Alle inzendingen over populieren

Stoppelveld kafjes in de lucht droge zomergeuren populieren langs de wetering onze hooiberg op het eind daarbinnen uit het zicht ons hol getrokken en geduwd in het lange gele gras ik droom er met jou bloot te liggen als pasgeboren dieren dat is alles er hoeft niets meer we kunnen doodgaan dat is ons geheim mama begrijpt het…

Dit is een landschap om in te lijsten Als in een museum maar dan buiten Zover m'n oog reikt: groene weiden,ruige heggen aan de einder: populieren,torenspitsen Vingers wijzend naar een of ander God?…

het huis van mijn oorsprong is als nieuw bepleisterd met de rij populieren de seringen de rabarber nog steeds zichtbaar achter ze zijn niet meer van ons ik kwam er zondag langs de leeuwerik zong kinderen speelden de pioenrozen op het erf de dag dat mijn vader stierf het ongeloof van mijn moeder de egel die 's nachts hoorbaar schuifelde…

middenin de sneeuw liggen wegen weggedrukt - nog wit maar later vloeipapier, in ombervolle stappen hoog reikt de populier mijn hemel in met laag-bij-de-grondse voeten en een ferme standplaats weggesleept in kleine emoties verliest de grotere haar tranen; buitengaats in dit verdriet sinds de winterzwarte dag dat jij mijn levenslicht…

Populieren kaal als borstelstelen houden hun fierheid staande. Een seizoen op rand van verscheiden, alsof zonder bladeren de vrijdenkerij weer ruimte krijgt. Met de wiekende lafheid van een duif stijgt de dodenkou op uit de diepte van het leven. Bij karmozijnrood van elegante paddenstoelenhoeden valt kalenderwijsheid in het niets.…

Dit landschap van winterzilver zou hij teruggekeerd meenemen - het raam opendraaien en nieuwe dauw binnenlaten decemberkoude laten waaien, frêle lichtstilsel ruimte geven en het verzameld struikgewas de bodem van wakend gras en de gekwetste populieren zwijgend naar binnen gebaren: dit bij elkaar, verpakt in papier zou hij meebrengen voor…

de holle weg pijnbomen langszij leidt het verleden de kruisweg voorbij niet meer gebonden verlaten bladzijden het uitgelezen boek om te dichten de tijden waar koud goud sporen heeft geprint ratelen rijen populieren dwars op de wind de holle weg pijnbomen langszij verschietend aan de horizon brengt zomerland nabij…

De zon schijnt vanachter hoge populieren, terwijl wolken gestaag voorbij drijven. Een behaaglijk gevoel nestelt zich onder mijn huid. Daar waar het leven steeds opnieuw ontspruit. Het bloed vers stromend door mijn aderen, de wereld lacht mij toe, vrede en welbehagen bekruipen mij zomaar zonder reden en hoe...…

Een drukte van jewelste in mijn witte tuin en ik, ik zoek er woorden bij de wintercollectie is uit wat berken en een populier met wolgemutste kruinen de treurwilg oud fit naast een slanke den oogt witter dan de witste sneeuw een paar bomen van letters spreken mij aan het zijn zes essen op een rij zij kennen geen alfabet ik plak…

Als zij haar groene jurk uittrekt valt het dons van populieren ruist het ritselend blad Mijn mond valt er van open Er groeien horens door hoofdhuid gespleten hoeven trappelen Een wolk dimt het licht warmte komt uit de aarde een wesp cirkelt traag Zij geurt van kweeperen kaneel en zweet wit zoet het strelend gras…

waar zou je willen ademen tussen de varens tussen de varens waar zou je willen ademen onderde wingerd onder de wingerd waar zou je willen ademen tussen de populieren als het windstil is waar zou je willen ademen onder de linden onder de linden waar zou je willen ademen tussen de golven tussen de golven ---------------------------…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - abeel - populier minke - iets wat mankeert, vlek…

De jaren kunnen niet verhullen dat onze oorsprong blijft bestaan, populieren werpen hun schaduw ver vooruit.. voorbij de kalverdijk waar het uitzicht onbegrensd, de paddock gevuld en de verrekijker gelukkige jaren in beeld had vergrootte een dijkvlucht de afstand naar het begin, het verschil zit 'm vooral in de jaren..…

Eens deelde ik in hun vreugde en mocht ik leven om mijn schaduw te brengen op hen die nu mij verwonden door met een snede mijn stronk te doorklieven behartig ik de dood zonder razernij want ik weet, ik ben slechts boom die zonder hart doch met aderen de hemel spreekt bij nacht, die mijn wake was wanneer ik schreide om de wind die zonder…

stormgewassen zuiver ruikt het bos een populier ligt neerslachtig dwars over het voetbalveld geveld moeder eend telt nog een keer vandaag mist ze er drie van de vijftien maar de vijver maakt een draai waar ze zich verstoppen kunnen boven water onder de treurwilg buiten beeld in de verte vindt een trein zijn rails terug evenwijdig er…

