Alle inzendingen over overmoed OR schat

Ai, laat het falen Mij, die in Mij-Zelf heb de Grootste Schat. ------------------------------- uit: Verzen (1894)…

Momenteel zit ik vol met emoties. Dit schrijf ik dan ook speciaal voor jou, mijn allerliefste dochter omdat ik zoveel van je hou. Je bent zo verschrikkelijk ver weg. Ik kan niet zomaar even bij je komen. Iedere minuut van de dag denk ik aan je en 's nachts lig ik van je te dromen. Voor iedereen gaat het leven gewoon door en dat begrijp…

Geen woorden kunnen zeggen wat ik bedoel Jij bent mijn koningin Jij bent de zon van mijn gezin Geen woorden kunnen zeggen wat ik voel Geen foto's kunnen laten zien wat ik bedoel Jij bent het allermooiste plaatje Jij bent mijn bovenbeste maatje Geen foto's kunnen laten zien wat ik voel Al kon ik het alleen maar zeggen Hoefde ik het niet…

nee, vannacht niet schat.…

Ik hou van jou zoals je bent, zoals ik je altijd al heb gekend. Ik hou van je minnen en je plussen en ik hou van alles daar nog tussen. 'k Hou van je lachen en je wenen ik hou van jou in goed en kwaad 'k hou van je hoofd tot aan je tenen ik hou van jou in het kwadraat. Voor mij moet jij geen seksbom zijn en ook niet superslank of chic,…

Ik zou jouw engeltje willen zijn jouw pas ontdekte schat. Ik weet alleen niet waar je uithangt. Maar ach wat dondert dat!…

Ik had zoveel jeugd bij te benen, angst stuwde op in mijn bloed, kreeg snelheid, werd overmoed. De wind hield zijn honden geketend. Haas is een hartslag op lopers, een springveer door hoepels van licht. Ik liep. Ik zag niet de strik.…

Het zomert al een beetje. Een dag in november een grote stralende zon heel veel zingende vogels. Het gevoel een jurkje aan te kunnen trekken, een heel bloot jurkje en te flaneren tussen meneren met dikke jassen aktetassen vol met winterboterhammen en winterpaperassen. Ook het stiekem tonen soms ineens van achterstevens. ------…

.' In overmoed heb ik met laten zien. Ik lig in de greppel om mijn domheid te lachen, het lukt me niet overeind te komen. De voorbijgangers blijven, als ze tijd hebben, grinnikend staan; zij prikken met stokken in mijn flank. 'Spannend lange nagels heb jij!…

ik zag kou in duizenden kristallen dwarrelend vallen waar stilte vroeger raasde wagen zich nu alleen nog maar patsers op de weg die glinsterend hun lachende bravoure spiegelen de gladde toer fataal afgebroken in uitglijden met val naar bloedrood dat sneeuw in overvloed doet smelten het leven snel laat verwelken langs…

Overmoed waarvoor ik gestraft werd zelfs door de goden vergeten die rare gedaante die loopt met gebogen hoofd in gesprek met asfalt en grond stoeptegels en afval soms valt mee steen te zijn soms valt tegen want,ziet u die berg in onderwereld ben ik ook.…

Strelingen die mij raakten op mijn gezicht ogen die zoveel vroegen warmte die straalde in al mijn vertrouwen vertrok ik overmoedig in de kou. Loslaten is een kunst ook het beste soms nu voel ik slechts de warmte het bloed dat stroomt nachten die dromen maar wat ik mis de strelingen die mij raken.…

de nacht glijdt langzaam langs de regenpijp omlaag over straat tot waar het water lonkt en soms ook plonst vanwege een overmoedige wandelaar al lang niet meer zo stabiel dus als tweeduizend jaar geleden en midden in het dorp staat alleen nog een dode brievenbus…

En word ik overmoedig, ze houdt me bij de les, ze kan zo goed doorgronden.. Maak ik haar steeds weer aan het blozen dan maakt ze nooit een keer bezwaar. ze is heerlijk, ik zit bij haar op rozen Ze zegt "dat roze matcht zo bij mijn rode haar"..…

niet meer in woorden uit wat laat staan precies dat wat voor mij in jouw hoofd zat ik moest maar raden wat niet dat ik daar aan deed schat het deed er gewoon niet toe wat als ik wat zei schat was dat je zegt schat ik mis dat maar hoe weet je wat wat is waarom dat je zegt maar wat je bent niet je-dat schat…

