Alle inzendingen over onzichtbare muren

Jouw leven een stramien van bergen en dalen Zoekgeraakte grenzen in bergen van hopeloos met dalen door 't stof Met respect voor jouw doen en begrip voor laten hoop ik oprecht dat jij voor later nu dus wijs besluit Doe dus zeker Echt niets dat jou later spijt Probeer het leven nú in later te plaatsen Trek grenzen voor nu. Verleg ze…

Vrijheid heb het nooit gehad, Zit vast tussen muren Alleen door het raam Naar buiten gluren, Praat hardop in mezelf Onzichtbare mensen Om me heen Lijken één voor één In eenzaamheid gestorven Voel me totaal alleen De hoop een stap in vrijheid Te zetten Nooit meer alleen…

Verdwijnt het in sluierende zandgordijnen vergaat het langs het strand schuurt het witte zand van de getijden de machteloze hand aan de horizon van kalkstenen muren druipt vloeibaar zout staan bloedkoralen pilaren geëtst in houtskool kerven naalden waaien wimpels tot tenten uiteen in onzichtbare namen.…

Altijd met zijn eenzaamheid dat hij eenzaam zwerven zal door onderhuidse spanningen nabij de zee van blauwe gedachten   tussen de overblijfselen van onzichtbare gordijnen der liefde als een nooit voltooid schilderij aan een muur van groene gevoelens op weg naar stille horizon met niets anders te verliezen dan zijn droeve eenzaamheid in…

Het leek zo simpel maar de weg was stijl zelfs voor een waaghals een diep ravijn je kan je verstoppen en de pijn laten maar het gaat zoals het gaat was er een kans voor deze koortsachtige dans de muur te breken die ons gevangen houdt dus ga nu maar liefste ga…

bakstenen slorpen beloftevol de woorden op letters maken halt hier hangt een groot verlangen gestolde beelden spreken een zwartwitte taal het beenmerg van de stenen hunkert naar de dromen die aan de muur zijn blijven kleven…

mooi om te zien hoe jij je een weg baant in dit leven alle kastjes en muren ongelijk lijken te krijgen vingers die eerst niet wisten waar ze te leggen nu een plekje vinden mijn geloof in jou bewaarheid wordt…

Nog altijd is er “de muur” De frustratie is enorm. Het systeem is Ingericht Op westers denken. De Oosterse mystiek, Verdwijnt, Verdrinkt Verplettert. Yin Yang is niet meer dan een boekje uit de winkel en Zen denkt vooral op het toilet…

Ook ik sprong twintig jaar geleden van het ene gat in de andere Muur. Was die dag normaal geweest, veel te duur dan had ik het nu nog geweten. Ach, al is uw computer ram nog zo slecht Plasmangeheugen verschoont hem het best!…

De stilte van ons onbezonnen moment, kon jouw tromgeroffel nooit overstemmen. De kracht van ons monument, is dat het altijd in onze gedachten bleef.. Je lachte naar mij toen we het zagen, ik kromp intussen als een kleuter ineen, begreep toen al dat je niet lang bij mij kon blijven. Nu, twintig jaar later, staren wij naar een oogopslag uit het…

de wereld stuitert binnen angsten en een vaag gevoel onwezenlijk versnippert haar besef dat wat ik uit mijn ogen geef niet veel meer is, dan een dochter geven kan: verstand vervalt, slechts haar momenten tellen alles draait zich: bindt de muren rond wat tafels en een stoel maar- welke ooit van haar was- ziet ze niet ze ziet slechts…

kronkelige, dorre takken woelen in mij ze vormen een labyrint ik wil eruit maar ben de weg kwijt muren, langs voor,opzij en achter ze worden steeds hoger takken met scherpe doornen priemen erdoor ze zijn heel talrijk de doornen doen pijn dus blijf ik er af op de doornen heb ik een dikke laag cement gelegd het cement is opgedroogd…

Weet toch als Geen ander dat Wat je voelt Helemaal van Binnenuit komt, Dieper nog dan Waar je hart kan Gaan - heb dit Gedicht voor jou Geschreven om je Te laten lezen, Te laten voelen Dat ik aan je denk Daarom heb ik mijn Gedicht in de ruimte Gezet, zodat je hem Elke dag kunt zien, Kunt voelen dat ik Aan je denk…

toen ik mijn lief jouw licht nog was jouw houvast in donkere dagen droeg ik niet meer dan roze huid en liet de liefde zorgen dragen zo vaak als wij de maan bedekten en duisternis ons lijf verborg verstrengeld tussen wit katoen was jij alleen mijn grootste zorg maar nu heb jij een nieuwe muur waarachter jij verschuilt en klaagt er is een…

Uit deze chaos en verwarring ziet een stilte het levens- licht die ook nog eens elk woord laat vastzitten om nooit meer te ontsnappen alsof men een hele muur in dimensie laat bouwen om mij heen Ongevraagd en zonder toestemming lossen creativiteit en inspiratie in het luchtledige op.…

