Alle inzendingen over scheve

schuin valt de avond door de dreef het scheve licht gooit de bomen languit in het zuchtend gras een schaduwbos van langgerekte hoge stammen daartussen schreeuwerig nooit voldane vogels in de kruinen lacht de zon al kopergroen.…

niemand kwam mij voorbij als eerste uit het startblok versnelde ik in de bocht ik kruiste voorlangs ondanks een scheve schaats scherp aangesneden met een grimas haalde ik triomferend de meet niemand kwam voorbij mij niemand die van mijn eenzaamheid weet…

Maar in geval van scheve schaatsen zo’n zedeloze zondaar overplaatsen naar waar het niet zo nauw komt, mag weer wél. Hij schrijft nu stukken over voetbalsport waar overspelen níet veroordeeld wordt.…

schaduwhuizen vallen op straat tussen scheve bomen wier kruinen met bloemen stoeien in overtuinen waar de laatste vogels nog vliegen en treurwilgen de avond wiegen in bootjes die op het water deinen zal een drevelgat in de schemer verschijnen…

de dichter moet in de onthechting thuisraken de gespletenheid helen de chaos bedwingen de veelheid van ditjes en datjes temmen om niet te worden opgegeten de poëet moet zonder verdrinken over schotsen- en-scheven van kolkende rivieren springen om langgezochte tekens te bereiken te omhelzen misschien…

Een ding jong nog uit De Kraats Is maagd af door een beurt buitengaats Op een vlonder Met ijzers onder Werd ze gekluund voor de scheve schaats Door een maratheunner uit Kneup Met heul het peuloton in zijn greup Toch heug in neud Zijn speut wier nie greut Tot zij ging streulen en hij opkreup…

ik graaf een graf voor het wegstervende woord de doorgestreepte zin een graf voor schots en scheve verlangens en de tranen met tuiten voor het gebrek aan lucide dromen aan taal en het teveel aan menselijk tekort boven het graf laten moed en hoop zich onvermoeibaar horen…

terzijde zal de wereld branden: een scheve bloem in wapperende mond der ruimte maar toen de luiken gleden voor zijn ogen, draaide de wereld zich een kwartslag om.…

je liet je gebitje scheef wegglijden in een scheve glimlach naar mij en mijn dochter valse tanden maar wel oprecht een seconde had jij nodig om al het onrecht recht te trekken twee weken later hebben we je begraven met dezelfde glimlach maar, eerlijk gezegd ma, je was er niet meer bij…

het lichaam losgemaakt van haar innerlijke bron vormt zich naar de regels van het grote monster de angst met de lucifer ogen niet wetende dat hij ons wil vermorzelen onder het gewicht van zijn scheve tanden en riekende mond vlucht ik naar de lavendelvelden met de kennis en kracht van hemelmacht ver weg van het kunstmatige…

Het begon zo mooi Met Sven in oranjetooi Hij was lekker op weg en lag voor op Lee een seconde of drie Toen kwam die fatale wissel Zijn coach stuurde hem naar de binnenbaan hij was even verward en reed een scheve schaats helaas zijn gouden medaille ging naar Lee hij pakte de eerste plaats…

Laat het roesten en roken en dan op een goede dag of nacht: een gedicht dat op zichzelf staat als een scheve fabriek.-…

niet maar over bloemen zing ik iets van die avond en die rozen als het donker wordt september alweer september ik kijk naar de maan en vraag me af wat ik zie de maan en onder dat zwakke licht loop ik van hier naar daar een wandeling zo mooi is ze zo mooi en ik denk dat ik gelukig ben in het oude park met z'n scheve…

sneeuw dwarrelt langs zijn raam wijl hij de godganse dag bleke muren ziet en stijfgestreken hagelwitte jassen hij staart bloesem aan de kastanjeboom, zee en meeuw het oude jachtpad met die scheve plataan winter is te koud om te verkassen hij vloekt niet om het sterven, maar hij was zo graag met de lente gegaan…

tenen krommen in stukgeschopte schoenen zoeken een uitweg dwars door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid in stukken ingesnoerd door veters -te hooggespannen- ogen hebben glans verloren ongeringd rafelen ze de bijna uiteengereten flarden bij elkaar ongepast barsten vellen in blaren uit…

tenen krommen zich in verlopen schoenen zoeken een uitweg door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid aan stukken ingesnoerd door veters net te hooggespannen ogen verliezen glans ongeringd rafelen ze de bijna uitgereten flarden bij elkaar en ongepast barst het vel in blaren uit…

oma, zei ze weet je waarom de huizen zo dicht bijeen staan in de stad ze zijn verliefd en willen elkaar knuffelen met scheve schouders steun zoeken een regenboog van mensen bergen de nek uitsteken om het lied te horen van de stroom die het hart van de stad doorklieft welvaart brengt maar ook verlangen…