Schaats je eenmaal plezierig schaats, Krijgt het in je hart een eerste plaats, Dat zijn de emoties in het kort. Het is nog niet zo lang geleden, Dat ik scheve schaats heb gereden.…

soms overmoedig soms heel zacht jij wind jij wind jij "duivelskind"…

eindeloze regen wist de sporen uit de zompige grond spoelt de lach van je mond maart is geboren overmoedige bomen, kale struiken barsten uit in roze, geel en wit vensters openen behoedzaam de luiken verblindend spel van donker en licht…

Zij is het vuur, hij de lucht Zij is het hete gloeien Waar hij vaak voor vlucht Zijn angst om zich te schroeien Wijkt hem van haar gloed Die echter niet is uit te roeien In haar warme overmoed Blijkt zij heel gedreven En straalt hem vurig tegemoet Lucht moet hij haar wel geven Voor haar vuur is uitgedoofd Want zonder warmte kan hij…

Gewikkeld in overmoed, in drang, ben ik toch stiekem een beetje bang, maar overspoeld door het onvoorspelbare, zal ik toch deze weg bevaren, en wie mij stoppen kan, zal niet bestaan, ik zal hoe dan ook verder gaan, verschrikking, verbazing en onenigheid zullen mij passeren, maar ik zal dit moeten tolereren, want ook geluk, blijheid en passie…

Waardoor ik ben gebroken: een overmoed die is opgestoken, wond werd weer die oude kras. Een splijting die me verwrong me vervreemdde en verdrong de man die ik feitelijk was.…

geduld is uit de gratie geraakt merk ik bij regelmaat wanneer ik een overweg passeer haast is blijkbaar een manier van leven geworden overmoed maakt valse helden en geeft en passant nog veel verdriet als je iemand er op aanspreekt is goede wil dikwijls aanwezig maar men heeft domweg de tijd niet om te investeren in het leven…

Zie ik Diana's ozonlaag haar zwarte nighty negligé ontwaar ik haar als luciféra donkere maan in casa luna Dan komt plots Phaëton met paarden spant de teugels, geeft de sporen gevolgd door maangodin lucina opgejaagd in overmoed bevrijd van duister nachtgewaad…

ze had zo haar eigen choreografie limieten in tijd een rekbare spanningsboog voor overmoedige werelddagen zij liep de kilometers waren haar beloning zij voelde zich koningin met de mooiste onderdanen showde haar elegante energiek dansende stijl in lichte tred alsof het haar altijd voor de wind ging vermoeidheid lag te rusten…

Ik wandel over kronkelende wegen, ik ben op weg naar jou. Loop door felle regen, en ook door bittere kou. Ik heb nog vele zorgen, maar weet van wie ik hou. Ik ben op weg naar morgen, ik ben op weg naar jou.…

Met vlakke hand zoekt ze mijn hart waarvan ze het bestaan vermoedt maar achter mijn ribbenkast blijft het akelig stil "Een metafoor", zegt ze "IJskoningin", zegt ze Uitdagend, overmoedig vraag ik haar wat dat betekent Haar antwoord is een brandmerk op mijn geweten haar zelfgedolven graf "Je hart is ergens anders" Nog voor…

En precies ditzelfde landschap zal zich tonen wanneer mensheid als een dun maar koppig laagje overmoed van de eeuwigheid is afgeschraapt. Maar om door wie te worden bekeken. --------------------------------- uit: 'Onder de bomen', 1994.…

ik schrok niet meer daarvoor was dit te algemeen zoals een strakgesneden pak beheerst, met mate ik ontweek uit jouw aanwezigheid liet me verstillen zonder luisterend oor was overbodig in ruime zin dacht aan dronken nachten uitgestelde overmoed een rusteloos lichaam voor het slapen gaan er bleef een ontkenning een spiegeling…

Vaarwel lieve schat, ga nu maar gauw. Vaarwel lieve schat, vergeet niet dat ik van je hou. Ik weet dat je moet gaan, maar toch doet het pijn. Ik weet dat je moet gaan, maar ik zal er altijd voor je zijn.…

Als ik toen dan al zag heb ik jaren uitgelachen verprutste overmoed kwijnt laf weg in hoekje - waar heb ik het dan over? Pasen valt vroeg dit jaar het hagelt uit de hemel het sneeuwt vol ongeloof wie opstaat is een held - wat heb ik nog over? Ik hoop een goede dood.…