Alle inzendingen over schrijven OR beloven

is je brief in een vergeten la beland werd ie gelezen opgeborgen verscheurd voel je weleens de traagheid van het schrijven van toen…

zoals de hemel zielen verzamelt aai ik doornen tot kleine stekeligheden, voor wie me kent was mijn schrijven de inhalatie het vermogen dat nu onbekend mijn krachten remt het toetsen van mijn vaardigheden is als smog aanwezig in de latente geest die alle scherpte heeft verbannen in de schranderheid zoals het eens was geweest moge ik…

Laats kreeg ik een brief van een 80 – jarige dame. Daarin verontschuldigde ze zich voor haar ontoereikende kennis van “www.be” waardoor ze wel verplicht was om pen en papier te gebruiken. De verontschuldiging was even overbodig als ontroerend. Ik pinkte een emoji weg.…

de dag begint aan het bureau ik daal af in een wit landschap wat geen landschap mag heten omdat er geen letters zijn geen bouwstenen geen vorm hier, tussen de regels, is het witter dan wit ik ben op weg naar binnen, naar de kern die zich niet in taal vangen laat maar ik adem diep in, in volle teugen keer dan terug, trek me op aan een…

Ik moet wel schrijven zoals jij leest een ontleding van wat ik ingewikkeld voel wat ik samengebald zie: een oude man op een fiets die naar huis verlangt en kijk - jij ziet hem oud en op een fiets en dan pas dat hij naar huis, ja en verlangt.…

schrijf met zwarte verf het korrelige verhaal van jou noch van mij schrijf over het eiland zonder beschutting waar de boot je bracht schrijf niet over het afgesneden zijn van het vasteland schrijf niet over slagregens het gebrek aan een paraplu schrijf niet over liefdeloosheid en onwrikbare dingen schrijf als het niet…

Ik leerde netjes schrijven, als toetje toe, een aai over mijn bol. Lesgeven was een feest, ja ’t is waar. Zij gaf haar hele hart. En al waren we maar kleine kinderen, wij hielden veel van haar.…

Zal ik nog één keer schrijven over de dag die bijna voorbij is? Zal ik schrijven over de wind en de meeuwen? Over het blauw van de lucht en de wolken? Zal ik nog één keer schrijven hoe onze stemmen weerklonken? Hoe wij onze namen schreven vlak bij de zee toen de zon ging dalen?…

in het stille rijk van papier en pen laat ik mijn gedachten dansen vrij van het wanneer en het hoe als ik ze in de inkt laat stromen de woorden worden als ankers waarmee de chaos verdwijnt als de golven in ochtendmist het hoofd leeg het hart ontspannen vind ik zo de rust en ruimte in de stilte van eigen woorden…

polsen beloven roodvloeiend mijn rust uit het wit van mijn vingers sijpelt dood zonder geluid…

ze zit in het raamkozijn, amper zeventien jaar het dikke golvende haar beweegt zachtjes, oh zo zachtjes in de wind de zon kust haar jonge huid ze droomt haar leven spannend, waant zich de dochter van een Arabische prins zijn lieveling natuurlijk ze is nog ongerept maar voelt zich toch al zo vrouwelijk veel klasgenoten hebben al een vriendje…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

In plaats van kievieten beroven moet de Friese raper beloven dat hij zich alleen jaren achtereen paaseieren zal veroorloven…

je kan nooit zoals je zegt iets beloven en je kan niet van mij houden oke maar waarom blijf je dan bij mij en kom je met een bos bloemen…

meer dan waar is beloven woorden als kussen adem in adem verandert als woorden in verlaten tijd landen zonder spijt…

Wie wil mij beloven, dat ik in de liefde blijf geloven.…

Kan ik jouw hart van bevroren tranen laten smelten door je in m'n armen te nemen en je beloven nooit meer los te laten…

Ik kan geen behouden reis beloven maar in je schaduw vlieg ik mee.…

De nacht zal ons verstoppen en beloven wat we fluisteren met de woorden die elk licht laten verdwijnen met de blijdschap dat we zonder dromen nog steeds verdwaald zijn.…

Dit vruchtbaar land Moet zich uiten In lof verzand De zaailingen spruiten Groeien tegen verhoudingen in Beloven verboden fruit Ik klompendans tegenzin En wil het frietkot uit.…

Laten wij elkaar bewaken en beloven om morgen samen weer te ontwaken.…

Het gaat mijn budget flink te boven toch 'k wil het de rechter beloven. Al zeg ik erbij : laat me effe vrij dan kan ik een bank gaan beroven !…

Ik geloof geen flikker, van wat politici ons beloven. Ik geloof bijna niets, van wat reclame ons dicteert. Geef ons maar onbaatzuchtigheid. Wij zijn geen domme consumenten. Geen meesters. En geen slaven. .…

De stilte heeft kleuren die herinneren waar we aan denken als de stemmen en woorden van gisteren niet meer horen bij elke echo van wanhoop en alleen de angst voor het leven een verandering belooft…

Met de stilte als de laatse bongenoot staan ze naast elkaar met ogen die alleen verschillen bekijken en haten wat niet verandert omdat ze niet meer geloven dat hun woorden en gedachten alleen met angsten en toverspreuken wapens zijn geworden.…

Want denken is hun brood als ze spreken en beloven wat we weer voor de volgende vier jaar mogen geloven.…

In de lachende stilte van het levenloze debat kijken ogen waar ze gewenst zijn omdat ze niet eenzaam vragen aan de spiegel wie wie hen nog geloven wil als het vragende licht van de tv hun laatste hoop is en alleen de afstandbediening een trouwe bondgenoot blijft…

Zouden ze vergeten wat ze met koene woorden schreven op daken en gezichten van sprookjes die liever werkelijkheid willen worden en beginnen met een verlangen naar ongeluk ? Of zouden ze de tijd weer delen en weten en zonder woorden alleen in schaduwen bestaan ? Dan zouden ze zijn wat ik droom en altijd verwens…

Waar ik zoek wat jij laat zwijgen ben ik eenzaam in de stilte die wacht op jouw stem en echo´s die alles wakker maken wat onze liefde met ongeduldige woorden nog steeds belooft…