Alle inzendingen over ootmoed

Welkom Wij mogen in ootmoed tot Hem gaan Hij nodigt ons allen uit met open armen En wil zich liefdevol over ons erbarmen Hij blijft steeds bewogen met ons bestaan.…

waar ik nooit echt aan wen is dat ik geen lefgozer ben soms denk ik hoi je komt er aan het is op til schop er nog wat branie bovenop waarna ik telkens weer in alle ootmoed constateer het wil niet en niet omdat ik niet wil maar ergens houdt het op…

Chopin raakt altijd mijn hart als ik hem hoor, Lankmoedig als hij was prachtig zijn werk, Ootmoedig en nederig bij als zijn werk, Vooral zijn nocturnes zijn waard om gehoor Te geven, hij neemt je mee naar zijn wereld, Vol fantasieën en naar zijn sentimentele wereld.…

Franciscus kon het nauwelijks geloven Aanvankelijk sprak hij nog streng van laster Maar menig bisschop kende een betaster om daarna weer de doofpot te gaan doven We zien Franciscus nu ootmoedig buigen Daar kan Simonis nog een punt aan zuigen…

En het publiek in trage gang beleeft ootmoedig, telkens opnieuw, haar eerste bezoek.…

Laten wij dan hier temidden van zwoele zonden samen even bidden, dus kniel ootmoedig neder in de goot. Ga daarna vroom en kuis naar eigen huis en laat uw pad verlichten door het kruis.…

Gebeden zijn gedachten Gedrenkt met innigheid Gevormd in zuivere zachte Ootmoedigheid. Hun mild-bewogen vrede Geneest de eenzame pijn,- Gedenk mij in uw gebeden, opdat ik geheeld moge zijn.…

Sterk, sterk mij, Heer, in 't hopen op de hemel: Hier is de helste glans een nevlige avondschemel ; De stoutste poëzie een zinloos, dwaas, geremel; De reinste liefde een wufte gloed: 0, maak mij los van de aard; maar geef mij moed en krachten 't Verlangde scheidingsuur in ootmoed af te wachten En Uwe wil te doen in voor- en tegenspoed!…

haast gedwongen moet leren beminnen het hangend grijs dringt zich door mijn huid om de maakbaarheid te vertragen en de winterslaap te verkiezen tot mijn allerlaatste bruid als hoop verder reikt dan het zicht en bergen zich uitstrekken tot de kim in de laatste smeulende dagen kan ik slechts wachten op wat licht en mij, aan de natuur ootmoedig…

mijn handen hebben gedaan in het leven: jurkjes genaaid en truitjes gebreid, engeltjes gehaakt en beelden gekleid landschappen en bloemen gepenseeld korte verhalen en gedichten geschreven, vier bundels uitgegeven, kon er emoties in kwijt ze zijn nu krom gegroeid en moe door al dat gedoe door reuma en het sleetse door de tijd kan ze ootmoedig…

Weet je nog hoe hij toen even met zijn hoofd knikte, bijna ootmoedig, bijna verlegen, bijna verontschuldigend. We hadden verloren voor we het wisten. Abe.…

mijn ezel is van hout opgerekt tot ooghoogte wel zittend immers staande ziet men over het naakte linnen doek herkent men niet de eigen droogte om blinde vlekken te kunnen verven spiegelt men zich aan een wit vlak in deze ootmoedige pose kan men enkel inzicht uit schaduwrijke vergezichten verwerven ze huizen namelijk onder eigen…

Mijn peinzen drijft mij naar 't nachtelijk uur ik voel hoe donker en wit te voorschijn komen in een wisselkoor van klanken de wijnstok en de ranken gehurkt in ootmoed Zijn adem is levenskracht och levensgeest, liefde mild en puur witte zon in 't hart van de aarde onder de wolken de wensen van mensen Vurig klinkt het gestamp van paarden…

Wij zijn altijd veilig bij de Heer Hij maakt ons van zonden vrij In ootmoed mogen we tot Hem gaan Hij luistert naar ons, steeds weer. (uit Psalm 36)…

Traag vouwen de velden hun handen terwijl de oude eik de ogen sluit een ontdooiende gestalte knielt met ootmoed bij de laatste winterranden waarlangs het vroege fluitenkruid zacht vertolkt wat het lentehart bezielt Een bede zonder woord of vaag geluid geen gehoor of spoor van grotesk gebaar geen richting nog, geen opzij of al vooruit een…

