Alle inzendingen over onzekerheid OR leven

Het is te laat voor spijt Ik zag het aankomen We zitten niet op een lijn We zaten domweg te dromen Van een liefdesfestijn Waarschuwingen zat voor een slechte afloop We wilde het niet zien Wie valt er te blamen? We zochten naar de fantasie De fantasie van wij twee samen Geen waarschuwingen Waarschuwingen voor zo’n triest afscheid Voor…

had je maar een raam in je hoofd dan kon ik naar binnen kijken kijken wat je voelt en zien dat onze liefde niet dooft had je maar een deur in je hart dan zette ik hem open dan kon ik zo naar binnen dan was er licht in plaats van zwart wie weet zit ju nu ook te schrijven een prachtig gedicht over onzekerheid en dat je bij me wil blijven…

me zo ontzettend leeg van binnen wil mijn gevoel weer terugwinnen Maar het blijft een innerlijk gevecht wanneer je verstand iets anders zegt Ik moet niet denken maar doen wil terug naar die tijd van toen Om wat in mij gebroken is te helen zonder poppenkast te hoeven spelen Kunnen zeggen dat ik nog steeds van je hou dat ik niet kan en wil leven…

het lijkt mij dat de dood dichterbij is dan de klaarheid die ik zoek in mijn bestaan dichter dan ik zou kiezen en toch gekozen worden door de dood zou me nu liever zijn maar wat is liever als alles er niet meer toe doet wanhoop mij ten deel is en ik eenzaamheid te over heb wat is dan nog liever dan hunkeren naar droge ogen en onvoelbaar…

Gelukkig is het tijdelijk En niet voor langere tijd Machteloosheid is een rot gevoel Dat raak je niet snel kwijt Afhankelijk zijn van anderen Niet zelf kunnen sturen Onzekerheid die aan je knaagt Als het langer blijkt te duren Gelukkig is het tijdelijk Hou ik mezelf steeds voor Voorlopig moet het dan maar zo En draait de molen door Uiteindelijk…

Waarom kan je jezelf dan toch niet geven, toch mijn onzekerheden die ik meedraag, vertel het me dan gewoon, Waar zit jij toch mee in je maag?…

Ga ik ooit het licht nog zien En mijn onzekerheid verliezen!?…

Onzekerheid doet rare dingen in je hartje en je hoofd Ondanks alle mooie momenten toch zo moeizaam maar geloofd Dat ik je mooi vind, lief en lekker geniet van je humor en hoe je naar me kijkt Soms baal ik dan ook als een stekker dat je niet ziet hoe je mijn leven hebt verrijkt!…

En steeds wordt door iemand beloofd "er een eind aan jouw onzekerheid" Maar waarom kan ik dit niet geloven Zo leef ik al negentien jaar lang Men kan me wel vanalles beloven Toch blijf ik op mijn hoede voor die afgang Valt er iets aan te doen misschien? Moet ik mezelf dwingen tot kiezen?…

De pijn van het verleden, keer op keer; Wanneer wordt het onze beurt? Wanneer durven wij eindelijk weer? Grijpen we deze kans, of ontspringen we weer de dans...?…

jou door het leven reis Wil je me hebben?…

Onzeker fluister ik naar je hart... lukt het mij hier binnen te gaan? is je hart voor mij gesloten, of heb je de deur al iets voor me openstaan...? Onzeker fluister ik zacht jouw naam, wil zó graag even bij je zijn... zo graag even ván je zijn, en zo graag even ín je zijn... en toch...…

het is lente in Groningen waarom volgt de wereld niet wat is het leven zonder het zijn en het zijn zonder dat het gelukkig is de liefde wat een rariteitenkabinet jij bent weg achter de wolken of verdwenen somber, bang en onbegrepen wacht ik hier ik heb het koud zonder jou de angst van verschijnen zonder warmte ze heeft mij in haar macht…

Niets is zeker in het leven, die zekerheid kan niemand je geven. Je hoopt te kunnen afmaken waar je aan begon, en dat is leven op deze aarde in de regen en de zon. Jouw leven hier is nu voorbij, maar in gedachten ben je wel bij mij. Ik koester jouw plekje daar in de regen en de zon, en probeer af te maken waar jij ooit aan begon.…

