Alle inzendingen over rillingen

Ik voel koude rillingen tegen mijn klippen botsen. Ik denk de branding die mijn lippen blust. - geruisloze omarming tussen twee stranden - Ik berg het zand en verleid een albatros tot mij zijn. Ik ben wit en waak over het zout dat met je ogen speelt.…

nu dageraad haar sluiers licht de rondgang door mijn nacht heeft afgesloten met de vochtige oogopslag van zonnedauw wil ik gauw de avond terug een rilling langs mijn rug laat spoorslags zeven rozen achter en de indruk van wat ooit zo rotsvast in mijn leven lag…

ik droeg liefde en kind verder verder dan het sterven en de bomen in mijn bed de rillingen aan het raam gleden om flarden landschap en altijd door de wind ik herinner me mijn huid witter met de deuren dicht het licht was toen en ik ben nu de dood loopt om en om * afbeelding : Art Dekat ©…

tot twee keer toe floot hij, de vogel die het voorjaar riep en ook de zomer terwijl de tuinman naderde waar ik hem zag viel er een schaduw over het lokkend groen en jij en ik, opnieuw, wij huiverden in de omhelzing duidelijk voelbaar de rilling van de tijd…

voor mij passeer je in gepolitoerde zwarte lak je witte rok klokt achter mij na je thuiskomst, nestelt dag lieve hand, lieve arm als je even langszij komt kust op mijn hoofd, rillingen hoorbaar in de aanslagen blond valt het licht, fragment van een jonge avond hoorbaar de nieuwe vogels door het glas, in akkoorden…

De rilling voel je langzaam tergend, Het is een windvlaag met frisse bries. Maar ook de tonen van onherkenbaarheid, Die de wereld hier aan jou geniet. Altijd samen, maar toch een erge angst. Niet kunnen verklaren waar je naar verlangt. Piepende banden en krijsende kieren. Blijf altijd samen en geef elkaar de hand.…

Jij was het echt In levende lijve gaf jij je over aan de melodie Je deed me glimlachen Je stem gaf me rillingen van genot Bedankt voor deze mooie avond Het heeft nu een warme plaats in mijn hart © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 11-07-2008…

Alsof zij daar ligt, nu hier is gaan liggen, en aanbiedt wat zij onthult: een duin, blakend op haar zij, een waarsprekende waaier, de rilling die mij opricht; en geur, ooit zo doorhuifd als alleen verbeelding het wil, opdat zij uitmaakt hoe het is.…

Langs het spel dat allang niet meer is kruipen mijn rillingen een nieuwe berg en er is treurnis in het verzwegen meer en er drijven dromen langs dichtgeslibde randen en open is meer dicht zoals jij, hoop ik dichterbij een antwoord op een open vraag alleen is ook maar alleen wil jij met mij samen alleen zijn?…

de wereld plat en vasthoudend een straktrekkende horizon veranderlijk het verticale liggend in het gras want vers breekt niet maar buigt onder zijn schouderbladen streelt een voorbijtrekkend wolk wederom verleden tijd ontglipte kinderjaren als in de binnenzijde bevoelt een rilling een bijzonder zijn vanavond bezoek ik je ogen…

jouw tranen klonken oorverdovend evenals de smeekbeden van derden verdwaasd danste het kalk rondom weer laaide de litanieën op 'n rilling van diep geraakt zijn klom omhoog tot de haargrens nam machteloosheid snel over wat kon ik met twee handen.. en richtte ze tot de hemel…

Zomaar uit het niets komen tranen tevoorschijn ongelooflijke gevoelens allesbehalve pijn Zomaar het pure genot rillingen over mijn lijf de wereld mag vergaan als ik maar bij jou blijf Zomaar en onverwachts huil ik samen met jou tranen van intens geluk omdat ik zoveel van je hou...…

Een zachte frisse zucht strijkt over het bosmeertje kleine trillende rimpels glijden langzaam voort even tracht het riet te zingen maar zwijgt gewillig boomtakken boven het water zuigen de fluistering op dit vluchtige ogenblik geeft zich aan het tijdloze gaat ongehinderd als een kronkelbliksem door allerlei gebeuren maakt een reis zonder…

Thuis, in de zon, kijk ik aandachtig naar het nieuws, ik bestudeer de foto's de boog van een mortier als een vallende ster en het grijze puin na de inslag Overal zijn er camera's Ik ril van alles dat ik wel en niet wil weten maar ik zou niets weten als ik het niet wist Ik lees over mensen die wakker werden en naar een kelder renden…

Vurige passie Lippen dicht bijeen Overweldigende hartstocht Een prachtig fenomeen Sterke aantrekkingskracht Samen zijn we één Ik streel je lichaam subtiel en zacht Een rilling gaat door je heen Gevoelens worden opgewekt Gevoelens van genot Wat ik hiermee wil zeggen is Schat, ik ben op je verzot…

