Alle inzendingen over ruhlmann

De stilte die mij weer zoekt is ongeduldig als de gedachte die mij vergeten wil zolang ik niets verander en mijn woorden om bescherming vraag…

Achter de eenzame berg zoekt de eenzame mens zijn ziel in de schaduw die hem niet meer vraagt of hij wil veranderen in de droom die niets meer verbergt in de eenzame stilte van het geluk dat eenzaam maakt…

Later is de gedachte een kristal van mijn droom die begint met druppelende woorden en mijn verlaten ogen zegt dat jouw leegte niet vreemd of ondenkbaar is wanneer je mij weer vraagt waarom ik nog steeds lief heb wie wie niet meer wachten wil op later…

Kijk ik met lange ogen dan zie ik wat dichtbij lijkt op mijn gevonden gezicht met een mond die me uitlacht zonder te kijken wie ik ben…

Eenzaam is het begin dat ik zoek en altijd achterlaat met een hoopvol einde dat me vragend weer nieuwsgierig maakt.…

Met elke stap is dichtbij wie me niet meer aankijkt niet meer vraagt of ik besta en niet meer begrijpt zonder mijn schaduw en een gezicht dat ik niet herken in alle vragen die me blind en hopend achterlaten dat ik niet meer eenzaam ben…

De stilte is mijn fantasie van woorden en momenten van de dag die mij vraagt waarom ik lach en niet meer weet wie ik zoek met mijn gedachten…

Vreemd is het moment dat mij verlaat en vragend achterlaat met zwijgende schaduwen die hun wachten niet laten wachten en sporen wissen met lege blikken die geen helpende woorden achterlaten zolang ik niet meer weet in wiens schaduw ik ben geworden…

Ontwaakt is het voorbij. Wat ik zoek dichtbij en zijn alle woorden van mij net als elke verloren gedachte dicht bij het begin van jouw droom over mij…

Alle vreemde gezichten zijn druppels die ik vrees als de regen die mij volgt en ziet kijken hoe ik bang niet meer weet waar ik schuilen kan met gesloten ogen…