Gele ogen, Een scheve mond. Apart, drie banden, Voor elkaar. Zwarte strepen, Een gele velg. Raadsels, wat zijn dat, Op z’n kop. Punt en boog, Een dikke vraagteken. Actie, snel-weg, Rennend racen. Stok met bord, Een protest.…

voel nattigheid en weet het scheve schaatsen woelen ik die altijd recht door zee de lange golven snijdt takkenbos en deuren die bij toeval openen angstvallig mijdt zij trekt mij onweerstaanbaar aan de donkere vlek die mij totaal laat gaan heb het ijs gebroken ben in het wak gedoken alleen de schaatsen heb ik uitgedaan…

Van zijn bestaan verschijnt het vluchtig spijkerschrift, in scheve aanloopregels, bijna kwatrijnen. En door haar plompverloren dweilen worden zij weggewist. Ieder spoor van zijn gedribbel moet verdwijnen, of hij zich in de drang om voort te leven zonder nadruk had vergist. -------------------------- uit: Sleutelbos (1999)…

je lacht een scheve lach jouw ogen glanzen om de grap ik neem een hap van zout en zoet en moet ook meegenieten in mijn glas glanst op de maat een slok verworven wijn en pijn zet zich voortdurend om in positiever kwaad mijn angst latent aanwezig geeft me slechts de aller-slechtste raad…

ik verhaal van taal tonen en toetsen van rustige rijm uit pennenvrucht een pagina poetsen een wuivende wevende hand schept in een scheve letter door kille kool geholpen een prille parade op blank blad, nog onbeholpen een gretige geest vreet vroege verzen waar woorden worden, spichtig of sproeiend, tot wat u nu leest…

omdat het overleven zich uitsluitend beperkt tussen woorden en het spreken mij moedeloos maakt zal ik weggaan en mijn brieven nalaten aan vreemden het waait wel gezichten, namen van verraad die me achterlieten in allerlei vormen met de tong stijf en scheve tanden maar ik ben stervend genoeg opdat ze me niet meer naderen…

mijn voeten zijn aan het ontsporen het rechte pad is te gebaand ze doen alsof ze niet meer bij me horen hun stappen zijn niet meer meegaand ze aarden in verschillende tijden één loopt achter de ander voor heden wringt zich tussen beiden maar dan gaat de snelheid weer teloor ik wil vooruit laat ze niet schuiven hun scheve…

stielman zonder waterpas met treden uit bomen met hun namen onuitspreekbaar hangt de trap uitdagend aan haar muren ankers trede voor trede een eigenzinnig verhaal voor iemand nieuw telkens weer gecharmeerd door de aanblik van een kasteel en niet zozeer het gebrek aan middel en vakmanschap bij het tot stand komen van deze laatste scheve…

Het zou moeten sneeuwen als een muur ijzig ruw over zwijnenvachten de beek kronkelend bevroren als een knisperende boskrakeling scheve schotsen verankerd in nachtzwarte oevers glazen vennen in bontkragen rietpluimen van bergkristal het meer vol poolijs de heide naakt en troosteloos bijna onzichtbaar verstoven onder verpulverd onbehagen…

tussen drog en droom rijdt werkelijkheid haar scheve schaats ik wil niet dat mijn hunkering in helderheid op gaat ik neem je hand steel je vingers maar geef jou geen plaats kus je lippen roze rood en bijt de smaak van bloed pel mijn sluiers een voor een ontdek ontloken vloed in vuur versmelt mijn naakt met jou voorgoed…

ik kruip soms weg ver weg en wil niets meer van mezelf weten speel met poppen waarvan ik de koppen maar niet kan vergeten grote neus was mij het liefst scheve mond had altijd praatjes donkere ogen voelden diep de kleinsten waren steeds mijn maatjes ik word gespeeld gezichten ken ik niet de koppen hebben iets aparts in lijven koud…

Zo heeft hij een scheve schaats gereden, is in het verkeerde bed gegleden, en dat voelde als een warme deken. Sindsdien lijdt hij beslist geen koude meer, want hij wipt ergens binnen, keer op keer!…

spiralend speelt zand met wind in de woestijn het heilige vuur is al lang gedoofd in de schoot van rots en overhang verlaten ruïnes wachten op sloop door erosie van gestapelde steen het schimmig leven naast de scheve olijfboom is zijn schuilplaats al kwijt steeds hoger duinen woestijnen laten culturen stranden in verzanden…