterecht op je vitten het is toch bezopen vaak te gierig…

Nog nooit, nog nooit voelde ik mij dus ontstellen nog nooit mij meer ontstellen! Ach zijt gij 't, zijt gij 't zelf dan mijn vriendin? Wat ik voel, kan ik u niet vertellen, Als alleen dat ik u nog hartlijk min. Maar zou, maar zou ik wel zo zeer ontstellen, Zo gij niet waart mijn waardigste vriendin?…

De dauw hangt parelen aan takken en aan blaren in kettingen en snoeren; de kusmond van de wind, als hij ze aan wil roeren, doet ze ontstellen, sidderen zonder bedaren en stort ze allen neer, de wankelbaren.…

De deur die midden in het lied violen liet spreken met ontstellend gemak. De scherpte van de punt, de lans die in haar ogen brak. De onaanraakbare liefde van een oogopslag, de bevrijdende diepte van het wak. De zielsmuziek, de trillende snaar die van bewondering sprak.…

Gevoel overheerst de stil- te in mijn hart Geruisloos, maar in golven 'n Schuimkop bovenop en -aan die gebroken spiegel met schervengezicht Gruizels van bombardement ontstellende kwaadheid Toen de tering naar de nering met een fraai afgekochte schuld Hoe je het ook wendt of keert Iets geleerd?…

voor mijn moeder je reis geboekt je tas gepakt het inchecken ondergaan de instapkaart uitgereikt van bewust naar onbewust van daglicht naar schemering je bent niet echt vertrokken je aankomsttijd onbekend het afscheid ontstellend zwaar je zwaaide cum laude uit dag lieverd, laat los, ga maar tot later, tot ooit, tot daar…

Toch wel ontstellend: dat de oudere mens gaandeweg diep-serieus kan worden, metafysisch in zwaar weer geraakt, nauwelijks meer kan achterhalen wat voor kind hij is geweest. Hoe nostalgisch moet hij zijn om dit hardop te constateren!…

wat is haarlem ontstellend ver weg als je gewoon nog op de dam staat moet je eerst naar de haarlemmerdijk waar verplichte voetgang zeer vertraagt met een bord schandelijk gemeentelijk fietsen mag pas op de haarlemmerstraat je mondt uit aan het haarlemmerplein na veel kruising volgt de haarlemmerweg mooi dus dat ik bekaf in sloterdijk…

Iets wat ik nooit geheel aanvaardde blijkt plotseling ontstellend echt: Dat ook door mij beminde vrouwen verdwijnen in de natte aarde, de handen op de borst gevouwen, de voeten naast elkaar gelegd. ------------------------------- uit: 'Oude gedichten', 1987.…

amos zag een vogel in de wolken zich verwonden en de wonde was de zon die dalend in zijn bloeden ging vertolken wat hem als kind reeds zo ontstellen kon ik dool opnieuw door donkerholle zalen waar spiegels voorhistorisch licht ontvingen en in ’t gebinte stil de hymnen hingen – wat dwingt mij hier alsnog verhaal te halen ?…

Lang geleden, maar wel na de oorlog - Want die ken ik slechts van horen zeuren -, Die tijd die heette toen het heden nog, Kon het navolgende octaaf gebeuren: 'De huizen klappertandden met hun deuren, In elke hoek zat een ontstellende Moloch Jongens van mijn leeftijd te verscheuren En aan mijn bed waakte een krom gedrocht.…

Dan opeens wordt deze ban verbroken een zachte bries is opgestoken en de vlinder zo ontstellend licht, is voor deze wind gezwicht. Daar gaat zij, en wat is het nu nog in de lucht, bijna niets meer dan een zucht.…

Zij is jong ontroerend,onthutsend, ontstellend jong net vrij van de last die nu op een steenworp rust grommend, knarsend, knerpend koude ademend wachtend op een kans.…

En dat heeft weer ontstellend veel te maken met kloeke hanen die de klok rond waken. Maar komt de klok er ooit eens stil te staan dan is het met de leg voorgoed gedaan. Men heeft daarom een hoge ambtenaar bevorderd tot Stads-Klokkensleutelaar.…

Met zweet in zijn handen en op zijn gezicht, komt na gespannen dagen een ontstellend bericht. De oorlog der oorlogen is begonnen, deze haat en woede is door de mens verzonnen. Al schietend baant hij zich een weg, een reis van lijden en pijn, rennend naar de volgende heg.…

sombere beuken en fluistert hees het oude verhaal van moord geweld en wetteloosheid duizendjarige eiken heilige plekken offerplaatsen de bodem doordrenkt met bloed wodan en donar rijdend door de lucht kruisen op kapellen en schedels aan gevels angst voor het geweld van blauwe flitsen rommelende donder in een kolkende hemel ratelende echo's ontstellen…