Alle inzendingen over overlaat

één man maar die koninginnedag in de soep laat lopen, met een auto in volle vaart het publiek in en onherstelbare schade veroorzaakt, één persoon die, in de war of niet, het verpest voor iedereen, jong en oud, zwart en wit, man en vrouw, één gek die van één van de weinig typisch hollandse rituelen, van deze dag niks overlaat dan…

Wild woest sleur je me mee als een rivier, het water – waarin ik vol passie baad, de stroom die ik volg, mijn levensvertier – dat me niets meer te wensen overlaat.…

Het is daarom dat een koe het vliegen aan de vogels overlaat Die dat heel wat beter afgaat…

het geweten wrikt zich naar boven omdat het wortel schiet tot aan het hemeldak waaruit het denkgoed zich vallen laat en openvouwt waarop dezelfde daad net iets anders is geschreven en tot dusver voldoende fantasieën in voorspellende dromen overlaat.…

vallen uit het niets en uit de kluwen van overtal van hernieuwde gelatenheid nieuwe clichés worden gevonden populisme nestelt zich in willekeur van gesproken woord en tekst, het werkelijke verhaal wordt boven de kritische taalgrens verslonden waar cursieve letters ijl worden en vrijelijk ademen in grenzeloze regels die geen twijfel overlaten…

Toch weer dezelfde clichés te vinden en de woorden goed te praten om vergankelijke gedichten te vullen die kennelijk zijn zoek geraakt, boven de taalgrens waar alles ijl is, vrij te ademen soms in oeverloze regels die geen twijfel overlaten. “Soms dicht een vers zichzelf en soms slaat de dichter dicht ” Pama…

die je mond samenplakt oppermachtig over je wereld heen zakt je zwetend rood en ingekakt aan je lot overlaat met nergens koelte nergens schaduw in de straat zonder hittebestrijding er is geen bevrijding kleuren zijn dor en vaal alles dood, droogt uit totaal in mijn droom in de warme nacht fluistert een stem zacht: trek je terug in die…

In Nederland hebben wij een wereldster van formaat ik noem geen naam dat is iets wat ik aan anderen overlaat Ze straalt schrijft liedjes recht uit haar hart ze zingt als een juweel waar ze ook komt ze is nooit teveel Haar stem creëert ruimte zij is een nachtegaal een met soul ze vult de zaal Ze schrijft wat ze voelt altijd…

ze weten dat ze alles weet van wat hem daar kan vernietigen Zon trekt de dag naar beneden waarachter perspectief verschijnt duisternis wacht in de hemel even heeft de wereld vrij spel het antwoord is aangekomen met een enkel beeld verteld Ze ligt tegen hem aan, zo naakt hoofd op zijn borst, in schaduw die slechts een klein licht overlaat…

De veerbodem blinkt scherp onder onze voeten die het metalen einde groeten - ja, dit scheep is verboden maar hoe is dit te weerstaan, als ik dat al zou willen, het natte dek onder haar billen en ons zwijgen ten overstaan van de oever die niet meer bestaat zich aan een verbeelding overlaat, dat we hier ons brood breken - ooit - en daarna…

bloesems, luikend groen fragiel, transparant als glas, liefde gedronken zoveel dat kon, uit water, satijnen spiegelplas, toen zonder kleur, verdroogd, verdronken in woestijnen, de tijd verloren, voordat je het verlaten moest, tranen gedempt op geboren spiegels van de ziel, was een nieuw gezicht te zien, een beeltenis die geen twijfel overlaat…

Terug naar normen en waarden, en zich houden aan Gods gebod, elkaar in goedheid aanvaarden, en niemand overlaten aan zijn lot.…

Is mij om het even hoe geluiden klinken het gaat om de momenten als angst en twijfel worden opgelost verdronken in spitsvondigheid wordt het evenwicht gewogen in het magerste onderscheid op de plek waar we zijn geboren, waar de geest en lijf zijn ingedaald die geen verdere keuzes overlaat tussen de geboorte en de dood het levenslicht…

we moeten weg van Watou naar ons werk, onze sokkels overlatend aan doden en vogels, zoekend naar auto's, Antwerpen, woorden. --------------------------------------- uit: 'De Schipbreukeling', 1996.…