En populieren schuiven in een rij gezien vanaf het dravend boerenpaard dat lenteluchten ruikt in natte klei en ranke merries van de binnenwaard.…

het gezicht bleef bij het lichaam ook toen duisternis intrad de avond viel ver voor de vroegte neer zodat geen woord onbesproken bleef met nauwelijks hoorbare fluistering kon ik het ruisen van populieren horen alsof mij werd verteld waar water en kust tot branding samenvloeien in het zand stond geschreven aan wie deze woorden waren…

Populieren werpen hun schaduw naar de overkant. Ik draag mijn dochter naar haar nest. Zij kriebelt het oor met binnensmonds gegiechel en de speelse spot: "Ju!" en ik word het mikpunt, de muilezel die schuimbekt onder een donzige last.…

We hebben gekeken hoe de populieren weken voor een groter feit, een landschap zonder geheimen. Rotte geuren uit de sloot, eeuwig brandende bermen, de geur van verse mest op het land. Het wijkt, raakt langzaam op de achtergrond. Stadjes verblijven weer verankerd in hun star verleden. Jij fluistert hoe voorbij dit is.…

Schimmig de tonen door het zacht ruisen van de populieren vermomd als dichterlijke klanken, draag ze mee in het holst van de nacht. Een zwaluw scheert er overheen en brengt als vroege belofte de vreugde terug van het begin toen ik bijna niks overdacht..…

Ver kun je hier kijken je ogen wijd open De lijnen van voet-en fietspad tussen Gelderland en Brabant Het Maaswater binnen oever en wal waarop de dunne populieren Bakens die -zichtbaar- herfst vieren een afscheidsfeest van lang daglicht Hier, fietsend op de dijk verliest leven z'n gewicht zie ik zon in 't water schijnen…

Waar het schrijnt als zomerjeuk, hoor ik het lome ruisen van de populier. Laat me mijn ziel schurken, genadig tegen jouw robuuste rug en vertel me van de zwaluwen terwijl ik deze dag bezweer…

Populieren priemen hun naakte zwepen in de iele lucht. Nog enkele blaadjes wisperen met een diepe zucht hun laatste fezelverhaal. Kraaien roeien stil door de mistrivier. Ze enteren knoken van een ouwe eik. Krrrrauw! Rrrrauw! AAUW! Steenharde krassen op het canvaslijk van een stilleven.…

Hij fladdert kort en zweeft Door zijn grenzeloze huis Waar een populier zachtjes ruist En geheime antwoorden geeft Legt hij een direct verband De kruimels en de overvloed De geaarden die hij ontmoet Voor eens en altijd geland?…

hier kunt ge nog gaan langs de tarwevelden, luisteren naar ratelende populieren, dromen met een luit op uw rug, klaprozen blazen en de blaadjes drogen op een hoedje van stro steken luisteren naar de koekoek die uit een stiekem hoekske naar de dorpen roept waar in volle staminees het volk zich laaft aan de geuze - lambik, kasseien blinken…

Het zou kunnen dat er iets van de oudste bomen in sluipt als ze naar elkaar reiken hoe er naar ringen gevraagd wordt en of er hoog in de lucht nog takken zijn waar lange planken van gemaakt worden hoe ze oeverloos wortelen in een tuinfilosofie alsof er een rangorde is in het erfrecht tussen eik en populier hoe ze zweven in…

spreeuwen ratelbekken in hoge populieren die zomer sneeuwen op kriskras gelegde stenen er groeien braamstruiken langs de vervallen muur, gestapeld op de schei van gezegende en ongewijde aarde hoe schril het contrast tussen klokken die afscheid luiden en 't stille graven in de nacht het dodenhuis waar men voor altijd heten zal of dat kleine…

populieren ratelen al, hun muziek stuwt vogels voort tot hogere bestemmingen in de grijsgeslagen regen wacht nog een moment van rust, de zuiverheid voelt puur als alles samenvalt nu nog een enkele bloem, de blaadjes in voorzichtig rood geopend later, in de tweespalt van een fletse dag vind ik plassen die als spiegels blijken te bestaan…

Blootvoets over de rijp op het groen worstel ik me door een gordijn van mist beseffend hoe ik muren metsel en struikel over lange tenen van ijs Door een facade van omhoog gekrulde mondhoeken doorspekt van cynisme rennend langs lege populieren hijg ik wolkjes in cirkels In 't hoekje van jouw schaduw zie ik tinten, rose, wit, purper zeg…

ik ben omgeven door populieren en in mij stroomt een rivier ingetogen, door vleesgeworden land van papier er spiegelt een wolk in tegels aan mijn onderhuidse muur ook zou er een trein komen die weer vertrekt om het halve uur mijn hart lijkt op de brug die ooit beide oevers verbond; verblind door de zon toen die nog aan de hemel…