Alle inzendingen over ruisend blad

ik weet 't, het lijkt zonderling zo alleen door bos en hei te gaan maar vergeet niet één ding hier kun je bevrijd gaan en staan of verwaaien met ruisend blad hier vinden hersenhelften elkaar strijkt licht elke schaduw glad reiken zintuigen tot de evenaar op 'n pad dat nergens naar gaat tel ik gaandeweg mijn bomen die zijn zich van geen…

Oh, die nieuwe lente, die weer komen gaat, met dartel blad te spelen in een ontloken wind onder het uitdagend groen, gedronken van de dauw van het ruisend blad als murmelende beek, elixer van het morgengeel uit de lissen te stelen, ook als Helios en de maan in hun baan zullen vertragen, meegevoerd op de diepste tonen van Pan’s…

Tussen lammeren en ooien, Omfluisterd door Ruisende peppels die Boodschappen van vrede, Liefde en verdraagzaamheid Nauw'lijks hoorbaar uiten, Voltooi ik mijn beeldhouwwerk, Mijn kunstwerk voor de eeuwigheid Atelier GROND, Nuis, 24 mei 2012 Opgedragen door mij aan beeldend kunstenaar Klaasje Smit…

louter mist en stilte rond wazige bomen het water oeverloos ruisend slechts de geur van grond en dwarrelend blad van lichte weemoed en vergankelijkheid…

hoe het kan dat jij zonder een woord mij in jouw schaduw zet me doet luisteren naar de melodie van het blad dat net genoeg wind vangt om ruisend te zijn ja, ik wil hier wel zitten het geruis opluisteren…

een kleine valk scheert klagend over witte huisjes aan de dijk tussen land en water de populieren ruisende bakens met trillend blad de brede rivier verdeelt het land gedreven stroomt ze door het landschap naar de open zee alles gaat over in iets anders wortels en vleugels steeds verder terug in de tijd…

eiken verkleuren onder verscholen zonlicht de grijze hemel sluiert ruisende regen over stervend blad stormen razen sombere tonen door de takken die met hun laatste bladergoud een vaarwel brengen aan de zomer waarin wij straalden in het zonnelicht liefde en vrede is ons deel in warme geborgenheid laten we de stormen razen…

Zie, de lente groeit het aanstonds zwellend blad grof onkruid in het pad dat op de harde tegel bloeit Hoor, het voorjaar zingt haar jubellied vanaf het dak terwijl de eeuwiggroene tak ruisend op de adem swingt Van warme wind die prijst de zachte wolke deinend over de stad, zon omheinend hemel die ter aarde stijgt…

Dwarrelend blad, in het kielzog van de tijd, grijpt voortdurend mis. Wat als stilte weer ondraaglijk wordt, het moment verkort tussen nu en toen?…

Herfst verstilt de bomen tot alleen gelijn zonder ruisend fluisteren ontkleed tot 't pure zijn in klamme grond geankerd hun ruwe bast verweerd verzwijgen ze de winter diep in zich gekeerd bij 't lenten van de dagen breekt het blad eruit en golvend in de zomer fluisteren ze honderduit over alle boomgeheimen die je alleen maar leert…

Het gevallen blad vertelt ons het verhaal van Vergankelijkheid…

Hoe gaaf nog en hoe glad hoe knap het kleeft dat vochtig lindenblad…

De lijst is kaal de grondverf doet zijn taak zo zet ik alles klaar om in het voorjaar alles af te lakken waneer de vogels weer zingen tussen de takken zo groen als gras leven zoals het is was.…

Zij was een onbeschreven blad omdat niemand de moeite nam haar te lezen!…

bronnen van de wijsheden, omarmt het in eb en vloed, schede en de roede tegelijk, we zijn de barenden en de wedergeboorte in een hand, als de tong op zilte lippen een bijsmaak proeft van zelfbevruchting met onderscheid , verleidt door werelds vuur, ervaart als in de adem van het “zelf”, overwintert in de stilte van de tegenstand, als het blad…

mijn wachten laat een afdruk na in de aarde waarop ik sta het lichaam als een oude eik mijn benen wortels slank en rond na al die jaren ben ik hier vastgegroeid in deze grond en niemand lijkt te horen wat ik zeg er hangt een blad net voor mijn mond…