Wil iemand mij wel horen, wil iemand mij wel zien. Dit is wat door mijn hoofd gaat in misschien nog geen seconde of tien. Ben ik wel gewenst, doe ik niks ongepast? Deze gedachtes vind ik zo irritant, ze zijn gewoon een grote last.…

het tilde je op een zucht on- der het tapijt, even was je van je stuk gebracht en trilde je, een aardbeving onder je voeten, snel uitgewist.…

weet hij ook wat onzekerheid is…

waarnaar ik kan kijken zonder pijn Ik wil geen masker meer dragen en niet meer over mijn uiterlijk klagen Het meisje in de spiegel wil zo graag dat ik haar herken en dat andere zien wie ik werkelijk ben Misschien durf ik dan eigenlijk tegen anderen te praten en lukt het om vrienden te maken Van vrienden heb ik er geen een Al mijn hele leven…

ik word gedwongen om er aan te denken aan de dood die op me wacht is het één van de schepper zijn geschenken of is het de duivel die in zijn vuistje lacht…

Angst om te falen je zit enorm te balen waarom toch die onzekerheid raak je die nou nooit eens kwijt stond je maar sterker in je schoen niet twijfelen maar doen was je maar zo spontaan dan zou het allemaal veel makkelijker gaan.…

niettegenstaande het droge geschrijf hakkelen woorden door huiver over torens naar het nieuwe in stadse stappen door schemerig geruis waar toekomst de straat is met soms nog wat losse tegels waar het onzekere licht uitbreekt door de holtes van het laatste verdriet waarin onze harten razen in de storm van volwassen liefde…

Soms schilder jij mijn kwetsbaarheid op een spierwit doek van verlangen in sombere kleuren vol verwachting ergens tussen angst en hoop gevangen Soms teken jij mijn onzekerheid in een schrift met wazige lijnen een schets van zichtbare twijfels die nooit meer zullen verdwijnen En soms, heel soms sluit jij jouw ogen dan omlijn jij mij in…

Ben thuis Ben bij mij vrienden Voel me vrij Voel me goed Ik ga weg Naar het onbekende Voel me onzeker Ik stel me vragen Wie ben ik? Wat doe ik? Doe ik iets verkeerd? Dan kom de grootste vraag Ben ik je vriend?…

ik wil je zijn jouw wereld mijn zien met zachte ogen fluisteren met warme stem luisteren naar mij kijken naar wie? moet ik huilen als ik je zie?…

Onzekerheid is een eigenheid welke velen eigen is maar waarvan de veelal ontstane vereenzaming door camouflage na jaren verwoord tot een eigenschap eigenaardigheid onhebbelijkheid welke verre staat tot de zo dan door mij gewenste en wenselijke aangename verlegenheid!…

Al jaren samen één, gelukkig als een stel, Wat zo mooi was en zo zeker,lijkt nu 'n ware hel, We waren zo gelukkig, elkaars steun en toeverlaat, Maar na zovele jaren is het nu te laat, De ooit zo mooie ogen, het sprankelende blauw, Die trots toen in je ogen, is nu het diepe grauw, Hoe kan het toch zo zijn, dat je mij niet meer ziet staan…

ik liep vandaag over straat veel te koud voor de tijd van het jaar hoewel niet al te veel wind viel het me in terwijl ik daar liep dat ik van haar hou dus wat kan mij die kou schelen zolang ik haar maar zie daar ben ik ongeruster over dat ik haar verlies zou pas echt koud zijn…

mag ik de vreemde hand aanpakken woorden zeggen die ik goed bedoel maar anders voel de blik ontwijken van ogen die diep in mij kijken mag ik me zo laten gaan in mijn onzekerheid of even nog het voordeel van de twijfel geven ik draai me om heb ineens het land aan die ogen en de hand…

Je bent zeker ook wel eens onzeker? Als schijn Werkelijk blijkt te zijn Doet dat pijn. Tussen pieken en dalen Zul je het moeten halen.…

12 Al wie opgewekt is, mag naar zaal Paardenbloem. Dat geldt ook voor iedereen die sterk en spontaan is. Ook sociale of stoere personen gaan met Geoffrey mee. De anderen blijven hier om de grondverf om te roeren en daarna een dunne laag aan te brengen. Daar heeft iemand een vraag, graag in de loopmicrofoon. Wat met de zelfverzekerde mensen…