Alle inzendingen over roep jouw naam

Als je jouw naam hoort roepen Weet je, dat iemand jou kent En jou uit alle anderen herkent Je voelt je dan ook echt geroepen. Ook God, Hij noemt je bij de naam Hij kent jou precies Jan, of Piet Je bent uniek, Hij vergeet jou niet In Gods ogen ben je zeldzaam.…

Geen naam was ons te lief voor onze kleine hartendief een lange speurtocht in vele boeken om de mooiste naam voor jou te zoeken toen bleek hij al geschreven in de palm van Gods hand en voor het heilig doopsel draag jij een wit kleedje afgeboord met strikjes en kant symbool van liefde en zuiverheid nu je tot Gods kindje wordt gewijd.…

met kannen tegelijk het leed de kinderlijke pijn Breng de schalen slacht de vetgemeste ganzen laat het vuur de nacht verbranden want morgen morgen zal jouw naam jouw naam voorgoed verboden zijn…

Ik blijf schreeuwen van de daken om jouw fluwelen huid op te roepen onder een gekleurd satijnen laken.…

Ik zoek je voetstap in de leegte, roep je naam tegen de wind. Ik ga naar plaatsen waar jij was wetend dat ik je er niet vind. Ik graaf herinneringen op, reis terug in het verleden om jouw grootsheid weer te zien in allerhande kleinigheden.…

En kijk, ik struikel, spanker vallend en roep dat zo het leven moet Voorbij de eb, voorbij het donker, me lavend aan jouw overvloed Ik drink je en ik voel me dronken, ik zuip jouw lach, je zuur, het zoet en overstem je lachen brallend. Ik roep, want weet: zo is het goed!…

En kijk, ik struikel, spanker vallend en roep dat zo het leven moet Voorbij de eb, voorbij het donker, me lavend aan jouw overvloed Ik drink je en ik voel me dronken, ik zuip jouw lach, je zuur, het zoet en overstem je lachen brallend. Ik roep, want weet: zo is het goed!…

kom sla je vleugels uit word neem de ruimte je gegund de vrijheid je gegeven liefde, liefde omarm jezelf de ander blijf stromen geloven hopen het is waar het is beloofd ik nu ik nu ik nu ik nu bewegend startpunt in de tijd…

Wanneer de zon nog geen warmte geeft sta ik op met het dekbed om me heen en kijk ik half achter het gordijn de straat in, de eerste mensen lopen nergens heen, een blokje om met honden die geuren volgen Ik vind het altijd eng of ze me willen bijten Weer denk ik aan jou, aan de uren dat ik tussen verwijten en verlangen half achter het gordijn…

Je werd getest, veranderde van religie en van naam, ging op in vreemde kleuren, in de schaduwen van de universele geuren, daar bleef de waardigheid bestaan, als dichter niet gekwetst, je gaf niet op, liet zwaluwen hun roep niet schuwen, als aanzet tot een oorverdovend orkest, om zich in alle uithoeken te laten horen tot een tijdloos…

Laat mijn armen jou verwarmen zoet je dromen tot mij komen in dagen die te snel vervagen roep ik jouw naam, wil mij verstaan. Hoor mijn welgemeende woorden mijn gebaren in klare taal laten ze jou mogen bekoren liefste voor mij ben jij speciaal.…

Je bent er wel... en toch ben je er niet jouw stilte hoor 'k in 't ruisen van de bomen. Ik roep je naam, maar jij zult niet meer komen en ik weet mij alleen met dit verdriet. Wij vormen woorden maar wij spreken niet de diepe stilte is van ver te horen. Toch werd je eens als kind bij ons geboren terwijl je ons als vreemden achterliet.…