Vurige passie Lippen dicht bijeen Overweldigende hartstocht Een prachtig fenomeen Sterke aantrekkingskracht Samen zijn we één Ik streel je lichaam subtiel en zacht Een rilling gaat door je heen Gevoelens worden opgewekt Gevoelens van genot Wat ik hiermee wil zeggen is Schat, ik ben op je verzot…

en zij zwermen in glad gestreken formaties heen zonder omzien naar zwart zonder traan voor een verleden waarin naakt zijn helser was hun stemmen niet bestonden en een rilling was als lood de horizon een prikkeldraad waarin kinderen rimpelden de medemens een bloedhond bleek vergeven tot een kwelling werd de ziel verdwenen leek…

Alsof de regen met ons meeging, alsof de zon verdween, alsof er niets meer mooi was, je ging en deed dat alleen, terwijl: de zon daar achterbleef, de warmte eveneens, een rilling loopt over mijn rug, omdat, de regen met ons meeging de zon vergat te schijnen, zo liet jij ons achter door simpelweg te verdwijnen,…

Boze inborst Klaag’lijk zweeft het geluid door de ruimte; rillingen lopen over de rug, een nachtmerrie verdwenen, zoekgeraakt een kind, zoon, dochter gekeurd en weggehaald, meegenomen en kwijtgeraakt Een algemeen gevoel van ontsteltenis neemt plaats verdwenen, de veilige rust een onvolmaakte wereld.…

Er gaat een rilling over mijn huid. Niet van de kou, het voelt van binnenuit.…

Paarse linten doorweven zilveren haren in schuchtere wind de rilling nabij wacht een elfenkind op ongeboren woorden tussen bijeen geraapte gedachten van rozenblaadjes en maneschijn op ragfijne lijn balanceerd in onwerkelijkheid van dromen haar teder tenger lijf tot ochtend zal komen…

Liefde is een ondergaande zon verblindende schoonheid kleuren dieprood maar in lichtwazig wit aanwezigheid van een zalige koude rilling terwijl het lichaam zijn sappen koken ononderbroken autonoom hartgedrag Franse cancan dansende charlatan ‘verliefd, verliefd!’ schreeuwt het ongecontroleerd dansend lijf.…

Taal heeft iets van stilte de rillingen gaan over je lijf van kilte uit het woordenboek springen zinloos de woorden. Pas als de schrijver er mee aan de slag gaat worden volle zinnen geschreven. Plots wordt taal dan leven. Het is aan de dichter een tweede laag aan de zinnen te geven.…

mijn ziel geniet… van bomen en struiken die beschermen een vijvergebied weerspiegelingen verschijnen door het licht van de zon echt om rillingen van te krijgen betoverend mooi, die kleuren zo stil op het water ze beroeren een zelden gebeuren waarachtig, ik sta op… en ik zing en ik dans ik voel mij zo zalig perfect met de natuur in……

Omdat het buiten kouder wordt kom je nu eindelijk onder de lakens het hemelbed aan de horizon spreekt liefde je strekt je uit, vlijt je zacht tegen mijn lijf er gaat een rilling van tevredenheid zo knus en teder is ons samenzijn intimiteit, maakt de nacht gezellig zelfs de halve maan lacht een glimlach naar dit naakte onder de lakens bestaan…

Er gaat een rilling over mijn lijf in mijn hart voel ik als antwoord slechts de kilte.…

de stad staat in brand en hij tekent het uit laat me voor jou een bootje blijven op de rivier kabbelend zonder zicht het ene huis met doorgeslagen ruiten de man die scherven raapt aan zee je schreeuw nog eens in een schelp hoort de koude rilling over je heen als je huilt tot je weer steen bent zo hard zo liefdevol…

Hij gaat tekeer als een manische mistral met dikke donkere halen die onmiddellijk worden uitgevlakt, vervangen door een wirwar van fijne lijntjes, wervelingen van craquelé, ribbelende rillingen. Talloze puntjes worden aangebracht en schuimkopjes van tv-sneeuw. En voorbij is alles!…

Jij bent die vrouw in al mijn dromen Ik besef het enkel zelf niet Anderen hebben het allang voorspeld `Dat jij dat nou niet zelf ziet` Ik weet niet hoe het komt Een beetje stiekem wel Eigenlijk is het overduidelijk Bij jou nooit kippenvel Bij jou geen angst Geen twijfel Geen onzekerheid Bij jou geen koude rillingen Enkel warmte en, genegenheid…

Het is pure verspilling Diep in mij een boze rilling Al die olie in't ruime sop En wie ruimt dat nu op? Ik weet dat dat niet gebeurt Het heeft mijn natuur besmeurd Met een laagje vet erop Ik verstik in die dampen van benzeen! Naast mij ook de vogels en de vissen Ach, die kunnen we best wel missen Al sta ik in sarcasme zielsalleen…