Alle inzendingen over rode kool

De Hogescholen groeien als kolen en zelfs een prins kan het daar halen.…

Ik ben een voorbijganger, net als iedereen. Sta even stil, zeg gedag, hallo, wissel een paar woorden, zeg een groet en ga weer door. Want ik kan niet altijd blijven. Ik zou wel willen, maar... Ik heb denk ik alles al gezegd, heb denk ik alles al gedaan en ik hoop dat je vergeeft de fouten die ik heb begaan.…

Denk jij tot in het oneindige met je eindeloze tong in kelken te kunnen tasten en bij je kroning tot kleurige koning garen te spinnen door eeuwig honing te winnen? Dat had je gedacht. Wij leren je wel vasten en zetten je voor altijd in de wacht.…

Een driehoek met een rode rand die in de handpalm brandt, als roodhete kolen. Henk zweert dat hij niets wist van zure druppels die Sodom in rook vervliegen deed. Gewikkeld in een boetekleed, terwijl een zoekend minnaar elke schelp heeft omgedraaid. Daar tussen gras en zand.…

Verborgen in 't donker Gevangen gezet Omsloten; uterus Gegroeid als kool Ontwikkeld brein Gebroken vliezen Vrij; Kuperus…

Een knecht van een boer te Zuidlaren Die wilde graag kleinvee vergaren Hij kocht toen een geit Zijn geld was ie kwijt Hij moet voor de kool dus gaan sparen…

Bombastisch rokende schouw kringelt nu de roetwalm naar de maan fluitend ronkende motor blaast nu het perron nieuw leven in Maar de oogkleppen zagen enkel ongeoorloofde vertraging en hij gaf levenslang het volle pond In zijn volgestouwde geest verkoos hij wind boven windstilte en stookte tot 'n vochtloze wolk van gensters de verspilde kolen…

zonder hoofd is niet alledaags kan dus niets horen en zien niet voelen en ruiken niet eten en drinken eigenlijk bestaat zo'n mens niet zelfs geen gedachten rijk een losbol zou ik het noemen is kop noch staart kletst nooit uit zijn nek dat is al heel gek geen haren, geen kale kop zonder meer van zijn hoofd beroofd er is hem dus een kool…

Hoewel als ik de kool bekijk, en ruik haar verse geur, de blaren prachtig in gelid en donkerrood van kleur, dan is het wonder dat ik zie, al snij ik haar kapot, in deze stomme rodekool, de vingerprint van God. Genesis 1:1…

De zon op non-actief, de eerste wagens knippen de lichten aan, en die kleine man, met een pak vol koekjes, weigert die straks zijn kool? Fluo vestjes, nee geen zicht, liever een pak koekjes en geen kool, dan een late snack op de weg, een fiets in twee, of drie, naast duizend stukjes chocola.…

de leer zegt dat de heer de mens naar evenbeeld heeft geschapen anderen duiden onze afkomst van apen maar wat men ook belooft ik geloof dat de mens een kool wordt gestoofd…

waarom, voel ik jou soms zo dicht bij me raak je even teder m'n wang en haren voel ik me ongedwongen, vrij en blij waar en hoe valt dit toch te verklaren? Als ik 's avonds voordat ik mijn ogen sluit jou met mijn woorden dit probeer te geven denk ik het is soms net een beslagen ruit veeg je ze schoon, krijg je alsnog de strepen. Niets veeg…

Rode wijn.…

Ineens was daar een rood van mij dat jij ontkende. Wij lagen samen bloot op vreemde oevers toen mijn moeder zei dat het niet mocht.…

een politieman die kookte van woede werd hij rood ook toen het licht op groen sprong en hem een variatie bood…

Zij is zo mooi als nagellak rood kan zijn als rozen van gisteren gesneden en in een vaas gezet ondanks schijnbaar verzet sneven met restjes rood als hele kleine rosse bloemen op blanke nagelglans Een gedicht gaat op en onder in haar lach, zo zacht als was en harder dan de hardste diamant…

mijn hart heeft weer wat pijn doorstaan dus legde ik een wit en strak verbandje aan doch onbewust prutste ik wat letters uit de wonde nu stromen woorden bloed eruit wit verband wordt steeds weer rood…

aardbeien om te stelen lopen rood op van het wachten om geplukt te worden…

als had het iets devoot dat sappig rijpen in het rood dat ritselen dat plukken boven verweerd stro op knieën in een zon van lood…

wankelt nog wel enk'le keren maar 't lukt, oh schoen met rode lak en haar dochtertje keek opgelucht en gaf mama twee zoentjes en zei toen met een diepe zucht mag ik ook rode schoentjes?…

vanuit het niets komt het zwaard neer zweeft ontknoping tussen mensen en witte muren ontwijken ogen de waarheid en spelden wij vandaag voor het eerst een rood lintje op onze jas…

onder het gehemelte van rochelende woorden sijpelt angst in herhaling om het smeekgebed gelaten in de helse dood te graven het ontvleesde sterven in de nacht gebrand trekt benen in een stuipend baren wanneer het einde in een nooit meer begin rumoerig in enkelvoud nadert…

Wanneer zij de trap opgaat vangt vroeg morgenlicht haar spaans rode haren voorzichtig maar verbeten neemt zij de laatste trede alsof de zolder gevuld met haar stralende lach alles kan wissen dozen, gestapeld met vergeten jaren verbergen niet maar weten muren verdwijnen uit het zicht alleen haar diploma hangt nog aan de muur…

Ze staan er mooi bij die jonge beuken rood van opwinding lijkt het mij…

Kan ik je bekoren kan ik je donkerrood zwarter nog dan rood rond op rond morellenrood kan ik je kan ik je bekoren…

uitblust vertel mij dat u beter schrijft jij ook weer blij Vertel mij alles wat ik al weet dat u recht schrijft en ik zo schreef Vertel mij dat de taxichauffeur ff wacht Stappen wij uit in het maanpark deze nacht Vertel mij dat je kunt lachen in dit leven zonder te wachten Op de dood vertel mij over een roos zo rood…

Mij stond het rode licht weer toe te stralen, ‘k zat opnieuw geduldig op wacht, maar van mij hoor je geen klacht, al zat ik gruwelijk te balen. Nu is dit verhaal niet zo bijzonder, maar toch, ‘k was er reuze treurig onder.…

kleur mij kleur mijn dag mijn lippen in rood schilder mij schilder mijn blik mijn ogen minder dood schets mij schets me dan mijn leven mijn zijn in roze met rode rozen en ik ik beloof je leer je zweven over de wegen tot aan de hemel tot aan het blauw…

Een rood appeltje knappend om in te bijten spannend in zijn vel…

Rood licht ... Plankgas, ogen dicht eind in zicht ... kreunend metaal, brekend glas ... ... wou dat ik het slachtoffer was…