ik zag
je ogen gaan
jij wist nu al
waar jij de
grootste olijven uit
de boom zou slaan
jij kende haar
al een leven lang
haar hang was
altijd verder dan
de langste stok
zou kunnen reiken
het liefst verstopt
achter tak en blad
totdat de oogsters
kwamen en met
hun net en zak de
stilte overnamen
jij wist hoe
je moest raken…
gebleven
weg is het een-twee samenspel
verdwenen onze stijl van leven
onze hemel werd de hel
ik besef, het is de waarheid
en ik weet: jouw tijd was om
ons verleden: mooi, uitzinnig
de toekomst was van edelsteen
lenteachtig en waanzinnig
de diamant sprong stuk, uiteen
caleidoscoop van beelden waaiert
in mijn hoofd als zomerwind
ik ben de oogster…