Ik vraag U in ootmoedigheid doe binnenin mij groeien zo’n Hof van Leven, U die leidt door nu en dan te snoeien.…

Uw ster straalt ons van verre tegemoet, lokt ons in gedachten naar waar wij in ootmoedigheid het heilig Kind verwachten.…

Na de ijzige katharsis is mijn hart weer rein; mijn wonden zijn geheeld, ik kan weer bollen planten, en adoratie voelen voor al het verwante en liefde brengen waar ze hoort, ootmoedig zijn.…

Welkom Wij mogen in ootmoed tot Hem gaan Hij nodigt ons allen uit met open armen En wil zich liefdevol over ons erbarmen Hij blijft steeds bewogen met ons bestaan. Welkom Laten wij dan naar Zijn roepstem horen En ons leven aan Hem toe vertrouwen Laten we met eerbied onze handen vouwen Hem danken dat Hij ons heeft uitverkoren.…

de zon komen De herinneringen boven met de adem Dat zweeft door kale en volle bomen In het duister van de koude wintertijd Een volle boom wit bevederd in 't hemellicht Zangers zingen het lied van alle tijd Dat U wil geschiede tot in alle eeuwigheid Doorheen verdriet en lijden de hongerige spreeuwen Die ons belagen als wij in diepe ootmoed…

Mag ik maar, ootmoedig stil, Gaan, waar God mij leiden wil! O wat wens ik mij dan meer? 'k Heb dan al wat ik begeer, En, zo 'k ooit, door onspoed ween, 'k Zie dan, door dit leven heen.…

Alleen God weet waarom in 't best van onze dagen Dikwijls zoveel smart, zorg en stof tot klagen In tranen door 't groot verdriet, de jammerlijke plagen Toch zijt Gij o Heer, van d'aller-vroegste jaren Voor ons geweest een toevlucht in gevaren Onze Here Here, die wij ootmoedig eren Ook al schijnt ons niets te deren Kan in een wenk de mens…

Ik zeg U alle' ootmoedig en devootlijk, Maar met een wil, alleen door Gods wil breekbaar: Daar Is een God, schoon wij niet weten Wie 't is. Ik zeg U: 'k doe noch denk ooit dwaas-bigotlijk, 'k Ben door de dingen van de schijn niet breekbaar, Want 'k weet: Daar is een God, slechts DIE Is, DIE Is.…

Je vertelt me van landen waar slechts een blik is voldoende om talen te doden en toch te verstaan Als je bomen doet buigen, wolken doet jagen, kruinen doet kreunen, in een ootmoedig klagen.…

trekken met hun verleden naar het zuiden de vunzige lucht is drachtig van bange dagen onweerswolken nopen ons te wachten op de stille komst van nieuwe ijstijden wij die zijn uiteengerukt door het lot tellen in onze handen de schaarse sterren en onze voornemens voor de komende week we schreven brieven aan hertogen en koningen verhulden ons in ootmoedige…

Hij sprak, word je vernederd of geslagen, wordt toch het liefde geven nooit te moe, gebruik geen geweld, keer je andere wang toe, leer het leed je aangedaan met ootmoed te dragen. Maar voor de “gelovige” Griek en Armeen, bleek alras, kwam die boodschap hun niet van pas.…

Rond de noen zet zich een schare kerkgangers ootmoedig neer. Bij Lambiek of oude klare welt weer ‘t Brussels gekommeer. Een dametje met plix en bont en sjakosj van krokodil trekt met patisserie en hond op de klatsj bij Tant’Cécile.…

wanneer de wind voorbij u voert en buigend uwe halmen roert, gij buigt, ootmoedig nijgend, neer, staat op en buigt ootmoedig weer, en zingt al buigen 't droevig lied, dat ik beminne, o ranke riet! O! 't ruisen van het ranke riet!…

Mijn mooie Baccara roos, je doornen, mijn pijniging, ootmoedig beken ik, ik heb je toch zo innig lief. Druppels bloed in helder water, jij blijft me de baas, jij alleen nu, schittert, mijn onvergetelijke troefaas.…

Ik moet nu vriendelijk zijn en ootmoedig en over allen -niemand uitgezonderd- dus ook over U!…