Alle inzendingen over pijn in de zak

De weg is lang Het oordeel van de mensen hard Als je kwetsbaar bent Een kluwen van herinneringen Doolhof zonder eind Geplaveid met angst en pijn Zoekend naar balans Wadend door drijfzand Zak ik langaam verder weg…

Jet Bussemaker wierp een flinke knuppel in ’t toch al kakelende hoenderhok Met schuldgevoel zit kippie op haar stok: 'Het is gedaan met nutteloos gehuppel Het eitjes leggen was een simpel baantje Ik teerde op de zak van ’t voorste haantje'…

Gelukkig gaf men blijk van medeleven, Herkenbaar was die geestelijke dreun. Van velen kreeg ik hartverwarmend steun, Mijn hoofd is nu weer fier omhoog geheven. Ontroerd bedank ik al die trouwe fans, In Haren woont geen zielig hoopje mens.…

Bestraling zorgt voor dood weefsel en dat veroorzaakt pijn, snap je dat ik niet begrijp dat de dood zonder gevoel moet zijn?…

Het zijn tranen die weten, wat pijn is, wat verdriet. Het is een moedig mens, die het aandurft, om in een stille vijver van verdriet, een wonderlijke steen te gooien. Zie! De steen heeft onze angst verdreven. Onze ogen worden vanzelf weer droog. Onze vijver is opnieuw gaan leven!…

pesten is iemand pijn doen pesten is iemand belachelijk maken pesten is iets anders dan een zoen dat is geen manier van zaken pesten is rot pesten is iemand lijden tot zelfmoord pesten houd je niet onder schot elke slachtoffer gaat dood,de slachtofferstelling scoort!…

De terugloop van het kleingeld in de zak Dupeert de goede doelen-collectant Die schudt vergeefs zijn busje voor de klant Geen klinkend muntgeld in zijn centenbak Al heeft hij alle goochemerds wel door ‘Laatst heb ik al gePayPald op kantoor’…

Al heb je een id-bewijs op zak Denk dan niet dat het zonder meer betekent Dat je daarmee niet snel wordt ingerekend Een beetje pech en je zit in de bak Daarom doe ik na rijp intern beraad De deur op slot en kom nooit meer op straat…

soms doet zwijgen meer pijn dan alles bij elkaar zijn antwoorden snel maar nog lang niet klaar blijken wensen onverwachts te worden vervuld is liefde een zaak van engelengeduld…

bibberend van angst moed en tranen staken uit je zakken lekkend vanuit de ooghoeken keek je me smekend aan de uitgedoofde vlammen met ingebeitelde wonden schaven helpt hier niet balsemen van zachte woorden verlichten geen pijn van krammen diep ingeniet…

Walsend op de maat van langzaam dichterbij komende sirenes die de balzaal verlichten met angstaanjagend licht dat ook met ogen dicht blauw doorklinkt in de oren Het is middernacht geweest laat je masker maar zakken het feest is nu voorbij de roes weer veranderd in regelrechte pijn…

kun je een gebroken woord spalken een splint aanbrengen voor het verzachten van de pijn het gebrokene tijdelijk verbinden fixeren in onbeweeglijke nietsdoenerij voel je na de heling de plek van de breuk van een gebroken woord de stekende pijn waar je nog altijd koud van wordt?…

zie de zwerver lopen zijn achterzak puilt uit dicht propvol brieven sinds ooit misschien wie weet thuis nog meegedragen nooit gelezen hoewel ze zeggen eenzaam stoot af en gooit ze weg vanwege personen en adressen die er nog wel zijn zijn hoofd kent hun bressen misschien zelfs knopen van moeders in zijn oren hij wil ze kwijt…

Een emotiedetector, ’t nieuwe brein Surrogaat voor moederlijke intuïtie In kwikzilver, gitzwart of zak-editie Weet of je kind huilt van honger, angst of pijn Misschien een hebbeding voor op ’t kantoor Als de baas weer brult , geef ik geen gehoor In Japan vond men een emotiedetector uit.…

geen pieten geen mijter geen zak te zien geen schoenen geen veters geen winterpeen geen kado ook misschien geen pepernoot begrip geen mars maar pijn geen gezin geen kinders geen geliefde geen knussig samenzijn zonder bedoeling zwervend door Spanje geen Sint weg naar het land van Oranje niet gemakkelijk voor een vagebond zo alleen op…

