Alle inzendingen over rukte

reizigers kijken onbeschoft in de intimiteit van de achtertuinen langs het spoor zij kijkt bleek naar het vermoeide ochtendgelaat in het raam met vluchtende achtergrond één zak op het tafeltje één zak in haar schoot het station van Leuven rukt haar weg uit zijn dromen…

Je rukt ze uit mijn leven.” Hij hief zijn vinger dreigend: “En jou haal ik ook wel op, maar dat duurt nog even.”…

De wind speelt met mijn haar, rukt aan de papieren in mijn hand. En ik zit hier. Overal mensen. En ik zit hier. De wereld bruist en leeft, en ik zit hier, en denk...…

De eland nadert langzaamaan ons land Hij rukt op via onze oosterburen Het zal zo´n tien tot honderd jaar gaan duren Dan keert hij bij ons weder onderhand Opdat wij weten dat wij nimmer wisten Hoe wij de eland hier zo node misten…

Een grote neus, een grote bek, een onbewoonde plek in een bewoonbaar hart, van waaruit steeds het woord vertrekt dat liefde uit- schrijft tot gedicht of brief, Zo goed als hij weet ik dat liefde duurt tot in de laatste snik alleen het sterven rukt de pijlen uit een hart.…

Maar straks, als wij al weg zijn en geen weet meer van ons tweeën hebben, straks rukt wellicht in deze zelfde heg de wind nog aan dezelfde spinnewebben. -------------------------------------------- uit: 'Wij hebben alles nog te goed', 2001.…

sneller dan het geluid, want de wand langs de rijksweg kaatst naar achteren automatisch stemt een navigator blindelings rukt een stuur naar links of rechts heen en weer rijdt een kakafonie over 4-baans wegen, handsfree, dat wel maar, waar kom je de stilte nog tegen ?…

Maar straks, als wij al weg zijn en geen weet meer van ons tweeën hebben, straks rukt wellicht in deze zelfde heg de wind nog aan dezelfde spinnewebben. ------------------------------------------ uit: 'Wij hebben alles nog te goed', 2001.…

Zo maar gelaten kamer, gordijnen dicht, strepen zon in een leegte waar jouw beeld en motieven in verbleken, een door- schenen put, wind uitgeput de laatste adem tegen ramen baart, aan de halsband rukt van bekentenissen die we vermeden in een monoloog van pijn.…

De wind is moeizamer op gang gekomen en rukt venijnig blaadjes van de bomen – ©Inge Boulonois…

Ze rukt een tak van haar dieet. De microfoon schalt: Hiernaast worden de zeeleeuwen gevoed.…

De westenwind rukt oude blaadjes los Het rad van tijd dwingt bomen tot ontgroenen Nóg staat de koude in de kinderschoenen Een hond speelt in z’n eentje bij het bos Nee, geen verveling voor het vensterglas Wel wou ’k dat ik nog één dag achttien was…

ik hoor de regen vlagen over ons huis de stormwind rukt aan onze luiken en ik weet je buiten in het donker ziek je jaagt je wagen door het zwarte water vechtauto's schieten jou voorbij jij rijdt verder door de nacht naar die altijd luide stad ik wacht…

Met groot materieel rukt de nacht uit, Langs je stammen siddert wind en geest. ------------------ uit: 'Vuur', 2008.…

een onbewolkt landschap rukt zich los van bodem en ziel, als een naaldhak door de eindeloze rij uren van het bos zaterdag, zondag, of voor het gemak oneven of verweven met alle dagen; droge aarde berooft zich van schatten ontdoet zich van antwoord op vragen die reizen zonder weg terug bevatten…

De brullende storm rukt jou los en toch blijf je schrijf je verscheur je voorzichtig de leegte met zachte handen. Zoveel meer zie je zwijg je zing je onhoorbaar over knagende pijn verdriet dat geen naam verdragen kan.…

De moord Op een duizend zielen Rukt mijn vingers los Van de kern. Nu graaf ik Met gekleurde botten Om hun wortelen Een plek te geven. Ik schreeuw Gebroken scherven In lange tonen Tot een nieuwe dans. Wij oogsten lente. Oude rouwende stemmen Schenken ruimte Aan mijn hervertelling.…

