Alle inzendingen over schrijven OR leven

Slapen, eten, drinken, zijn de noodzakelijkste dingen om in leven te blijven. Maar als liefde niet bestond, zat ik nu zeker niet te schrijven!…

door een schrijver die fantasierijk kan denken De kranten worden ook geschreven, het zijn de schrijvers die het nieuws door geven Sommige van ons schrijven gedichten om ons gevoel te uiten we schrijven over het leven wat we allemaal beleven Dingen die worden geschreven kunnen mensen naar een andere wereld brengen dingen laten beleven Sommige dingen…

de klank van woorden is voor hem voldoende om te schrijven dat echter niemand hem begrijpt daar wil hij blind voor blijven de waan voor zinnen is voor hem de reden om te leven maar voor één lezer van zijn werk wil hij zijn leven geven…

Ik denk soms al weet ik het niet zeker dat zij die zich het minst vaak schrijver noemen, meer te vertellen hebben de weemoedige vreemdelingen die geen tijd hebben om te schrijven ze beleven pure poëzie en ademen het leven, waarover schrijvers schrijven en het zal mijn eigen pen niet zijn die woorden herhaalt, van wat ik hen niet heb…

(met dank aan Scientias voor de foto) __________________________________ Op een zomerdag zeg ik je alleen maar dit Zeg mij geen gedag ...de herinnering leeft in de binnenzee langs de savannegroene rivier waar het universum antwoordt met de stem van het leven... Zing van de man Leef!…

Ik wilde je nog schrijven. Een smeekbede: Verlaat me niet. Maar ‘t is niet dat jij de letters ziet. De dunne lijnen van dit kladpapier verdronken met de tranen van het afscheid. Vaarwel mijn liefste. En als er na dit leven, dit oneerlijke leven, nog een eerlijker of ander leven op ons wacht: Tot daar. Tot dan.…

Zo'n versje schrijven, nog een heel gedoe De mijne wil maar zo niet vloeien Er gaat niets leven en er gaat niets bloeien O gottegot, hoe moet dat nou, ja hoe Een versje schrijven, joh wat een gepiel Ik pieker en ik zweet tig penen Er komt geen regel, ook niet uit mijn tenen Er staat wel wat, maar uh... wat is dat iel…

Ik probeer een gedicht te schrijven, dat nooit eerder werd geschreven. Ik zoek woorden die zelfsprekend zijn. Ik tracht verzen te schrijven, die alle misverstanden verstaan. Ik wil zinnen maken die uitzinnig zijn. Ik wil uitdrukken dat niets alles is. Dood de moeder van het leven. Dat onmogelijk mogelijk is. Tijd tijdloos.…

zij schreef onder haar handen bloeiden letters tot woorden met de warmrode inkt van het leven zij krulde de rechte delen tot een harmonische dans verdiepte met kleur iedere kant tot een emotioneel expressief in uiterst gevoelig liggende tendensen van zinnen in warme analogen die in alle bestaan naar de uithoeken van misverstand…

Je schrijft nu je laatste verzen er was nooit een mooier lied dat zo snel moest afgeschreven want de tijd die heb je niet Jij maakt aan je letters krullen en de zinnen geef je glans van die laatste mooie woorden maak je een ware levensdans Het kost je moeite zo te schrijven maar jij omklemt de pen met kracht je wilt zo graag wat langer…

Het is heel opmerkelijk te merken Dat heel veel mensen zich denken Te kunnen veroorloven een mening te Hebben over anderen En, als ik het toespits op het schrijven, Zeg nu eerlijk, is iedere oprechte uiting Van eigen gevoelens niet per definitie Literatuur?…

ik weet dat ik nooit goud zal schrijven mijn pennenvruchten reiken niet naar het eremetaal zij zijn slechts een gebaar van goede wil wellicht een hoopvol delen dat zwaarte kan schelen het samen ervaren polijst hoekigheid in gebaren jullie hebben mij letters gegeven die ik in woorden heb teruggeschreven…

ik ben geen meester geworden in edele kunsten ook het schoonschrift der poëzie ben ik nooit machtig geweest kon wel schrijven maar de magische vonk wilde niet brandend blijven vaak heb ik gebeden ben uit mezelf getreden maar miste pen en papier die bleven hier in hun grondstoffelijk verschijnen konden niet zomaar verdwijnen…

