Alle inzendingen over riet

Je waaiert als het riet in mij ontkiemend zaad in rode aarde de vrucht die bloesem achterlaat wekt mij uit mijn diepe slaap dorstige liefde steel speel…

Omhoge heffen zij hun hoofd en doen de stalen van ‘t omgebogen riet hun tongen nederhalen te mondewaards; de zwakke, ontgroende staven riet men rijzen, toppeloos, en recht omhoge, ziet.…

Aan den blanke waterkant waar kleine bloemkens bloeien daar hoort men het ruisend ranke riet dat daar stil van kleur verschiet door voortdurend schroeien van de warme zonnekant stijlvol is zij hoog geheven uit den koude grond tot dat plots haar heer met zoveel adem meer blaast in het rond en doet haar stengel beven hij slaat haar heen…

bleken Was er zelfs in de diepste spleten Van hun vertrouwde aardkorst Ook maar de geringste Aanwezigheid van riet te zien…

Het riet buigt neer bij elke tegenslag en heft het hoofd bij elke nieuwe hoop. Maar breken kan het ook wanneer de vrieskou binnenkomt van moe gestreden strijd en kille eenzaamheid. Je zegt: de wortels leven nog. Dat kan best zijn maar ‘t troost me niet. Het is te laat voor het geknakte riet.…

de oude rietpluimen onthalen de prille voorjaarszonnestralen hun kopjes zijn dan wel heel oud maar ga ze maar eens vanuit een bepaalde hoek bekijken dan tonen ze hun waarde soms heel even heel even lijken ze dan van goud…

trillend als een riet heb je de show gewonnen magere windhond…

hij doolt maar wat rond het torretje tussen het riet van de tuinstoel…

rond het raamkozijn is het lente naast de haard is het zomer op de laatste wand is het herfst een meertje met het riet waar hij met zijn vader riet sneed tussen de deuren is het winter twaalf uur aaneen sneeuw geschilderd zonder te eten maar als ik niet schilder was ik zomaar dood…

stormachtige wind buigt het riet in het water het spettert alom…

Het wuivende riet kiest voor luidruchtig afscheid in felle herfststorm…

Het stijf bevroren riet toont verfijnd lijnenspel van zilversmeedkunst.…

Langs het riviertje bloeit warrig vlechtwerk van riet in springbalsemien.…

deemoedig buigen als het riet door tegenslag zorgen en veel verdriet probeer het te vergeten met de komst van de vergeet me niet zweef verder als de wolken aan de lucht die geschrokken vogel op de vlucht naar morgen weet jezelf in het nieuwe jaar geborgen probeer je rug te rechten luister naar het ruisen van het riet…

In het ruisen van het riet heeft hij om haar verdriet want wat helpt fluiten als het paard niet pissen wil en hij van kikkerbil?…

Dichten tussen riet. Verborgen woorden zingen. De wind dirigeert.…

Verscholen achter het riet volgde ik ademloos in de vliet, gedurende vele minuten, de hofmakerij van twee futen. Hij baltste, zij walste, hij danste, zij sjanste, hij lonkte, zij pronkte, hij praalde, zij straalde. Samen verdwenen zij in het riet en ik liep verder langs de vliet, nagenietend van hun duet, een klassiek waterballet.…

Maak het vertrouwder dan je waarmaakt: de eerste sneeuw/het eerste riet. Hoe ze plotseling haar hoofd naar voren of naar achteren wierp. Zeg dat ze haar haar kamde; zich naar voren of naar achteren werpt. Terwijl het sneeuwde of riet werd; zich de eenbes verzwartte; en zij haar haar kamt.…

brullende passie ontstijgt de waterspiegel waar riet zachtjes ruist [haiku]…

Roer ruisend door riet Genaakt blazer de diepten Waar taal tekortschiet.…

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

bleken Was er zelfs in de diepste spleten Ook maar enig riet te zien…

Hij zit in het duin of in het riet Een schorre fluiter Een stuiterende stuiter Je hoort hem wel maar ziet hem niet…

de blik op oneindig blauw oeverloze kabbelbabbel aan het deinende water riet neemt een loopje…

Plotse paalhouding met dromerige ogen wakker in het riet galmt de misthoorn onzichtbaar in een camouflagepak.…

Bestaande bestanden besturen, Diep in het verborgen geheugen, De data van de verdorven leugen. Voortdurend voortgaand proces Van de stroom aan gegevens, Van verloren gaande levens. De afstand, digitaal geschapen, Heeft gesust en in doen slapen. De mens achter de schermen. Doof voor het kermen, Onwillig te ontfermen Over zijn medemens, zijn…

Voor altijd blijkt zo kort, zolang de tijd aan eeuwigheid schort. Altijd blijft nimmer ..... Nooit zal altijd blijven duren. Altijd wordt immer ooit, in jaren, maanden, uren.…

In een woud van woorden Blijven ongehoorde Klanken, duister en obscuur. Als voortvretend vuur Verteert het binnenin Woorden zonder zin. Ongehoord blijft sprekend Beloften nooit verrekend. Uitgesproken en gehoord Wekt het woord in elkander Leven en licht ontloken Aan liefde, taal als geen ander.…

Witte deken wijkt voor kleurig bloementapijt De natuur ontwaakt…

Een vreemde wellicht een vriend, die je nog niet kent Een vriend schaars geluk…