Het zou moeten sneeuwen als een muur ijzig ruw over zwijnenvachten de beek kronkelend bevroren als een knisperende boskrakeling scheve schotsen verankerd in nachtzwarte oevers glazen vennen in bontkragen rietpluimen van bergkristal het meer vol poolijs de heide naakt en troosteloos bijna onzichtbaar verstoven onder verpulverd onbehagen…

(Berlijn, Beijing en Westoever-Barrière*) Evenwijdig toen aan die Muur reed ik in een taxi allang was die reeds gevallen in mijn gedachten niet Grote blokken bekleed beton zowel gekliederd als oprecht poëtisch beschreven met de mooiste woorden Nieuwe opgetrokken muren scheiden de verhalen kotsen op pure poëzie die zich niet opnieuw…

ik wil me niet opsluiten niet achter nacht waar schaduw heerst en donker lacht toch wacht ik hier het hoofd gebogen in de luister van de stilte op een verlossend woord geen wind die stem verwacht op de kleine ik die alleen zijn angsten telt niet op de klok die zich verborgen houdt niet op het wezen dat naar muren klauwt onzichtbaar…

de toekomst schampert naar het verleden lacht om dood gijzelt m'n blik het huis verhaalt oud gekromde levens kamers ontvluchten een verbeten geur herinneringen spreiden schrijven volle muren krijten angst door onzichtbare kreten de vloer is doordrenkt muren zijn vochtig woede buit driftig de bloedende pijn tranen vreten demonen…

ik denk tegen de wind in het ruisen van de zee het geluid, de muziek een cliché in mijn oren achterstevoren terug... denk ik terug... naar toen als de zee spoelde de liefde over mijn dam toen zij kwam zij, een onopvallend glasgordijn een muur van troebel water onzichtbaar onder de waterlijn sommige stuurlui staan aan wal omdat ze…

Het leven zou een heel stuk leuker wezen Zonder die cijfers van het CPB Je zit er toch de hele dag weer mee Twee handen op je knip, in angst en vreze Waar kan ons arme land nog moed uit putten ( uw eigen regel, eindigend op; 'Rutte')…

Onzichtbaar Mijn stille hoop en verlangens Worden de bodem ingeslagen Samen met de droom de illusie Dat je nog iets om me zou geven…

Ik ben onzichtbaar, Een gezicht in een kudde, Mee zwevend als een geest, Mijn ogen spreken niet meer, Lippen bewegen, Maar de stem vervaagt, Een geluid tussen de duizenden, Niet verder dragend als een dood blad, Tranen vloeien al lang niet meer, Vloeien niet als wijn of bloed, Ik ben onzichtbaar, Een geest, Ik vind het zo wel goed…

Langzaam aangelopen, snel weer weggegaan Nog één blik aangeworpen, nog één keer een laatste traan Nu ben je hier opgesloten, hier in mijn ziel, een eigen cel De tranen gestopt met vloeien maar de pijn die blijft nog wel Hoewel ik nu niet meer kan huilen, dit wil niet zeggen dat ik haar niet mis Ik kan je vertellen, ik kan je zweren…

onzichtbaar maakt ze haar tongen los taaldekens die de poëzie bedekken in verzen die uit haar jas groeien in kleuren van vermiljoen en lichtzwart ze draagt haar rok steeds korter het zal wel zo horen in wilde dromen - ging ze op dezelfde voet verder soms doet ze haar kleren af en loopt ze op haar tenen tussen de letters…

ik zag niet hoe jouw ogen zochten langs de bladeren op de grond alsof je leefde in de dood met hen de laatste schaduw nog leek vast te klampen en uiteindelijk besloot nogmaals zeg ik je ik zag het niet noch het tuinpad waar je laatste voetstap nog afgedrukt staat -als bemind- ik zag niet hoe je naar me omkeek ik hoorde…

Soms voel je je onzichtbaar……… Iedereen om je heen is bezig met elkaar, behalve met jou. Zien ze je wel? Of kijken ze dwars door je heen? Hebben we iets niet wat andere wel hebben? Of hebben we iets wel wat andere niet hebben? Staan we er misschien niet voor open? Moeten we wat meer uit onze schulp kruipen en laten zien wie we zijn!?…

Het was me beter om in eenvoud ongewild niets meer te zeggen en de stiltes te weerleggen met wat nietsvermoedendheid die ik zou ademen en zuchten in een beeltenis van vingers die vergleden door je haren met de losgeslagen tijd Het was me beter -als ik kon om in de eenvoud niets te zeggen en in ongestild verlangen nu maar even niets te doen…

in het landschap dralen schapen tussen bloemen in de wasem van weiden alsof ze zich neerleggen bij de éénvoud van onze poëzie, en men kan zich zelfs vergissen van eeuwigheid in woorden van ééntonige lettergrepen terwijl we onder de bomen onze overwegingen schrijven leg ik je vast ,plaatsen we de dingen als deze woorden in de vorm van…

Is het een taal die ik niet spreek, waardoor niemand mij kan horen, of ben ik afwezig, steeds voor onzichtbaarheid geboren. Soms raak ik eventjes van streek; de mensheid toebehorend, of ben ik van het toekomstige ras: de vierde dimensie aanborend.…