Alle inzendingen over pauken

De pauken zingen zich in, zachtjes roeren ze -- de stem in hun buik.…

de wereld is vergeven van droeve plekken met doden die we zijn vergeten al zeggen we van niet met vernauwde blik snellen we over struikelstenen van heimlijk begraven executies snellen we langs plekken des onheils onwetend soms van ontelbare doodvonnisen kijk naar boven vergewis je van de hemel de doden roffelen als beukende pauken…

oude woorden dagen nu de tijd naar verten neigt dichter wervelt de wind die het blad omslaat laat los van binding vrij hoor, de pauken slaan…

ik strijk violen vooral de eerste heeft mijn klank blaas trompetten als het rietje aan mijn lippen hangt sla de pauken in finale en weer ga ik je halen voor een eindeloos applaus jij dirigeert al mijn muziek heb je ook hartstochtelijk lief…

zij hebben alles uit de kast gehaald voor de finale afrikaanse trommels zwiepen ritme de slagsectie gaat mee pauken donkeren roffelend spektakel tot de hemeldeuren open gaan maar het mooiste moment is niet de laatste tel de stilte die volgt is dat oorverdovend wel…

met vernauwde blik snellen we voorbij de plekken des onheils haasten ons over de struikelstenen boven de gedolven graven vergewis je van de koude diepe hemel hoor de naamlozen die met beukende pauken roffelen op de hardleerse huid van de aarde…

je trilt terwijl ik zacht doch vastbesloten het ritme trommel op de achtergrond vingers kennen al de grepen voordat de strijkstok in vibreren aan de snaren komt je eerste aanzet zo subtiel bepaalt de melodie ik stok en pauken iets omfloerst de finale graag nog even niet…

rood speelt weer de boventoon domineert ons herfstconcert het koper blaast de billen bloot in bach's sonate sterft herfst de heldendood maar in de pauken herrijzen al herauten dwarrelt soms de licht verdwaalde sneeuw de vorst is nu roodkoper in entree nog zingt de zon met warme winden mee…

het is een spel van hand en geest in dirigeren wordt muziek een feest hoge tonen is de weg gewezen met een korte rust in blijven zweven een forse slag maakt jacht op donkere decibellen om wat te versnellen pauken roffelen zwepend de finale de dirigent slaat af om in stilte zijn ziel terug te halen…

De bühne deint de pauken dreunen de strijkers weven een kleverig web. Het publiek verbleekt wanneer de nacht zich als een zwarte weduwe op hen stort.…

in de opmaat hoor je kabbelende tonen van de zee het blauw bazuint in weidsheid rond trompetten schetteren de zon violen spelen rullend zand pauken zinderen het hete strand in koperrood golft de finale aan met witte echokuiven dan draag ik je naar zee het zomerse orkest speelt stil de avondkoelte mee…

hij laat jou zacht de snaren toucheren met vingers in de juiste greep hun lengte vibreren zo op de juiste toon speel jij je partij in het groot orkest hij zwaait en wenkt geeft de pauken nu ruim baan laat geen instrument ten onder gaan na een lange symfonie kijkt hij mij gespannen aan ik mag de laatste toon op mijn triangel…

het orkest speelt wat de schilder levend op het linnen zet violen huilen hete tranen als een kind zijn straf wordt aangezegd eerder soleerde de trompet een warme ontvangst in het knus geboortebed riedelen saxofoons de discussies die voor escalatie al zijn bijgelegd in de ritmesectie klopt het hart en slaan pauken hun volwassen…

terugverlangen zing je ’t nog gouden regels toe van een onzuiver plagiaat Het kind ligt uitgespuugd op straat waar de coupletten sterven nu bruggen afgebroken zijn Maar met een eindeloos refrein verhaalt het nog in schril contrast zijn onvervalste levenslied De dissonantie hoor jij niet want de partijen van dit kind dat hadden pauken…

paukeniers en fluitisten, het lawaai van het geschetter en getrommel aanhorend en zijn oor verdoofd wetend, met een ongeordende stem: druktescheppers van duivels, vlieg het heelal in uit dit huis en de lucht werd vervuld van alleenstaanden, elk in één ruk eenzaamheid ongehoord tussen wolken en zon zwartvlekkend spelend op zijn allenige trommel, pauk…

