Alle inzendingen over peilloos

door wateren omspoeld in oneindige beweging en peilloos diep ligt geduldig het kleine land, blond rondom de randen ruig het geplooide lijf wind doorspeelt de flora dirigeert de zacht zingende bossen zijn bladmuziek. vogels in hun nesten slapen - met opgewaaide kraagjes - een vloeipapieren slaap.…

Zijn loeren was geen vluchtig gluren, maar een peilloos drillen in de ziel, hij gaf niks om zijn of mijn buren, toen hij mij binnenstormend overviel. Ik onderwierp mij als een slavin, niet aan zijn lustige fantasie maar aan zijn intellectueel gewin: zijn vraag was helse expeditie.…

O JPA, Jean-Pierre Ami, Waar waart gij met uw geestesoog Rustte iets in 't boze oog Van 't peilloos diep van uw gemoed? O JPA, mon chèr ami, Welke kleuren, welke menie Mengde u met euvelmoed In 't labyrint der Alchemie?…

Niets bracht hij uit, maar als een weerlicht Was daar een kort, peilloos ontmoeten. Dirk Bommer ging zijn laatste gang, Maar zag zijn zoon met vreugd vertrekken. Hem zou het noodlot nog niet nekken: Het meisje nam hem levenslang. Sterk is de liefde van een vrouw.…

Liever liet hij zich verdampen in de Kalahari Geoefend in verdwijnen Meester van het vergeten Zwierf hij naar verzonnen streken, op Safari In de duinen of ruiter van dolfijnen In een peilloos blauw spande hij een keten Tussen staartvin en middel Terwijl ze doken ademde hij door verscholen kieuwen In het slakkenhuis van zijn oor En gedreven…

De zachte brandende traan diep in mij, die ik niemand eigenlijk echt tonen kan, eerder bij veel gelegenheden verbruikt veilig en peilloos verborgen komt zij dan, ontzettend lieve zachte hartsontroering, ‘n diepte die niemand werkelijk evenaart omdat om wat ik geef, mijn hart omwoelt, niemand deze zielsgelegenheden aanvoelt waarmee men zacht…

Zagen we, onder 't woest geklater van 't geweldig golfgeklots nu 't verderf in 't peilloos water, dan de dood op klip of rots; gierde en kraakte want en steven, konden wij geen zeil meer reven, brak de branding 't ankertouw; moest het scheepje schokken, slingeren, slipte 't roer mij uit de vingeren...…

O Prins Kalender, waar waart gij met de blik uwer geest en waar rustte het boze oog van uw peilloos diep gemoed? O She Her Sade, welke menie voerde u hier ten tonele in de alchemie uwer euvele moed? Een en ander vraagt om klaarte in deze kwestie, vertoeft ge nog altijd met uw verfblik in de verte?…

steden blaken: 'wijl uwe lippen de ijdelheid der wanen smaken, voelt ge in uw hart de wrok om eigen waan vermeerd; zo gij, de schaamte van uw spijt op gloe'nde kaken, zelf uit uw hart de wentelende hopen weert; zo gij - o vrouw, wier vragen van geen ijver beven, en die geen grootre vreugd dan onbewustheid vraagt, - in u 't geheim van peilloos-schoon…

Slechts als hij een ouden makker Op het slagveld verbloeden zag, Dan weerlichtte er plots om zijn lippen Een vreemde, geheimvolle lach; Een lach, nog oneindig veel fletser Dan die lijkengrimlach, dien Jan Van Beers eens den mond zag plooien Van zeker zieklijk jongman; Een lach, die getuigde van lijden, Zóó gruwzaam, zóó peilloos diep,…