Alle inzendingen over regend

het regende toen ik afdaalde langs het pad met wilde bramen het was al lang geleden dat wij hier kwamen heb het lang gemeden ik was hetzelf die deze weg als het ware vergat ik ruik nog de zomer van toen de zoemende muggen en de stilte tussen ons beiden je vertelde met sprankelende blikken over jouw onzichtbare dromen ik dwaalde…

straks als het regent houden ze zich stil maar nu mag ik me verdiepen in hun refrein voelen hoe ze de voorbije dag welig hartelijk licht bezingen zo intens dat zelfs de tijd hen ongemoeid laat uitzingen…

als het regende vertelde de droogkomiek een paraplubak…

Gekras in de lucht als regende het kraaien niet te bedaren…

Kijk eens wat een orchidee zei ik ze tastte en keek alsof het regende gottekes zei ze helemaal nep…

de dag dat jij geboren werd regende het pijpenstelen het was niet het slechtste weer maar het waren de tranen van god omdat hij zijn mooiste engel weggaf !…

Als de zon schijnt is iedereen vergeten dat het gisteren regende! Maar als het regent, weet niemand meer dat gisteren: de zon scheen!…

hoe breed de morgen glimlacht het regende vannacht heel mild…

Toen het die dag regende heb je je verscholen in de mouw van mijn regenjas en toen je ging ben je eigenlijk nooit gegaan je bleef haken met je altijd "ik heb het zo koud vest" aan mijn hart.…

Het regende in de stad, toen kwam er wat muziek van straatmuzikanten, die bliezen naar de kanten. Toen voelde ik de leugen van vrolijkheid in 't geheugen, die men als kind eens heeft, te dansen omdat men leeft.…

Het druppelde in de plas Het tinkelde in mijn hoofd Doffe dreunen Het sijpelde binnen als een bijtend zuur Maar dan zout Ik droogde uit Zonder jou los te laten En toen het regende Werd het droog…

je woorden regenden bloemen op het overwinningspad jouw lach gaf mij de vleugels die ik nooit bezat in je ogen glansde de finish al binnen bereik een podiumplaats want door de muren klonk het waarderend applaus van de buren…

nog stormde je niet terwijl ik met regen kou uit buien haalde de hoge bomen bogen al hun takken bladerloos in jouw ontkennen jij speelde wind ik regende het kind pas later was orkaan de veel gevraagde prater…

Aan het einde van de zwarte nacht werd het blauwe maandag Het regende paars tot in de rode ochtend De lavendelkleurige mist gaf het gras zijn oker Macabere wolkenpartijen domineren de dag en gaan een gevecht aan met het licht…

Het regende, ze kon niet buiten spelen, ze wou zelfs niet dat zij twee hondjes was. Toen heeft mijn vrouw 'Kortjakje' maar gelezen. Wat een genot! Ze voelt zich weer herrezen!…

stel je achter gesloten deuren voor en het regende niet zou er dan een reden tot klagen zijn tot bestaan, onverdeeld kon er dan iets misgaan achter wanden van het vertrek stel jezelf voor en tijdsduur bleef hetzelfde beeld nog één keer iets in dat er altijd zal zijn…

verkramping en benauwdheid weggewist in een genadig zweven tussen leven en dood ik wist nu komt het de kalmte die je lichaam was de onrust geweken het hijgend ademen zacht zuchten toch glipte je nog stiekem weg terwijl ik stond te kijken was het leven nog in je ogen of had de dood het al gedoofd je was weg voor ik het besefte het regende…

toen het regende in mijn hart leerde jij mij schuilen en ik mocht je niet danken toen het verdriet mij te veel was kwam je samen bij me huilen en ik mocht je niet danken toen alles donker was in mij hield jij mij in het leven en ik mocht je niet danken nu de zon weer in mij schijnt wil ik je alles geven en ik kan alleen maar janken…

je tong geslepen evenals het mes gedreven door innerlijke twijfel uit evenwicht geraakte gedachten verstoorden de balans die nimmer in harmonie zou geraken overdonderd door gecreëerde chaos vlijmscherp gadeslaan hoe hetgeen er ooit was geweest uiteenspatte het regende over de konen…

jij speelde met lieflijke dromen een lach rond de mond ogen gesloten vingers op zoek zonder te raken wilde uit vluchtig een mooie romance maar ontwaken regende druppels in wekkergeluid nog even danste jouw sprookje haar lentebruid…

en dan is het tijd om te gaan de antwoorden in te pakken op de nooit gestelde vragen die ooit zo belangrijk waren een laatste innerlijke zwaai naar alle uiterlijke gebaren die in de lucht blijven hangen waar ze meewaaien met de wind het regende al veel langer maar droge neerslag valt niet op…

je regende en ik schoot foto's van een zon die steeds wilde verdwijnen verfijnde instelling veranderde het plot vergat de paraplu kou en regen maakten zo het beeld kapot zacht heb ik je haar gedroogd je natte huid met warm gedoekt je zont nu stralend in een nieuwe lentegloed…

En het regende buiten om je glanzend lichaam. --------------------------------------------------- Uit: '100 gedichten', 1977.…

Verdriet is niet alleen toebedeeld aan ons mens- wezens, neen: 'k zag 'n engel echt maar EEN, ze oogde bedroefd, 't was zo triest, dat toen ze me alleen achterliet het regende dat 't goot. Zo komt 't dat verdriet vergoten door onze engelen regelrecht uit de hemel komt.…

Het parcours was nat het regende lichtjes, ik stierde op een zwarte schim zichtbaar in verloren lichtjes. M'n benen stappen argeloos door voeten benen droogjes mee water streelt m'n hoofd 't gutst in het riool. Zo'n zee van rust.…

en weer getuigt de nacht de dagen voorbij de gezichten in het licht bedrieglijk in de jij – vorm ik keek mee en naar de wonden boven wenkbrauwen rook de geur, de worsteling van uitgespuwde woorden het geluid trok naar de wolken met een kind, hand in hand het regende wilgenbladeren, in de diepte, dagenlang…

De zomer was niet zo groot maar de zon gewoon geweldig het regende pijpenstelen en altijd werd 't weer droog een merel woonde in mijn tuin tot een kat hem roofde een ekster huppelde in 't gazon niet denken hij was vergeten wat hij hier vinden kon en meesjes dartelden in mijn taxushaag het spel der liefde hield hen lenig…

Er was wind, hij waaide tegen ook was er water dat wat aanmodderde en het goot, dat het rampen regende dus het was niet goed maar de hoop bleef steeds dat het over waaien zou, tot de donder insloeg in kartonnen dozen vol weggepakte kommer Leeg spoelt dan toch alles verder zonder start of einder verlammend in het niets van nutteloze…

ja ik kijk om naar de seizoenen een lente om te zoenen want jij was daar zomerden in wolken die ook het blauw bevolkten regenden in samenzijn de warmte was fijn oogstten herfst in alle kleuren jouw geuren vruchtten in hun rijpe komst ja ik kijk om heb het jaar genoten we winteren maar de jonge loten zijn al ontsproten…

.' Het was herfst, het regende, het stormde. Ze stonden op, draaiden zich om. Later kwamen ze nog even terug met een vergrootglas. Het was echt het einde van de weg. ------------------------------------- uit: 'Gewone gedichten', 1998.…