Alle inzendingen over roep mij

de roep is de naam onmiskenbaar en zeg jij ‘dank je de koekoek’ ?…

We roepen heel veel zienswijzen, onderzoeken -- zelden ons standpunt.…

trekvogels roepen boven de zwarte aarde verlangend naar groen…

Bloemen op een graf linten met een groet aan jou daar roep ik jouw naam.…

De roep van de zee ook de wind laat zich horen te luid krijst een meeuw…

De roep van de meeuw om zijns gelijke scheert vroeg over het water zijn kop geheven op de wind zijn roep onbeantwoord alles stil en toch zo veel later vlijt zich het water langs het schip aan lij als hij neerstrijkt op de mast voel ik zijn vrijheid dan sta ik op de boeg en haal het anker voor de tros we gaan weer los…

Ik roep je, maar... je reageert niet. waarom niet? Wat is er? Ik mis je... Jij mij niet? Waar ben je? Wat doe je? Ik zoek je! want Ik mis je...…

een koe die graast op zulk kort gras kan niet an- ders dan boe roepen.…

dichter bij het eind kijk ik je na tot je om de hoek zal verdwijnen alleen als je je zou omdraaien zal ik wuiven niet roepen…

Jouw bovenaardse zinnen die zwijgend roepen om witte rozen die je prikken moeten bloeden soms want hun rook sluiert dwingend je blauwe ogen die niet meer zingen kunnen in die zoete slaap van dood sluimeren en koudziek huiveren bij 't ontwaken dan roep je weer om witte rozen die je prikken moeten schreeuwen soms…

Ik zou je willen roepen, als ik wist hoe te roepen. Kom als 't je blieft terug, bij mij voorgoed. Zelfs als je uitglijdt laat ik je niet vallen. De grootste hobbel, is met jou geen strijd. Jij vult mijn leven en geeft het zin. Soms ben je het laatste waar ik van wil dromen, vaak ben je de enige er in.…

Ik sta hier in dit bos Afgedwaald van de groepen en ik blijf maar roepen Hier sta ik op dit zachte mos zonder iets , ik ben de klos…

Van daken zou ik willen roepen, in de straten zou ik willen gillen, deze narigheid moet een mens, van zijn leven toch niet willen!…

De duif zit heel stil ver weg de roep van een uil een windvlaag steekt op…

Er vloeit niets meer uit mijn kop en daardoor zit er niets anders op dan te roepen STOP! ik ben dus een leeghoofd had mijn moeder toch gelijk.…

Ik mis je De pijn is hard Ik mis je Zoveel pijn in mijn hart Ik roep je Maar je antwoordt niet Ik roep je Ik vergeet je niet Ik denk aan je Er is zoveel verdriet Ik denk aan je Maar niemand die het ziet Ik mis je Wat is het wreed Ik mis je Zo verstrikt in leed De tijd heelt alle wonden?…

"Je kunt hier," zei hij, "met gespitste oren Zelfs af en toe de roep om Wiegel horen."…

Een roep om aandacht, die te laat werd gehoord.…

diep in je roep ik om geborgenheid onpeilbaar diep je warmte om mij heen diep in je zoek ik naar geborgenheid voor wie ik ben en wat in mij verborgen is…

armen zwaaien benen uit stemmen roepen verder dan man met pet op z’n fluit blazen kan…

in hoge heesters roept een wintergast gestaag dat hij geen schuld draagt zijn voorkomen brengt veel meer dan de roep van ellende…

ze vallen aan massaal die zwarte vogels op de pindakaas intussen roepen ze kras tiebie kras tiebie…

Toen ze ons niet zagen die nacht bedroefd en aan onszelf kwijt de deur met bloed beslagen de dood een gang vol geur en hinderlagen toen vuur en wind zich schaarden om onze afgedwaalde roep weken wij af van het bestaande af van onze roep. Vielen samen, raakten aan wat hangen bleef.…

De roep van de wereld is een noodkreet tot besluit: 'Lieve mensen zonder uw mededogen; en door de uitstoot van uw te warme leefvermogen, blaast u alle levensbronnen in mij uit'.…

Gedragen gewaden van wier in wind verwaaid roepen ze wat ik had willen roepen, ze wijzen de weg, niet wetend wat me beweegt, roerselen die zij raken, watergeluiden steeds met andere smaken, kraken de spanen die ik ontbeer, mijn schip schuurt het land, drooggevallen in profetieën, overvloed vlotgetrokken van de wanen en hun klippen, geduld…

zo creëer ik eenzaamheid zei de kunstenaar en hij probeerde het beeld op te roepen in zijn worsteling weer boven te komen kwam hij tot niets…

de kraanvogel breekt de stilte zijn roep raakt me dieper dan mijn huid ver van het wereldse lawaai wordt een mens gemist…

Niet vaak heeft onze kleine havenstad, Gelegen aan de mooie Westerschelde, Eens iets van nationaal belang te melden, Een ongeluk of brand, ik roep maar wat. Want hier schijnt meestentijds het zonnetje, ’t Waait wel, met af en toe een bonnetje.…

Want mijn hart wil zich laten horen, maar het is verdwaald in een hardvochtig landschap Waarin het steeds verder verwijderd raakt van wat het ooit beminde Roep mij en ik zal me omkeren.…

ik wil lopen op het water dat veranderde in wijn zal preken voor de mensen ze vergeven hoe ze zijn roep de blinde haal de lamme zal ze helen naar hun kwaal kies voor liefde roep je vijand voor het laatste avondmaal ik wil God zijn voor u allen samen delen in de pijn weet dat hopen en geloven morgen ook de hemel zijn aan het kruis ga…