Alle inzendingen over raderen

aan de wand hangt een antieke klok een gedrocht met frullen uit zijn mantel is een harp en een gems gesneden hij ruikt nog naar een ver zwart woud raderen kraken, de worm graaft in zijn hout benen wijzers schuiven over de plaat om het uur hupt de koekoek uit zijn kooi en roept zijn naam gisteren begon die ijzige tik aan een zenuw te knagen…

het alleen zijn is iets magisch, zwarte magie - althans voor mij - schaduwen van ‘ t verleden paren met de stille wezens die in mijn hoofd kaatsen met merkwaardige bewegingen het voedt de herbelevingen en uiten zich met de vale angst die met deemoed mij eens ter gronde zal richten doch de tijd is wijs, wijselijk in de zin van scherpe raderen…

Geel is het blad, geel zijn de lichte bladeren, Ver is de lucht, - 'k durf haast niet dat ik 't zeg - Niet blauw, niet wit, wèl licht, - het snelle raderen Van waagnen hoor 'k op blad-bestrooide weg.…

een koepel door de ogen van zichzelf, hij droomt voordat hij het weten mag, dat het hart blijft kloppen, de acteur souffleert het wiel van alledag, hij slaapt er binnen, buiten slaat de tijd z’n slag wat hem niet deert in de etmalen op een rij, in de lege daluren is hij vrij, hij ziet achter een glazen wijzerplaat de verstilde raderen…

onze kruinen dwalen gedachten achter horizon en zullen wij nooit meer verdwalen want we weten waar de bomen staan waar we de bomen kunnen vinden ook al gaan wij zelf hier ooit vandaan de bomen waaien met de winden het bomenhuwelijk is onze trots we halen zuurstof uit de bladeren is ons ego soms nog als een rots het denken komt in onze raderen…

Gedachten spinnen kaders om het smalle weten in doodlopende praatjes Het leven neemt geen keer, de dood evenzo Bij elke stap draaien voeten om de hete brei Jij bent galeislaaf en meester ineen die op het kruis varen van het naoorlogs onvermogen De ziekte die jou in de beenderen slaat onder een niet zichtbare almacht knijpt de raderen…

allerijl naar het ziekenhuis maar onderweg verliet je ons alweer de werkelijkheid hield op te bestaan wanhoop en hoop, ze lagen zo dichtbij opluchting en panische angst, nog veel nader bijeen je was er weer, je viel weg, je was er weer, je liet ons alleen… gelukkig, de ziekenwagen reed je tegemoet, anders was je voorgoed verdwenen tussen de raderen…

De aardkorst zal me verzwelgen Hoor de platen schuren, roestige raderen Briezen in de winkelstraat, lachen om de grillen van het toeval. Ik wantrouw mijn oren de stemmen die ze vangen in hun open schelp. "Hou op...smoor de nagalm van het gekrijs,! vergeet de leugen, de lijklucht van de list.…

Daarachter op den weg de boerekarren, Die geel stof sponnen van hun raders op. Het was een bruiloft; zooals een speelpop, Met kanten en juweel mooi zat de bruid Hoog boven 't stuiven en de bloemen uit.…