Liefhebben is een zaak van het hart probeer elkaar niet steeds te veranderen dat doet alleen maar pijn maak in plaats daarvan een start om te helpen het beste in de ander te onthullen dan bied zich een keur aan mogelijkheden waarin we zelf onze keuzes zijn (vrij naar Jean Paul Sartre)…

Ze zeggen nog wat, Ze zeggen nog wat, Ik heb zo vaak aan mijn hart gehad Als trage brand die node verging, Het hoofd van een mens, dat te sterven hing. Uit de smeulende as van z'n brekend oog Sloeg er bijwijlen een vlam omhoog, 'n Vlam als een vraag. Want ze vragen nog wat, Ze vragen: Wie heeft er mij liefgehad? En voor ze 't vernemen…

Liefdesverdriet is als een bijl die het hart doormidden kapt…

Nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong, die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong. Woorden zo breekbaar als glas gebroken in mijn mond, die ik je graag nog had willen vertellen, maar waarvoor ik de moed niet vond...…

Buiten schijnt de Zon voor even moeizaam breekt mijn hart alles is nog zo verward ik had toch alles al gegeven Wat wordt er nog van mij verwacht uitgeput zak ik neer ik kan niet meer er is niets meer dat deze pijn verzacht De pijn van veel te lang onrust in de ziel niets dat jou nog beviel het maakt me zelfs nu nog bang Toch hou ik…

muziek uit vele kanalen mengen zich tot een band die vol overtuiging mij in banale dromen vind geshockeerd door wonderen verlaat de slaap mijn verfijnd geweten dat door alle mazen van een normaal bestaan mij als een enkeling plaatst in het kader van een vreemd individu vaak prijs ik me dat ik geen standaard belofte van mijn ouders…

Wee bepakte en bezakte die nog in mijn zaken wroet ik leef aan de oppervlakte van een explosief gemoed wie lome lompheid demonstreert in mijn kast van porselein bekomt van mij vrij onverveerd een fantoom van eigen pijn dump geen ballast in het duister van mijn immer jagend zwerk het zijn kussen die ik kluister, afgedrukt in aardewerk.…

Die vrijheid die zo prachtig leek waarnaar hij kon verlangen, diezelfde vrijheid hield hem nu in pijn en angst gevangen! Hier zit ik nu, aan mijn bureau 't is avond, eigenlijk nacht, maar deze dag heeft God, in mij iets nieuws teweeggebracht.…

Waarom doe ik mijn geliefde pijn? Ben ik zo of moest ik zo zijn? Waarom loop ik op deze aardbol rond, Moet het zo? Ik zak door de grond met deze verwarde gevoelens. Ga door de hel als iedereen? Ik geloof het niet, ik ben alleen met herineringen. Alleen met geluid, alleen met mijn pijn, God haal me hieruit.…

Ook vanavond zal ik je favoriete leproze zijn. Zie mijn handen verdwijnen waar jouw lusten beginnen. Op dat onbarmhartige eiland van je koortsdroom zal ik je vochtige dieren koesteren en strelen. Wat dan gezegd over je achterlanden die gaaf en ongerept om tuchtiging schreeuwen. Je warme ademt zuivert mijn wonden, als balsem, als wierook..…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…

gisteren is geleden het wankel evenwicht schaduwt lichtjes je gezicht, de meeste zaken nu aan anderen gaan vragen je onafhankelijkheid is in geding, maar in je trots zal niemand je ooit horen klagen…

Ten koste van andermans pijn eigen zakken vullen. In het groot, als ook in het klein. Voel dan mijn boosheid transformeren in machteloos, vruchteloos murmelend protesteren .…

DE ZAK, die zak!!!…

Tover voor mij een nieuwe wereld, een ander licht vol van verlangen bol van gezangen Voorbij de laatste bocht, het bange konijn bij het verlaten huis, scherven in het kozijn drukt ze haar klam gelaat door het spinnenrag en ontwaart wat ze verder meedragen mag Met frisse lach, zakken vol van geur en kleur glipt ze stralend door de smalle…