Ik neem afscheid van mijn leven het licht van zon en maan van de regen tikkend op mijn broos bestaan. Niet meer aarzelend in de wind nooit meer zwaaien naar een spelend kind. Ik hoef alleen nog maar te zijn kan slechts mijn wezen delen. Ik ben alleen met velen.…

Je liet mij vallen of het herfst was -als een blad aan de boom draaide je je om- maar het werd lente, dat ik je nachtmerrie in mijn armen droeg.…

Aan den blanke waterkant waar kleine bloemkens bloeien daar hoort men het ruisend ranke riet dat daar stil van kleur verschiet door voortdurend schroeien van de warme zonnekant stijlvol is zij hoog geheven uit den koude grond tot dat plots haar heer met zoveel adem meer blaast in het rond en doet haar stengel beven hij slaat haar heen…

Ik droomde me wanend op het wad verwisselde het slib voor vaste bodem zette voet op een plaat van een eiland mijn oog viel op die andere ook een plaatje, wat platter ik voelde me goed erg goed op ‘t erf goed wereld Erfgoed slibvrij werd ik wakker geen plaat voor m’n kop maar van slaap, droom, wad-waan, ontwaakte ik…

wat je schrijft is altijd een versie er kunnen ook andere versies zijn de boom langs het water kent zo meerdere uitdossingen omdat we denken dat elk ruisen van haar bladeren vertelt wie wij zijn blij: gelukkig ruisende bladeren droevig: melancholiek ruisende bladeren kwaad: driftig ruisende bladeren rustig: windstille bladeren dood…

Lieve, hoort gij hoe het bruist door het loof van de boom onzens levens, En hoe het duizelend blad ruisend bezwijmt om ons heen? Voelt gij de stam, die ons schudt en de takken, die boven ons buigen? - Lieve, geef gij mij de hand - ons laat het leven alleen.…

Huidmond gesloten Ademt niet mee met het seizoen Valt eerloos op de grond Laat eerder los dan was voorzien…

ruisende regen dwarrelend in lentevlucht schildert levenskleur…

Hij speelt een stukje Watermusic samen met een ruisende beek…

het strak buiten beton zag grijswitte tinten wind striemde iele bomen zonder blad in de beweging van het graf de seizoenen voorbij jij had je al gehuld in de nog volle herfstkleur rijpte in een eerst zoetig fermenteren jij blikte mijn entree ik ging als een kind blij mee mocht ik dan toch het eerste stapje proberen…

Het begin, de rand van het blad. De rand van je lichaam, het uiterlijk. Ingevallen ogen, een gerimpelde huid. Het blad verdort verder, net als jij. De helft van het blad was zwart. Gevolgen in je lichaam. Je viel soms weg. Even weg uit deze wereld. Maar steeds niet naar het licht. De herfst was aangebroken.…

Cirkel van leven reis van een bijzonder blad ons leven, een blad Hoe plots ik het levenslicht zie uit de buik van een knop waar ik langzaam me ontvouw in een wijde wereld terwijl mijn armen strekken naar blauwe hemel de plek waar ik ook word omhelsd door allerhande takken delend liefde met elkaar.…

Zoals dit ene blad losraakt vanuit de top van een beuk, in volkomen windstilte vallend, zich nog om en om wentelt in de lage zon van november met alle lente- en zomerdagen en nachten onder bruinverkleurde huid en ik het één meter boven aarde met vlugge hand van voorspelbare ondergang red.…

In slagorden buigen ze groot als treurbeelden. Hun voeten zijn geworteld : nimmer verlaten ze deze vruchtbare grond. Hier groeit in ontzag stilte. We komen er foto’s nemen in tegenlicht en betreden hun zoden niet. Hoogstens zullen klaroenen ’s morgens de dag afsluiten. Onze bloemen zijn dan al levenloos. Hun herinneringen zijn gevallen bladeren…