in zachte tonen wil ik bij je wonen jij bent mijn muziek je klankt mijn kleur mijn antwoord is de geur waarin het voorjaar danst in lichte toets laten we lente komen genieten elkaars dromen we gaan niet voor finale allegro en adagio zijn te speels we hebben vele jaren in te halen nu roffelen de pauken en het slagwerk is gedaan…

de picolo die piept piept de cello heupwiegt wat de triangel doet van ting ting de liefde slaat de maat klanken zwellen langzaam aan bekkens schuiven langs elkaar zing zang zing zang violen aaien hoog en laag tuba's hijgen zware lucht 't orgel pompt en spuugt en pijpt en de pauken doen van boem boem boem boem boem…

omlaag de grond waarop ik stond blijft mij nog steeds de baas maar ik heb een orkest besteld als bodem zo haar eisen stelt dan wil ik ondergaan in jouw muziek want ik heb je hartstochtelijk lief violen snerpen pijn in licht touché voel ik jouw vingers die me raken een strijkstok in bewegen kan het leven vervolmaken ik hoor de pauken…

linnen waarop het muzikale schilderen kan beginnen violen blauwen zacht de ochtendlucht een harp speelt roze schaapjes op de vlucht slagwerk rolt in schuim de golven om tot de trompet het eerste rood van zon doet stralen een klarinet speelt geel het warme zand als de hobo’s het mensenwit gaan baden op het strand het groen van pauken…

muziek je lichaam straalde bewoog in zachte melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde de felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de korte ademstootjes parelden in opvliegende klanken ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel tegen zwart van roffels pauken…

jij gaat niet voor applaus maar voor het samen spelen ieder instrument mag van jou de hoofdrol stelen als de loftrompet gestoken wordt en pauken trommelen hun magische finale gun jij hen ook het slotakkoord je laat de altviool vibreren wenkt op tijd de jonge vrouw die als sopraan het in de hoogste tonen gaat proberen legt…

blauwe streep muziek je lichaam straalde bewoog in zachte melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de korte ademstootjes parelden in opvliegende klanken ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel tegen zwart van roffels pauken…

streep muziek je lichaam straalde en bewoog in zachte melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde de felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de snelle ademstootjes parelden in opvliegende klanken, ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel tegen zwart van roffels pauken…

de rieten en kleppen een select groepje poept fagotten vol een ander gezelschap spuit voor straf de celesta tussen de bellen men stampt er de bas in zijn kloten kontneukt de piano het podium af en dan ook ineens de hans in het bruiloftorkest het is feest in de stad dat moet godverdomme gedanst het was er een klingen en dreunen van hard pauken…

rieten en kleppen een select groepje poept fagotten vol een ander gezelschap spuit voor straf de celesta tussen de bellen men stampt er de bas in zijn kloten kontneukt de piano het podium af en dan ook ineens de hens in het bruiloftsorkest het is feest in de stad dat moet godverdomme gedanst het was er een klingen en dreunen van hard pauken…

Ik kon de taal wel voor jou zetten Op pauk, bazuin en klarinet, Het klaar klaroenen van trompetten En dubbel héél 't orkest bezet, Maar bij die rozen op je wangen, Die glimlach om je teed're mond Die wedergeeft in diep verlangen Wat in verlangen oorsprong vond, Speelt nog de taal maar 'en sourdine' Precies voor jou, die slank en fijn…

groeten wij elkaar tot de volgende reünie, bij wie maar niet bij ons, wij hebben juist weer iemand overleefd en nee, wij gaan geen gedichten maken godverdomme waarin we de bezongene niet bezingen maar zijn lot ontvormen tot een stem van weemoed, zich verstamelend tot onschadelijke schoonheid geschikt voor in de krant wij gaan met bekkens en pauken…

De donder snelt door zware wolken laat in schemerlicht of duisternis luide roffel van pauken horen tussen de slagen door rust stilte waarin vragen met elkaar strijden over voortgaan of blijven hangen bliksems slangen vol trillend bleek geel manen een ieder tot schuilen om vanuit een veilige ruimte genoegzaam huiverend te kijken naar de oudste…

ik ben met pauk, viool en fluit met contrabas, cello, en luit met het spinet, de harp en hoorn uit innig samenspel geboren. hoor de violen met mij dollen, zie de trompetten wangen bollen, zij voeren steeds op uw rekwest mij voor u op, met groot orkest.…