Jouw mooie borsten zijn als bergen, Glooiend op jouw verfijnde lichaam. Oh, waarom moet jij mij nou zo tergen, Als jij niet bij me bent roep ik je naam. Ik beklim jouw mooie golvende haren, En kom aan bij jouw getuitte mond, Een getongde zoen zal jouw liefde baren, En een genezing voor mijn diepe wond.…

waar ben je ik zoek je ik roep je ik schreeuw je naam je komt niet je loopt voorbij kom terug draai je om nu kijk me aan zeg iets alstublieft laat me niet alleen…

telkenkeer opnieuw en opnieuw en zo maar door van onophoudelijk fnuikend tarten hier sta ik dan tot vergrijzing toe zie om me heen de gemiste weelde ver trekkend en het onbereikbare moe omkijken doe ik, kan ik niet meer het was het leven dat mij bestal zelfs de enige reikende hand wuifde mijn verlangen weg het onmisbare wordt gekruisigd ik roep…

je bleef me roepen spon zo die draad; m'n lief, 't was de moeite waard…

Het is nooit te laat Om je toekomst in te halen Al lijkt die soms Voor altijd gewist Roep heel hard Dit is mijn eigen leven! En voor je het weet Is je toekomst Weer terug.…

Ik hoorde U roepen, vele levens lang. Maar ik wuifde het weg als zijnde een verzinsel. Want waarom zou ik de roep van Uw stem beantwoorden, in een wereld die Uw stem niet herkent? Liever dan dat, klimmen wij zelf op de kansel om onze eigen stem te verheffen. Ja dan hebben we het maar wat graag over U en wat wij van U denken.…

Mijn ijzige ego zal bezwijken voor jouw stem Niets liever hoort mijn oor dan een woord van jou Laat mij dromen van een toekomst waarin wij samen één zijn de afstand is maar zo klein. Help mij over de drempel heen En noem me nog een keer mijn naam…

een dag en dan weer een dag wacht ik op warm weer roepende vogels…

als je alleen bent kun je nooit iemand roepen het is prachtig weer of ik zak weg in een zowel het weer als de afgrond maar toch: blijf roepen je was immers nooit zo stil!…

Ze roepen maar wat over en weer, mompelen -- verder in zichzelf.…

nu jij het aardse hebt verlaten en over bent gegaan naar zomerland zullen wij jouw feestelijkheid missen het horen roepen van ‘stuk’ of ‘70-roem’ heb jij je gevoegd bij jouw geliefde Ben met wie je vele jaren toerde meanderend door het vlakke land genietend van vele steden, de natuur ook zullen wij jouw kookkunst moeten missen, kippen-tomatensoep…

Ze roepen mijn naam nog een hond begint te blaffen er groeit een besef in mij dat het niet mijn hond is maar de gevreesde hond in de donkere straten van een verlaten stad op zoek naar vriendschap voor de dood.…

Met vele stemmen om en om roepen we de gestorven dierbaren om naam voor naam om bij stil te staan.…

een diepe kloof kerft in mijn ziel, dat al mijn verlangens verdooft, och, laat mij maar eenzaam roepen, och, laat mij maar eenzaam roepen, totdat elke heldere noordenwind mijn zoute naam voor eeuwig bedelft in scherp gepunt, sprakeloos zand…

Laat mijn naam vloeien over je lippen, van ver zal ik je roep verstaan. Weten wat niet meer is maar binnen in je toch altijd zal zijn. Hoor... hoe leeg is de stilte. Hoor hoe hij is, veranderd onontkoombaar in hij was.…

Met duizenden lichtjes schrijf ik jouw naam tegen de donkere hemel Met duizenden bloemen schrijf ik jouw naam in het groene gras Met duizenden voetstappen schrijf ik jouw naam in het natte zand En met alle liefde die er bestaat staat jouw naam voor altijd in mijn hart!…

Ik word wakker met je naam op mijn lippen, houtduiven roepen vanuit de pijnboom in mijn tuin. Het licht in de slaapkamer wordt gefilterd door een regensluier en ik herinner me opeens dat het sprankelende groen van je ogen bij regen altijd iets verschoot.…

Jouw handen op mijn wangen 't omvatten van mijn gezicht Woorden zo zacht gefluisterd brengen mij 'n beetje licht Jouw vingers volgen de lijnen gevormd door 'n lach maar ook verdriet De echte pijn zit van binnen aan de buitenkant zie je dat niet Jouw ogen zoeken en vinden nooit eerder verteld het échte verhaal 't Maakt me…