Morgen zijn we stof en stuiven we tussen groen gras en kransen vandaag bijten we appels in hun vlees het sap druipt langs de mond pas gisteren rukten we nog de klaprozen uit de grond nu is er geen vandaag gisteren of morgen het is middernacht ik maak me zorgen om niets…

De verslavende blauwe diepte rukt in rap tempo op Om dit mooie, liefdevolle, zuiver gelukkige leven Wederom even nog beter te voelen Het één bestaat niet zonder het andere Ik besta niet echt zonder m’n andere Ik Door m’n gepassioneerd hysterisch verlangen En volledige ontspanning, mezelf, hier en nu Uiteindelijk weer in balans…

de kou rukt op en waarschijnlijk komt een nieuwe ijstijd eraan over een paar honderdduizend jaar ons schorten de uren en minuten verantwoordelijkheid rust zwaar heb je al sneeuw geruimd?…

De wind die rukt mij aan de haren de hond zelfs houdt zich stil alsof we mijlen van elkander waren stroomt water dat niet over-bruggen wil. Ontmoeting per mail in het hier en nu? is mijn betrouwbaarste paraplu.…

Gebonden als zij waren Doorstond hun liefde vele gevaren Grenzeloos vechten nooit opgeven Trotseerden zij de roerige jaren Maar dan die ene ziekelijke storm Welke voortwoekerde in al zijn facetten Rukten hen onomkeerbaar uiteen Zijn reis ten einde liet hij haar alleen © schrijver Ivan Grud…

Leunend op de wind mijn armen wijd gespreid ogen gesloten neem me mee wind rukt aan haren en kleren als ontelbare lange vingers aangenaam of toch niet ik hou mijn adem in even maar en zet dan een stap vooruit neem me mee traag worstelend evenwicht zoekend maar ik kom vooruit…

Het was niet koud maar de kilte rukte op vanuit vingers en tenen en het puntje van de neus Ik lag en zag de ogen van de dood die lonkten van nabij Plots was daar de engel gehuld in smetteloos wit die met zijn apparatuur elke kille kou verdreef de dood de ogen sloot Bedankt dokter u was op tijd het is nog niet mijn tijd…

de zon weer glanst in gouden regendruppels op het water deint een boot de golven spelen het spel van op en neer de wind rukt en trekt aan het roer de schippersdochter kapiteinse op eigen schip haar koers varend immer de horizon in zicht vol aan vooruit buldert de wind stevige handen aan het roer…

de storm rukt het vale herfstblad rolt over hobbelige keien tussen de hongerige honden hun valse tanden in gescheurde lompen likken ze etter en bloed uit wonden van de bedelaar zittend aan de hemelpoort de zon houdt zich schuil achter sinistere grijze wolken terwijl hemeltranen het land teisteren…

Alléén in geest is weinig gegeven wat bij géén wezen lukt, blijft maar even, onbeschrijfelijk rukt de smart aan tintelend vel, de essentie van verliefdheid, aangeboren, tussen heelal en de hel, zit veelal tussen beide oren, paradigma om bij de soort te overleven, wat ziel en lijf niet scheidt, meer kon Descartes ons…

een koude wind waait langs mijn hart dat onbeschermd, wat hulpeloos zich openstelt een vlaag van venijn splijt de warmte die liefde heet, rukt de onschuld uit haar voegen tussen rozen en zoete geur kleurt als belofte, zacht een woord van waarheid de blauwe lucht belooft warmte verlicht mijn hart en heelt…

kolkende massa baant zich 'n weg door tegen en er overheen nietsontziend op zijn route vol destructie dwingt hij alles ten onder wat eens een beekje was wordt door metershoge golven overvallen alles verslindend beuken ze door wegen en straten kippenvel rukt op wanneer de stroom is uitgeraasd en gaat zakken zijn het…

zoals de stroom raast in vale kleuren en bezit neemt van het land haar oevers overschrijdt met niets ontziende gretigheid zo is mijn liefde kolkend in de regenbui en als de zon de lucht weer openbreekt onthullen witte dansers wat de liefde weet als ik oud ben omringt ze mij in alles wat de wereld kleurt en rukt uit de vergetelheid…