Is een gevoel van verlies en pijn Ik wou dat jij van een afstandje Kon zien wat er nu gebeurt Hoe vreselijk je wordt bespeeld En hoe je oprechtheid wordt besmeurd Ze weet zo vreselijk goed Wat jouw zwakke plekjes zijn Omdat je zo ontzettend eerlijk bent Daarin zit hem het venijn Zij weet dat jij haar nooit Aan haar lot zou overlaten…

Ik heb geen verstand van klokken, moet hem helaas aan zijn lot overlaten. Hij woedend. De Lange Jan beeft onder mijn zware voeten, stampend van de afkeer. De nieuwe stenen willen niet echt aarden. Achter oude, verweerde gevels verrijst de tergende nepcultuur van supermoderne bejaardentehuizen.…

Ontboezeming van mijn twijfels als stoffelijk wezen leg ons in een glazen kist, waarin we samen waker worden om ook weer te worden herbegraven aanschouw de transparantie om ons heen waarin de natuur zijn gang gaat en niets aan het toeval overlaat, geaardheid getoetst aan de grootste gemene deler die in vervoering de grens moet bewaken…

ik heb groot verdriet ik huil, ik jammer ik krijs, ik schreeuw verstoor dat niet verstoor dat niet met een woord of een gebaar geen arm om me heen geen knuffel en zeker geen tranen van jou blijf ver van me vandaan hou afstand, grote afstand want ik heb verdriet ik heb groot verdriet ik wil dat niet koesteren maar ook niet overlaten…

Het water gonsde, als een overlaat 's Winters des nachts van water, en een tjalk Kwam soms de stroom af als een donk're valk Op 't tweetal vlerken, met karmijnrood licht Voor op de boeg; die leek een zwart gezicht. Mensenstemmen hoorde ik uit het luik, Terwijl het schip voortdreef, schuim om de buik.…

Een land vol gekken die niet kunnen aarden Je niet respecteren of laten rusten in je waarden Je niet nemen zoals je bent je overlaten aan je lot Gedachten bedwingen, het maakt me kapot.…

waarom zou ik bescheiden zijn als ik op mijn rug de lasten draag gelijk een elk het donkere moet torsen en weet dat er een helder onomkeerbaar punt geschapen wordt, niet door mij of de mensen aan mijn zijde nee, het is van een almacht, in een zekere schijn, niet komend uit mijn eigen vraag die aan mij overlaat dobbelstenen te laten…

vruchtbaarheid uitgedrukt in het ”fallusachtige” van pijnbomen,verschijnt een witte duif die tijdloos koert en ons van zijn geneeskrachtige fontein proeven laat, een vrede suggereert met een liefdestak die ons naar de hemel voert, in een blijspel opgevoerd naar de mondiale maat, de magie van innerlijke schoonheid aan komende generaties overlaat…

Ik weet dat hetgeen dat wij dienen te leren zich nimmer overlaat aan de individu, dat de teleurstelling een gevoel is waarmee wij zullen moeten leven en dat het niet iedere dag feest kan zijn. Maar het mooiste op de wereld verliezen, is een motief voor de eenzaamheid. Ik loop verder. Dat de mens sterft, wil ik begrijpen.…

Dit blijspel opgevoerd naar de mondiale maat, de magie van innerlijke schoonheid aan alle komende generaties overlaat lief te hebben in elke tegenstelling, zo die tijd bestaat, als het doek zich sluit.…

Het blijspel opgevoerd naar de mondiale maat, de magie van innerlijke schoonheid aan alle komende generaties overlaat, lief te hebben in elk verschil, kleur of geloof, als dat moment bestaat als decor, als het doek zich achter ons sluit .…

uiteindelijk goed heb gedaan daarvan weet ik dat niemand anders het kon ik heb de kritiek kunnen weerstaan en het land voorbereidt om in een overgangsfase met de sterken aan het hoofd in groeiende economie verder te kunnen gaan Ik houd van dit land op mijn manier echter Op bepaalde ontwikkelingen heb ik geen grip dat moet ik aan anderen overlaten…

toegankelijk met heel veel inzet van vrijwilligers een veelvoud aan activiteiten naast de kerkdiensten, godsdienstoefeningen, concerten themabijeenkomsten engezelligheids-dagdelen met vooral niet “ieder voor zich” maar onze kerk voor ons allen zo verbinden zij, wij, mensen met onze kerk als een goede herder die geen schaap aan z’n lot overlaat…