Alle inzendingen over pijn OR glans OR verleden

hij bereikte de diepste bodem in de jungle in alles wat het einde in zich draagt kiemt een nieuw begin de stille maan was getuige van de glans van zijn ziel…

Alles wat leeft kan glans geven. Bij dingen duurt dat altijd maar even. Een mensenhart dat voor jou klopt, geeft de glans die nooit meer stopt.…

Zij is met de glans die haar omgeeft, voor mij een ster in schittering. Naast haar verbleekt de mooiste roos, dat zij nog lang en gelukkig leeft, naast de man, die zij ooit zelf verkoos.…

nu dat dit kindje dan geboren is bellen losgebarsten zijn in - wat men noemt – de stille nacht sta ik mij het wachten toe een straffe wind slechts in de rug maar niet als steun of zacht de dreun komt achteraf- zeggen ze nou ja – wellicht - richt alles op zo’n laatste dag zich tot de weerschijn van het vuur dat werkt in mijn gezicht…

Het graf ligt voor mij open maar ik trek mij dat niet aan ik loop er gewoon niet langs voor nu grijp ik mijn kans en ga feesten mijn leven vieren blij dat ik er zijn mag in een bootje de oceaan op varen de wereld verkennen hij is zoveel groter dan de achtertuin laat ik het glas nu heffen op een leven zo kansrijk en op een gaan even…

in dit rode vulkaanlandschap op de diepste bodem in het leegste landschap de genadeloze hitte wezenloze stilte alleen maar vlakte en in de verre verte bergtoppen deze genadeloze ruimte zo diep zo leeg zij bood hem een nieuw begin de stille maan was getuige van de glans van zijn ziel…

Na die heftige ellendige dagen kijk ik in de spiegel en ik zie alleen nog maar verdriet Mijn ogen die eens zo straalden hebben geen kleur of glans meer Er staat niets meer in geschreven en nog minder in te lezen tenzij de pijn om wat er ooit was……

Van het verleden moet je leren, weten wat wel kan en wat niet, geef een plaatsje aan de woede, aan de pijn en het verdriet. Sta niet toe dat het verleden, je nieuwe toekomst zo bepaalt, dat het zo is dat het verleden, je nieuwe heden achterhaalt.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

ik heb pijn en verdriet maar niemand die het ziet de pijn is moeilijk te verdragen en lastig om kwijt te raken ik zit nu in het heden, maar ik wil terug naar het verleden ik kan de pijn niet meer aan maar ik moet het laten gaan…

schud je de haast uit je hoofd vergiet je blauwgroene tranen vind je de angel van de pijn sta je in vuur en vlam verpak je de glans van de parel stroom je samen met de stilte raak je onderweg alles kwijt…

als een dichter sterft bij leven heeft de ebbe zich te vroeg doorgezet en verschraalt het kunstig zinnenweven tot knopen van een versleten letternet hij teert slechts op zijn scheppend verleden dat stilaan zo zijn glans verliest een poëet dient tot de dood zijn rijmen te smeden: een onvoltooid vers is waar hij voor kiest…

in de spiegel van het leven ligt gebroken verlangen geluk in duizend scherven herinneringen wat eens was barsten vol verdriet brak zijn verleden glans ging teniet liefde werd verdreven maar steeds weer haar lach flitste door zijn dromen reflecteerde hoop in de scherven van zijn leven…

Het avondrood in purper getooid, is al verleden tijd. Een serene stilte overvalt de ruimte. Overmorgen is het zó. De druk even weg, een ritme beteugeld. De geur van ontspanning voltrekt zich in getemd ademgeluid. Louter weelde in het ochtendblozen. Intens geluk zorgt voor een zichtbare glans.…

Het verleden Waarin je blijft Met je gedachten Geen toekomst te verwachten Het verleden Koester de pijn Het verdriet van binnen Geen plekje voor te vinden Of het verleden Afgesloten als een boek Dat uitgelezen werd Afscheid van het verleden Waarbij herinnering blijft Als een foto Gekoesterd in een boek Afscheid van het verleden…

Heeft u uw vagina al laten stomen Dat schijnt opwekkend en gezond te zijn Wees maar niet bang, die dampen doen geen pijn U kunt er veel ellende mee voorkomen Hormonen komen snel weer in balans En bovendien krijgt alles weer wat glans…

Vervang mijn gedachten ik krijg teveel klachten En heb onrust in mijn geest moet vast van een verkeerde donor zijn geweest Of zou het zo kunnen zijn dat ik nog leef met teveel pijn Het verleden heeft zijn sporen nagelaten maar daar wil niet meer over praten Geen pijn meer voor mij ik leg alles opzij Verdring het onbewust en heb daarom…

Dan had je mij minder pijn gedaan en jezelf niet zolang verveeld. Maar ik ben er overheen gekomen helemaal op eigen kracht. 'k Ben blij dat het voorbij is nu heb je mij niet meer in je macht. Later heb ik gehoord dat je dood was, en een vrouw met drie kinderen achter liet. En toch na al die jaren voelde ik zelfs nog iets van verdriet.…

elke traan weerkaatst haar glans in het verdriet van vragen waar ooit een antwoord lag ze omhelzen de pijn in jouw glimlach ontstaan alles was leven niets, zou vergaan tot het zuchten gehoord jouw toekomst vertaalt de dag na morgen niet meer haalt…

Wat heeft het voor zin Altijd over het verleden te praten... Soms doe je er beter aan Om het verleden het verleden te laten. Vaak zijn het dingen Die er gebeurd zijn Die je maar beter kunt vergeten. Doen immers vaak nog veel pijn. Het is niet altijd goed Het verleden naar boven te halen. Soms ga je er aan kapot.…

Ik vertel het steeds weer Tegen de tranen van het verleden Die door mijn hart snijden Als ijs druppels op een zonnige dag De pijn is er nog echt De pijn van het verlaten De pijn van alleen, alleen te moeten zijn Waarom draag ik je al jaren mee Zelfs al weet ik dat we niet samen horen Zelf als je tegen me roept Houdt mijn hart je nog…

Iedereen kent het waardeloze gevoel Zoveel pijn met wat voor doel. Ooit sprongen de vonken er vanaf En nu voelt het doods als een graf. Maar deze eerste liefde vergeet je nooit En er komt ooit weer iemand die je hart ontdooit.…

zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

Gaat het zo ook met ons: dat na de rijpe, goede jaren de glans verdwenen is en ook de vreugd? Of zijn er andere horizonten die wenken gaan en door de jeugd nog gezien zijn? Dient daarvoor soms de pijn?…

Schoonheid gestold in diepe lijnen De huid gegroefd als regengeulen in woestijnen Onder de grijze wenkbrauwbogen de ogen, twee poorten naar landkaartloze onvermoede oorden Waarin het weten - tot wijsheid geworden pijn - de glans verandert in patina met matter schijn…

Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

van verleden aanvaardbaar te maken op weg naar een open heden…

Tast met de loep af het geleefde leven en zie geen litteken gesloten wie heeft de onzin uitgevonden: de tijd heelt alle wonden --------------------------------------- uit: 'Het Depressionisme', 1988.…