vader zit
als een blok hout
voor de haard
ook nu hij met tranen
het vuur in staart
zie je geen reflexie
in zijn ogen
maar de frustratie
van houterig onvermogen…
Alle spiegels liefst omgedraaid
zodat ik niet telkens weer
die ontmoetingen riskeer
het onvermijdelijke overwaait
Een perfecte demonstratie
van ontwijkend gedrag
zo ontloop ik dag na dag
de noodzakelijke confrontatie…
Steeds meer
word ik Don Quichot
de droeve ridder
die met onwankelbare hoop
als evenwichtsstok
op de dunne koord danst
tussen waan en werkelijkheid
tussen komisch en tragisch
in de dooltocht naar Dulcinea,
onbereikbaar
als de einder
wie streeft naar het ongrijpbare
in een waanwereld
lijkt een schertsfiguur
voor wie met beide voeten…
onnoemelijk
zijn de telgetallen
waar de traptreden
van de getallenladder
steunpunt vinden
maar vatbaar
is de einder niet
het uitroepteken
bij elk flardje
nieuwe zichtbaarheid
is ijdel:
mensenwerk…
als ik in de spiegel kijk
dan zie ik jou
jij laat mijn ogen stralen
luistert naar verhalen
die voor mij
belangrijk zijn
neemt mijn hand
die naar de verte wijst
de toekomst druk gebarend prijst
geeft mijn lach
de geur van lente mee
kleurt zomerblosjes op mijn huid
ja zo zie ik eruit
een vrolijk spiegelbeeld
waarin jij de hoofdrol…