Alle inzendingen over onze ogen

Onze ogen kijken over zee waar de golven overheersen. De witte wolken jagen voorbij water stroomt op het strand. Waar ik loop samen met jou in een stil en tijdloos vertrouwen. Geen geheimen voor elkaar na zoveel seizoenen bij elkaar. Het is bij ons net als bij de zee soms is er eb of vloed.…

Onze ogen zijn achter-uit-kijk spiegels naar ons verleden,... De tijd gaat voorbij zeggen we Maar we vergissen ons,... De tijd blijft en wij zijn het die voorbijgaan…

Ervaren is varen, door onze buitenwereld. Mededeelbaar met woorden, in de taal van ons verstand. Ervoelen is voelen, door onze binnenwereld. Mededeelbaar met onze ogen, in de taal van ons hart. Onze ogen zien en spreken. Onze spieren doen. Ons hart weet !…

ogen zullen een nieuw elan afdwingen zij doen pijn in voortaan massaal aanwezig zijn…

of zou alles zonder onze ogen kleurloos zijn in een kleurloze natuur ? betekent dat dan dat wij zien wat er niet is? zijn onze ogen gaan liegen in de loop van de evolutie? die gedachte maakt me rusteloos heelalfoto's zijn ingekleurd…

Zouden onze oren zomaar zijn ontstaan, wanneer niets of niemand wilde horen? Zouden onze ogen zomaar ontworpen zijn, wanneer niets of niemand wilde zien? Wie is toch dat mysterieuze wezen, dat door onze ogen kijkt? Wie is toch die geest, die met onze oren luistert?…

De mooiste woorden verzenden onze ogen stil en liefdevol.…

We zaten in de kroeg met het breedbeeld aan en we hadden allemaal even tranen in onze ogen. Waarom wisten we niet precies, want wat is een Koningshuis ? In onze ogen niet zoveel, maar toch tranen en heimwee naar iemand die we missen.…

[Senryu] lichtjaren later schittert een dode ster nog in onze ogen…

We voelen ons bedrogen door onze ogen. Maar we hebben het zelf gedaan en gezien. Door onze gedachten een rol te laten spelen door wat we zien bewegen. Het leek allemaal zo mooi en met veel waarde. Maar eenmaal door de achter deur gegaan en gekeken Zien we het ware van verdriet. En geloven onze ogen het niet.…

Onze gedachten dwalen af Meegevoerd door de wind Een zomerse bries Speelt met onze fantasie Het heden telt niet meer We vergeten de tijd We houden onze ogen Tegen beter weten in gesloten We dansen op het ritme Naar waar de wind ons brengt En stiekem willen we geloven Dat dit ooit kan met onze ogen open…

Wil bij ons zijn Bij dag en bij nacht, Bij verdriet En bij feest, Wil het licht In onze ogen zijn, De lucht in onze longen, De adem van onze geest.…

Onze ogen nat van tranen zoeken een beeld uit onze kinderjaren waarin jij ons te leven leerde en met ons je vreugde deelde.…

een ongeschreven gedicht, woorden zijn niet nodig, onze ogen op elkaar gericht, mijn pen......blijkt overbodig.…

eerst een korrel zand nu laag voor laag opgebouwd de oester vormde de irritatie voor hem tot mooi in onze ogen…

We kunnen onze ogen sluiten voor iets wat men niet wil zien. Maar ons hart blijft altijdt open voor de pijn die we niet willen voelen.…

voordat mijn ogen openen oneindig verlangend naar je gesloten ogen vraag ik je toe doe alsof voordat zij onze ogen rood warm en rozig voor altijd opent…

Het gaat met onze straatburgers heel goed: Ze worden hier in Groningen gewogen En zijn ze veel te dun in onze ogen Dan worden ze verplicht flink bijgevoed. En als ze veel te dik blijken te zijn Dan gaan ze noodgedwongen aan de lijn.…

ik kijk naar jou en jij naar mij een blik van sterren ontwaakt uit onze gedachten onze ogen parelen tranen wanneer een grijze wolken onze Ster onderdekt met hemelse dekens…

We zitten naast elkaar Ik geniet van je aanwezigheid We zien elkaar Onze ogen tasten elkaar af Onze handen raken elkaar aan Ik voel je warmte Een innige omhelzing volgt Wat een intens gevoel Met mijn hoofd streel ik je hals Ik voel je adem in mijn nek Je lippen zoeken de mijne op Ik proef je Onze ogen dringen diep bij elkaar…

Dragen mijn ogen me naar jou dan zal ik blijven waar jij wilt gaan met jouw ogen als de sterren fluisteren en kijken met onze ogen waar we eindeloos met onze schaduwen dansen en de liefde en de maan onze eenzaamheid wensen…

Gebed van deze zondag Die het licht in onze ogen, De lucht in onze longen bent, Ons hart verwarmt met Uw liefde, Hart dat ook Uw vrede kent Zondag 2 november 2014…

Onze ogen ontmoetten elkaar op die sombere dag in maart ik had iets goeds voor de boeg en iets naars achter de rug toen ik God om een oplossing vroeg Op straat liep ik voor me uit te kijken wilde niet eens mensen ontwijken ik hoorde mijn voetstappen en die van de anderen terwijl ik het niet kon behappen Pratende, dringende, opdringerige…

In velen de onbekende weg, onze Ogen eerst nog dwalend en gedachten Verward... Doch de ziel fluistert en Woorden krijgen betekenis.…

Ze negeerde de uitslag van het referendum en strooide zand in onze ogen kom en zie wat is gebeurd nu heel Europa treurt plotseling verdween al de luister om ons heen…

Samen delen we onze hoop. We lachen tegen sluimerend verdriet. Tranen in onze ogen. Zie haar zitten. Ik voel weer even dat allereerste gevoel.…

niet wat je maar hoe je en waar je zei dat onze ogen eerst moeten wennen aan de duisternis voordat we kunnen zien niet dat je maar hoe je en waar je zei dat onze reis door de kosmos gratis is en we toch dicht bij huis kunnen blijven…

De wind die uit het Noorden blaast, blaast alle zorgen uit onze koppen. Fluistert onze verdoofde oren uit, zodat we weer luisteren kunnen. Stormt de schellen van onze ogen, zodat een verblinde weer kan zien.…

Wij leven in symbiose onze ogen op elkaar gericht onze handen op elkaars gezicht buiten trekt de natuur zich terug voor de komende winteruren maar ons leven samen zal ongestoord een eeuwigheid duren.…

als golvend gras wuiven onze haren onze ogen een verre blauwe zee vier voeten in het gele korrelzand in dit zachte landschap vergeet het hart waar het om huilt niets is geheel en al voltooid…