Alle inzendingen over pijn OR stil

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Stil en niks Gedachten gaan Wil het niet maar het komt eraan Gedachten die niet zijn te stoppen Over eenzaam verdriet en pijn Hou op en stop en laat me zijn Over hoe wat en vooral waarom Mijn stilte is weg gevuld met veel Toe laat me los en laat me heel Stil en niks Gedachten gaan Wees stil….stil…..stil.....stil….…

Ik sla dicht en heb geen woorden, het wordt stil en pijn komt naar boven, pijn van beschuldiging, machteloosheid en onrechtvaardigheid krijgen de overhand.…

het zijn slechts de meeuwen aan een stille waterkant geen mens, geen voetstap in het zand we zijn gestrand in een onbekend land…

Koud en stil Kijken ogen In de wereld Koud en stil Staren ogen In het niets Koud en stil Kijken ogen Vol pijn,verdriet Koud en stil Dwalen ogen Gevuld met vele tranen Koud en stil Rouwen ogen Missend de geliefde Die er niet meer is Vragende ogen Zeggen zacht:"Ik mis je zo..."…

Vraag maar niets Over het waarom Zwijg maar stil Niets vragen En ik zal dragen De pijn Die ik niet wil Laat mijn innerlijk Maar huilen Je hoeft het niet Te zien... Het is mijn pijn Die ik moet lijden Mijn strijd Die ik zal strijden Niets vragen... Ik zal dragen Wat niet te genezen is...…

Ik ben stil geslagen ik ben op zoek naar woorden die mijn verdriet kunnen dragen en als ze er al zijn trekken ze krom van de helse pijn.…

zand kriebelt tussen de tenen de zon omlijst de avond langzaam sijpelt 't nieuws dat er een vliegtuig uit de lucht geschoten is door mensen spelen in de zee, honden rennen langs de vloedlijn vol ongeloof herhalen de beelden zich terwijl de zon zich neerlegt in de oh zo kalme zee…

Sta even stil bij het verdriet dat er was de verliezen en de pijn laat het zijn Sta even stil bij alle liefde en geluk groots of juist heel klein laat het zijn Sta even stil bij wat nog zal komen de wensen, de dromen Laat het even zijn laat het leven zijn…

Ik kan geen postzegels verzamelen ik kan geen vrouwenfoto's verzamelen ik kan geen amourettes kollektioneren en geen wijsheid ik kan niets meer ik kan niets meer Waarom doof ik de lamp niet en ga ik niet te bed Ik wil beproeven naakt te zijn bloot wie weet wel gevroren purper…

Leven trekt sleurt en kleurt maar uiteindelijk kleurt het mijn leven…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

U roep ik aan in Jezus naam, nu het stil wordt om mij heen.…

Wees maar stil nu heel erg stil gewoon niets zeggen is wat ik wil... Ik zeg óók niets ik zwijg stil geen gedachten geen verschil... Lange nachten altijd wachten ik zeg niets meer ik ben stil...…

Het is zo stil in mij sinds jij er niet meer bent, zo stil in mij, heb ik je wel gekend. Ik merkte dat ik steeds minder te zeggen had, ik zweeg, luisterde en ontdekte wat. In die stilte ontdekte ik jou en zoveel andere dingen waarom ik van je hou...…

Stil Donker en stil Dan is er licht Dat vraagt wat ik wil Koud Warm en koud Door de deken omvat In de donkere nacht Licht Zonnelicht De morgen breekt aan Weer een nacht voorbij gegaan…

Ik ben op mijn ziel getrapt, vermoord met woorden en gedachten amputatie van mijn hart inwendig schreeuw ik het uit ik krijs verstilde woede ik honger naar geweld een masker als gelaat, strak en uitgehouwen versteend verkrampte handen gekromde tenen ik blijf stil registreer observeer inhaleer en ik blijf stil zo stil…

Ik hield zo veel van jou Maar onze liefde is voorbij Oh wat vond ik je flauw Maar nu ben ik weer vrij Maar liefde is wat ik wil Een dikke knuffel of een zoen Zonder jou is het hier zo stil Waarom moest je me dit aandoen?…

het warme rode bloed trekt weg het gezicht nu koud en wit de eens glanzende ogen dof en kil stil stil voor eeuwig stil straks onder het groene gras…

Van tak naar tak springt de kwetterende mus wij zitten zo stil…

ik vraag me af wanneer wordt het weer stil het geschetter beu politiek gekrakeel verhardende standpunten van wasverzachters knallende allesreinigers, rellende religies media-circus, vooraf-oranjegekte wanneer wordt het weer stil, schreeuwt een stemmetje in mij…

, jij hoort me Verbind me met je vingers aan de jouwe stil het trillen van mijn onderlip kus me, met botsende tanden laat me voelen en toch verdoofd zijn stil mij en wees stil met mij…

Ringelende fietsbellen vrolijke stemmen rijkelijk vloeiende wijn en klaterend gelach toch is het stil doodstil op deze zomerse dag in het Vondelpark muziek galmt maar mist mijn hart jouw aarzeling is eindeloos toch blijf ik de toorts dragen voor jou geef nooit op lief zolang de zon ondergaat hier in ‘t…

stil de nacht van kil en donker waar het oog geen licht meer ziet dat je morgen niet weer binnen sloffen zult begrijp ik niet…

Het is zo stil zonder jou, Jesper je kamer leeg je bed onbeslapen geen teken van leven alles onbewogen stil en jouw stem rennend, lachend of ravottend klinkt niet langer door het huis aan tafel een lege plek vier werd zomaar drie stuurloos machteloos de smaak van pijn een maandag nooit meer een alledaagse dag zie…

stil en klein sta jij daar, tussen boeken zwijgend achter open glas je hand ritselt strooit geschreven klanken ik lees je woord voor woord tot een lied van herkenning begint te ontwaken zichtbaar, hunkerend zonder geluid…

vanzelfsprekend de kleine, korte woorden ik zong maar, waartoe dient geluk het zwijgen stemt de morgen nooit de droge wind vandaag bomen worden toch weer groen zelfs met heimwee op de hielen ik riep je nog maar dagen vallen, jaren ook in blind geloof het is zwart, vuistgroot waarom zou ik nog meer vertellen…

of je voor de mussen had gestookt Ik zie je nog steeds voor m'n geest hoe je aftakelde, steeds een beetje meer en telkens als ik die beelden weer zie doet het nog altijd een beetje zeer Dan sta ik soms even bij jullie foto en lijkt het of je wat zeggen wilt maar alleen je sprekende ogen kijken me aan en voor de rest blijft het altijd....stil…

het kind wijst naar de bomen die traag met winter antwoorden iemand zwijgt, iedereen sneeuwt en de haren van het kind worden wit als uit de slaap gebeden staren, stil te volgen op haar huid een vrouw wijst naar de winter, in de ochtend jaren later en vraagt haar naam aan vlinderbomen iedereen zwijgt, iemand sneeuwt…