Alle inzendingen over peilloos

en als we dan het huis verlaten tegen het avondtij meen ik tussen de golven een gezicht te zien zonder naschrift, peilloos als kleurenblinde as deze droom houdt adem wakker, verweesd, beducht maar soms beklijft 's ochtends een druppel tot ijs zolang het duurt, tot mos op een stenen zuil een ontscheepte maaltijd, een stempel…

De sprakeloze schoonheid van jouw kust bedwelmt mij Laat me geen rust Oh mocht ik stranden op jouw strand Mijn vormen drukken in jouw zand Mijn warmte voelen in jouw hand Verdrinken in je peilloos blauwe ogen Ontstijgen aan het heden jouw knisperend pad betreden Het is mij niet gegeven De feiten van het leven onthouden mij…

onder de granieten boog ontvlucht een streepje lucht de vroom gedempte stilte hier wordt gefluisterd in diverse talen verhaald over peilloos leed zo vreemd dat het onherkenbaar wordt geen deel van oorspronkelijk leven wordt asiel gezocht in gewijd het woord devoot opzij gelegd voor de dood iedereen gelijk bespaart men zich het brood maar…

het dal leek peilloos diep dit jaar de bodem bleef maar zakken en meegezeulde drab maakte elke stap te zwaar de broekriem werd verstrakt bezittingen vervreemd oude banden doorgehakt nieuwe lasten gemeden en nog was er geen vaste grond werd de gang niet lichter immer drukten de plichten toch sluit zichzelf het zuigend gat verheft zich…

Dit monument vol treurnis verscholen en ook zo dodelijk stil vertolkt zo koud en pijnlijk schril de eeuwige grendel die op zijn deur is zijn gulle lach uit het volle leven is peilloos diep in het graf gedreven…

Ik ben dol op zoute dingen zachtzilt vlees rouge van gloed ik word driest van pittige zinnen het maakt kruidig proeven zoet Ik ben zot op pikante vruchten snedige smaakvol door het vuur hartig schuimend zonder tuchten gepeperd door moesje natuur Ik ben wild met haar te heulen zeezout golvend peilloos roze en haar kuiten langs…

je hebt het leven gewogen negatieve lijnen verbogen om in balans te blijven kende het peilloos diepe ravijn voelde de greep van verwurging nabij in uitzichtloze tijden tussen het werk van je handen en de blikken in je ogen heb jij liefde gegeven in mededogen het heeft je gesterkt de rug gerecht jouw aanpak was uiterst subtiel…

Als je lippen blijven zweven tasten in het even bijster aleer `k mijn dromerige lijster nachtegaalgelui hoor beven Kom terug in glijde vlucht laat mij niet luchtledige leven op het punt u mij te geven met `n slaak die peilloos vlucht Dan omsluiten, stranden handen zich een weg langs ronding in bijna ongeraakt vertrouwen Velours zucht…

Mijn voetstappen verdwijnen welhaast peilloos diep, langs stille kamers en dode gangen. Eens was dit huis een bron van licht het zoete leven..waar kinderen draafden door marmeren gangen vol tomeloze energie en rode wangen. Zij zijn inmiddels van mij weggedreven en uitgezworven over alle landen met slechts zo nu en dan een kaart..…

Naar die peilloos diepe bron, waar ons leven ooit begon. Waar ons leven begint. Naar daar, naar hier, naar nu, waar toeval bedoeling wordt. Elke dag opnieuw.…

Toen ik naar de vijver ging Door het korte gras, Naar de boom die overhing In de vijverplas, Waar het water inkt geleek, En zo roerloos sliep, Of het oog in 't duister keek Van een peilloos diep, Waar het windgefluister klonk Door het popelblad... Weet gij, wie op d' elzentronk Mij te wachten zat?…

daar is geen droog, peilloos lichaam sommigen spartelen, als landmensen of kleven de kanten aan ze zijn hiervoor het onderhouden om aan kleding ruimte te meten en ontwateren al aan de overzij hun onderhuid een opzwelling vormt hun afweer, men lijkt niet voorbij te willen gaan anderen hernemen hun natuurlijke ademhaling met kracht de…

Ik droom er van met jou te gaan door zonnige weiden hand in hand in de jonge zomer en mij te verblijden dansend op een regenboog van gouden tinten, midden in je stralende aura Ik wil in je ogen kijken, peilloos diepe meren, zoekend naar de beelden die je van mij bewaart Luisterend naar je zoete stem die de onrust bedaart, de kilte verdrijft…

zwart ondoorgrondelijk peilloos diep helder zo intens en hemels blauw behorend tot de val die ze voor me schiep mysterieuze zwoele warmte helder klare koele kou zwevend boven een eindeloze zee grijzer dan de meest grijze meeuw en ik zweef in gedachten met je mee groener dan de eindeloze weiden wie kan zoiets fraais vermijden in ieder…

