Alle inzendingen over reizen OR baten OR schepper

De kracht van de verbeelding huist in mijn hoofd zij draagt mij met vleugels op de wind waait mij naar verre landen met gouden torens vreemde klanken nieuwe kleuren en ander licht naar verre kusten woeste zeeën en verstilde stranden met reusachtige bergen drukke steden en kleurrijke straten mijn verbeelding is breekbaar…

In de reis ligt de bestemming: de weg de wolken het water het zand de jungle de rotsachtige helling beweging is bestemming nu en hier het doel er is geen daar en dan.…

Dan wist ik dat je snel weer ging Naar weer een nieuwe bestemming Rome Parijs Madrid Milaan Pakte je al je mooie kleding uit En gooide je ze naast de wasmand Lag je je tandenborstel op de badrand Dan wist ik je blijft een tijdje thuis Totdat je uitgerust was en niet meer moe Dan waren er nieuwe verre oorden Waar je dan weer heen moest reizen…

we aanvaarden de reis leggen een lange weg in stilte af we vervlechten de beelden tot een onsamenhangend weefsel we zijn reizigers zonder woorden passanten zonder grond we reizen met gesloten ogen gekleed in weerbarstige huid en dan is er het woordenloos weten: we komen nooit meer thuis…

schaarse woorden als hoge en dun gewortelde bomen reikend naar de zon het fragiele meebewegen in de wind stromend naar ongekende stormen…

Reizen met gesloten ogen, reizen zonder beperking, zijn verzekerd tegen financieel onvermogen ontdekkers van alle windstreken boeken nu een vliegvakantie.…

reizen is jezelf bewijzen dat je verder bent gegaan met wetenschap in je bagage al is 't voor een deel image is reizen toch een vleugje waan zelfs in je dromen kom je aan…

Ik zou willen reizen, heel ver weg Het liefst ver van mezelf vandaan Maar ik weet dat dat in geen een land zal gaan. Ik zou willen reizen, heel ver weg Maar besef dat dat niet kan Dus van dat reizen daar komt het niet van.…

reizen over de randen van de wereld om niet thuis te komen…

op de landkaart volgen onze vingers de kronkelende blauwe lijn van een stilgevallen rivier we lezen de namen van steden in miniatuur we beklimmen de bergtoppen met wijs- en middenvinger zonder poespas dribbelen we over stippellijnen van de grens waar een ander papieren land in zakformaat onze verbeelding tart we schuiven de kaart opzij…

Reizen is heimwee. Thuis is verlangen.…

Zeehonden stromen als koelkasten over de bergen Voorbij zijn de groene dagen Eeuwig duurt de voortkabbelende stilte Eindig zijn de bemoeizuchtige vragen Ooit stond ik alleen, te paard onder de kraan Nooit was ik samen, maar enkel zonder hart De reis die ik heb afgelegd, heeft me gebracht naar natte gronden Daar waar het veen mij nog steeds…

het tomeloze water tilt de jongen op maakt hem los van de grond in de verte ziet hij zijn slaapkamerraam in miniatuur de man kijkt uit over het rusteloze water dat hem eens bevrijdde hij ziet door zijn enige raam naar de wereld een zeilboot zo klein zo ver weg…

Reizen over bergen en diepe dalen door ruïnes met kille massieve wanden dat haar ijzige gil opvangt als een echo. Haar weerkaatsing reist door mijn brein als een reflectie voor mijn gedrag dat is haar souvenir wat gaat als een jojo.…

Als je haren grijzen Is het tijd om te reizen. Om je blik te verruimen Zo vooroordelen op te ruimen Andere landen, andere zienswijzen. Want reizen Doet rijzen.…

Wanneer we overal elders zijn geweest, op zoek naar wat we hier niet vonden. Daar, ver achter onze horizon. Op zoek naar dat grote levensdoel, het verlangen waarnaar we streven. Onvervuld zoeken naar een grote liefde, die achter de horizon nog op ons wacht. Ja dan, wordt het tijd om stil te staan, en onze ogen uit te wrijven. Om te ervaren…

hij reist met een steen in zijn schoen een pijnlijke metgezel op een zware reis in zijn rugzak vechten demonen om de beste plek hij hoort ze proeft hun angst kan ze zelfs ruiken hij zoekt een uitzicht om zijn lange val te breken…

Ligt aan de tint des gronds verscheiden verve, Hangt aan het licht der zon verscheiden aard Der mensen? Dán, o laat mij, laat mij zwerven, O laat mij dolen, dolen Oost-, West-waart. Hoe zoude ik in dit eenzaam kluisken derven. Kennis dier allen, die in weelde-gaard' Of woestenij van stad of zand-zee erven Des levens vonk, uw gave, o Moeder…

Omdat ik aldoor zou denken dat het de laatste kan zijn, maak ik geen grote reizen meer. Ik doezel dicht bij huis wat rond, te voet of op de fiets. Naar de boswachter en terug. Meer niet. Misschien betrap ik de waarheid nog, die immers niet ver verborgen ligt, alhoewel oneindig diep.…

Landen bereizen met je lichaam de halve wereldbol rond zonder ooit te vinden waar je geestelijk naar zocht. Dan maar de andere helft rond? Herinneringen aan wat nooit heeft bestaan: opgravingen in archeologische leegten. Jij steunt er mijn heelal.…

de eerste reizen met een driewieler gemaakt zijn van lange duur…

Taalkundig maak je altijd wel eens brokken. Ik irriteer me als men 'zich beseft' - Een taalfout die mij wederkerend treft, Bewust ben ik van al die struikelblokken. Wat vaak gebeurd is indentificeren, Dat moet natuurlijk zijn legimiteren.…

Alleen uit onvruchtbare aarde, kiemt een donker zaad en baart een bitter kwaad, een verraad aan onszelf, en schaadt de afkomst van z’n schepper, onkruid verteld in woord en overdaad van een duister hart en maskeert het verval, om het hoofd te bieden aan al het geweld van orkanen, klemt zich vast aan het wezen van de innerlijke smart, dan herleeft…

Ga staan bij de voet van de beuk en sla met alle kracht je hoofd tegen het onbevlekte hout. Proef het bloed dat via wenkbrauw wimper wang en lip je mond binnenstroomt. Breng dit offer voor hem die ooit de mensen bouwde en nu boven in hoge bomen woont. Verscholen tussen het groene loof. Misschien. Misschien komt hij…

Dichters zijn scheppers naast God.…

Uit zijn hoge hoed Tovert de schepper een paar Magische benen.…

Je moet nooit laten Wat je wilt doen, Het kan je alleen maar baten. Je zal denken aan toen Als je het niet hebt gedaan, Het gaat aan je vreten, Er valt een traan. Maar dit moet je weten, Het is nooit te laat, Altijd proberen, Falen kan ook geen kwaad, Je zal ervan leren. Durf te leven, Het duurt maar even!…

je vast klemmen aan gebedsgenezing heeft pastoraal gesproken een groot bezwaar baat het niet dan schaadt het wel!…

Pijn verdriet Een rotgevoel Zijn of niet Maar met een doel Is de Schepper dat is de vraag Ja, hij troost ook vandaag…

gedroomde reis het gewicht van de taal verdween toen ik net als de zwaluwen in het wolkendek oploste een laatste blik op aarde liet me de zeeën zien op de bodem van een verlaten bootje schitterde een schelp in de zon…