Alle inzendingen over opgebrand OR stil

Een dood vogeltje zal nooit meer kunnen vliegen jou help ik opstaan…

Soms loopt stilte zichzelf in doodse stilte voorbij…

bijkans opgebrand lijkt jouw oude hout ontkracht in jaren die vergingen herinner jij je de ringen waarin je weer en wind vergaarde? blussend doorbreekt een lach die voor een leven vocht bewaarde…

Ik weet ook wel wat hebben we gelachen Maar de monsters vanzelf opgebrand treurend smeulend Brachten zij ons dood dood gedanst dansten zij Treurend smeulend Er kwam geen eind En ik weet ook wel Wat hebben we gelachen…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Ik kan de laatste tijd niks meer verzinnen Het heilig vuur lijkt even opgebrand Misschien is er geen donder aan de hand Of toch een kwestie van opnieuw beginnen Te laat, te laat, zei ook al Winnetou Al kruipt mijn zaad zelfs niet naar binnen toe…

het zijn slechts de meeuwen aan een stille waterkant geen mens, geen voetstap in het zand we zijn gestrand in een onbekend land…

Ik ben moe, helemaal opgebrand Mijn vingers zijn koud, mijn armen slap. Ik wil iets doen, maar kap Mijn hoofd is vol, mijn ogen zijn nat. Ik denk aan vroeger, aan wat ik nooit had Mijn hart is warm door pijn en verdriet. Ik ben gebroken, maar ken de oorzaak niet…

Ja, ik maak het af zelf, zelfs mijn leven want ik wil nooit meer leven zeker geen eeuwig leven en eeuwig branden in de hel laat me niet lachen lachen wat me bij het leven wel is vergaan, opgegaan opgebrand door de pijn de pijn van het leven de pijn die de dood zal doden!…

zand kriebelt tussen de tenen de zon omlijst de avond langzaam sijpelt 't nieuws dat er een vliegtuig uit de lucht geschoten is door mensen spelen in de zee, honden rennen langs de vloedlijn vol ongeloof herhalen de beelden zich terwijl de zon zich neerlegt in de oh zo kalme zee…

Ik ben uitgewoond, opgebrand, afgebroken, Op. Ik ben oververmoeid, niet vooruit te branden,accu leeg, het is op. Ik ben afgeknoedeld, overwerkt, Uit- geburnd noem maar op. Ik ben mezelf niet meer, dat is niet top.…

je loopt door de straten liefste en je zoekt het bordje met een naam de naam van een dode man gestorven voor het raam het licht is nog aan een roos in zijn hand je foto op de tafel zijn hart opgebrand je klopt op de deuren en het beeld versteend een standbeeld van een man in niemandsland en een verloren meisje in de straten weent…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

U roep ik aan in Jezus naam, nu het stil wordt om mij heen.…

Ik ben op mijn ziel getrapt, vermoord met woorden en gedachten amputatie van mijn hart inwendig schreeuw ik het uit ik krijs verstilde woede ik honger naar geweld een masker als gelaat, strak en uitgehouwen versteend verkrampte handen gekromde tenen ik blijf stil registreer observeer inhaleer en ik blijf stil zo stil…

Wees maar stil nu heel erg stil gewoon niets zeggen is wat ik wil... Ik zeg óók niets ik zwijg stil geen gedachten geen verschil... Lange nachten altijd wachten ik zeg niets meer ik ben stil...…

Het is zo stil in mij sinds jij er niet meer bent, zo stil in mij, heb ik je wel gekend. Ik merkte dat ik steeds minder te zeggen had, ik zweeg, luisterde en ontdekte wat. In die stilte ontdekte ik jou en zoveel andere dingen waarom ik van je hou...…

Stil Donker en stil Dan is er licht Dat vraagt wat ik wil Koud Warm en koud Door de deken omvat In de donkere nacht Licht Zonnelicht De morgen breekt aan Weer een nacht voorbij gegaan…

Ik hield zo veel van jou Maar onze liefde is voorbij Oh wat vond ik je flauw Maar nu ben ik weer vrij Maar liefde is wat ik wil Een dikke knuffel of een zoen Zonder jou is het hier zo stil Waarom moest je me dit aandoen?…

het warme rode bloed trekt weg het gezicht nu koud en wit de eens glanzende ogen dof en kil stil stil voor eeuwig stil straks onder het groene gras…

Van tak naar tak springt de kwetterende mus wij zitten zo stil…

ik vraag me af wanneer wordt het weer stil het geschetter beu politiek gekrakeel verhardende standpunten van wasverzachters knallende allesreinigers, rellende religies media-circus, vooraf-oranjegekte wanneer wordt het weer stil, schreeuwt een stemmetje in mij…

, jij hoort me Verbind me met je vingers aan de jouwe stil het trillen van mijn onderlip kus me, met botsende tanden laat me voelen en toch verdoofd zijn stil mij en wees stil met mij…

Ringelende fietsbellen vrolijke stemmen rijkelijk vloeiende wijn en klaterend gelach toch is het stil doodstil op deze zomerse dag in het Vondelpark muziek galmt maar mist mijn hart jouw aarzeling is eindeloos toch blijf ik de toorts dragen voor jou geef nooit op lief zolang de zon ondergaat hier in ‘t…

stil de nacht van kil en donker waar het oog geen licht meer ziet dat je morgen niet weer binnen sloffen zult begrijp ik niet…

Het is zo stil zonder jou, Jesper je kamer leeg je bed onbeslapen geen teken van leven alles onbewogen stil en jouw stem rennend, lachend of ravottend klinkt niet langer door het huis aan tafel een lege plek vier werd zomaar drie stuurloos machteloos de smaak van pijn een maandag nooit meer een alledaagse dag zie…

stil en klein sta jij daar, tussen boeken zwijgend achter open glas je hand ritselt strooit geschreven klanken ik lees je woord voor woord tot een lied van herkenning begint te ontwaken zichtbaar, hunkerend zonder geluid…

vanzelfsprekend de kleine, korte woorden ik zong maar, waartoe dient geluk het zwijgen stemt de morgen nooit de droge wind vandaag bomen worden toch weer groen zelfs met heimwee op de hielen ik riep je nog maar dagen vallen, jaren ook in blind geloof het is zwart, vuistgroot waarom zou ik nog meer vertellen…