Mijn ruimte is te klein, ik schuif de luiken dicht, je kracht omhelst het bloot, de nacht is ver en zo dichtbij, het morgenlicht is boterzacht, smeert mijn hart in een peilloos meer, zo weids, zo diep, levend wit van golvend schuim als je glimlacht om je tanden en mijn zinnen te ontbloten weet ik wat je van mij verwacht, ben daarin…

En hoe ongelooflijk diep lijkt het dal, peilloos en met zwarte vegen als onbekende wegen met kuilen en struiken om in verstrikt te raken en ik niet weet of ik het kan maken. En hoe ongelooflijk glad lijkt de weg die ik nu moet gaan geen valkuilen of obstakels die er staan maar moeizamer dan alles waar ik langs ben gekomen.…

De nacht is peilloos; waar de verte zwicht, Verschijnt, verdwijnt het wezenloze licht Van ene baken in de zee verloren. De boten, onbeweeglijk, gaan te lore. Ginds in de nachtelijke wederschijn, Schaduw en schaduwbeeld verschemerd zijn.…

Peilloos diep verkwikkend niets. Dan steeds opnieuw die droom: tot stikkens toe gevangen woel ik en parelzweet mijn onderwereld. Zwart rimpelig en onont- koombaar drijfzand.…

spreek niet van vroeger tijden peilloos diep zat nog in de leden bij voorbeeld aangaande ping pong vereniging voor het vast verband vroeg men een representant bijvoorbeeld in het algemeen een tafel van hot naar her te rijden voor de grote tafeltennisshow of tewel wat een lid meer concreet tredend uit het vereend geheel achter zo'n meubel…

lief innerlijk licht gebroken zit ik hier en ween het voelt alsof een storm doorheen mijn ziel mijn Zijn ontwricht een licht verloren stroomt in mij gelijk het kind van ver voorbij dat liefde zocht maar nimmer vond op 's moeders kille oudergrond o hoor mij aan lief innerlijk licht uw kracht is uit het oer geweven laat mij hier niet peilloos…

Op de bodem van dat zo peilloos diepe gat staat een koperen ketel met daar onder een schat. De duivel heeft de kerkklok gejat in de kolk onder water luidt hij die even later. Rustige plas op een mooie plek voor de visser een prima stek.…

de zwanen de trieste zwanen vissen in rimpelingen van grijs water rank en licht buigen ze het verdriet de grote zijden vleugels ruisen als een weerslag van wat was voorgoed geborgen in het water evenwijdig de stille zwaarden onbeweegbaar zonder gewicht toch voornaam peilloos roerend en wiegen op de donkere spiegel zo…

Onmetelijk haar debiet Stroomt het water maar voort Peilloos haar diept Door neerslag aangespoord Diffuus haar bestemming Zeker haar gang, Ondanks alle belemmering Altijd die drang Onbekend haar oorsprong.…

Ze zullen komen: onze broeders en zusters met wie we speelden in een peilloos ver verleden vòòr de val. Ze zullen komen - en op die dag zal een oude zweer, een litteken dat nooit is geheeld, weer opengaan. Op die dag zullen de tranen over onze wangen stromen als we hen omarmen: onze broeders en zusters.…

voor deze erudiete ochtendgroet dewelke ik ...nadat ik door mijn grote harige spitsneus met haar lieve grote donkere reebruine ogen en haar slanke voorpoten zacht rustend op mijn arm uit de diepste troggen van mijn nachtrust ben gewekt in de hoop dat mijn geliefde ochtendbode eveneens in vleugen geurige lavendellucht een peilloos…

In 't maanlicht licht een boot op in het schuim der golven donkere schimmen angstige migranten uit handen van de smokkelaars hun leven op het spel drijvend boven 't peilloos diep der Middellandse Zee "Rustig blijven," klinkt het, "wij zijn hier om u te helpen wij brengen jullie safe and sound aan land..." ...liet toen in het…

'Je ruimte omarm je met kleur' bezweert ons de blauwgele reus uit het land der midzomernachtzon illusoir, overdreven, niet waar Waar waart hij met zijn geestesoog was het haveloos, vaal, minder goed toen in 't peilloos diep van zijn gemoed iets in hem ontstak, 't boze oog?…

eventjes aarzelde de duisternis edoch gaf zich daarna maar verloren Aan ‘t ochtendlicht die als hindernis het duister al dikwijls had bezworen Heel eventjes draalde de stormwind edoch begon daarna hevig te waaien Door de zwarte krullen van het kind dat naar haar vader stond te zwaaien Heel eventjes talmde ’t diep stil nog edoch gleed toen in peilloos…

Een kluis vol met gevoelens en met liefde en alles wat mij eertijds peilloos griefde werd liefdevol, stilzwijgend bijgelegd.…

Zwarte peilloos kille zee weten wij dan echt wat er allemaal in wemelt? of kent men de diepte van het donkere water?…