In de vlucht van je gedachten trek ik door tot aan de lijn mijn taal geef ik je aan de conclusies zijn voor jou, maak ervan wat jij erbij denkt schrik niet, oordeel voor jezelf het leven van een ander stuurt makkelijker dan van jezelf.…

een frisse wind laat letters anders kleuren in het woord de uitspraak geeft subtiele wijziging in wat je normaal hoort het is geen dialect hoewel dat vaak met stelligheid wordt gezegd de tekst in zijn geheel krijgt zo een positieve lading mee zou het al een vleugje lente zijn in de nu overjarige oubolligheid…

ik heb een boodschap toch voel ik mij nog geen profeet er zijn volgelingen die mijn geschriften lezen mensen genezen kan ik niet ben ook geen ster of een bekend persoon middelmaat en heel gewoon ik schrijf niet om mensen te bekeren maar wel om hen iets belangrijks te leren hebben en nog meer bezitten zijn geen drijfveren tot leven…

als letters kalligrafen worden en hun harten dragen in zinnen vol liefde nooit is er verleden tijd als we pagina’s terugslaan en emoties in passages weer herbeleven tot in detail van nemen en geven natuurlijk zouden wij dingen anders doen de zoen blijft overigens gegeven omdat zij deel uitmaakt van het volgend stukje leven…

doch bovenal zo luidt het streven 'je moet gewoon het leven leven'…

ik ken de pennen die vals schrijven in gif gedrenkt zie je hoe letters en krullen hun kwade genius onthullen zij schaduwen schoonheid breken met lompheid het speelse in zinnen die in hun optie nooit als kunst kunnen beginnen toch zijn zij welkom met hun pennenvruchten die nu nog zuchten onder de winterse kou acceptatie is lente kom…

ik zag ze in je ogen ontwaken de herinneringen die jouw leven maakten scenes en fragmenten in wisselend gevoel die het gebeuren in tijd en omgeving kleuren iedere keer weer het vertellen en weten om ook de kleinste details niet te vergeten zwart is de schaduw scherp het contrast waarmee jij hun impact op jouw leven hebt neergeschreven…

Ze beschrijven levens en leven. Toch, zijn ze veel méér dan dat. Biologen en biografen zijn schrijvers, die over hun eigen levens schrijven, op nog ongeschreven bladeren. Op een onbeschreven blad.…

jij bloeit bundels wit in het groen van leven niet de licht verteerbare kost maar het exceptionele deelt wondertjes van laaiend vuur tot aan de diepste smart fileert de dagelijkse zaken legt excessen snel apart waar leven bloedt op het scherpst van de snede heb jij in rood de bloei en dood in bundels wit beschreven…

ik schrijf met bloed nog krullen letters mijn laatste levensmoed niet op geschept papier maar een simpele a vier de verhalen uit mijn leven op de lijn bibbert de pijn eist in felle uitschieters steeds alert te zijn nog is het te lezen al vlekt het rood op de plaats waar ik voor even ben gebleven zal de ondertekening niet halen…

soms denken mensen dat ze niet kunnen schrijven, maar iedereen schrijft zijn eigen verhaal. Elke dag opnieuw. jij kunt bepalen wat er gebeurt, want jij bent de baas. in jouw leven, in jouw verhaal, in je eigen levensverhaal…

ik kan ze lezen de kleine lijnen op jouw gezicht wij hebben ze in geheimschrift samen geschreven een jeugdige aanzet in schaduw verborgen verdiept zich door zorgen maar ook je lach in warme gulheid gegeven blijft zichtbaar leven onze taal komt in tedere tekens van binnenuit schrijft liefde zacht op je huid…

het is mij vandaag niet gegund het leven woorden te geven zij bleven zweven kon slechts hun alledaagsheid bevatten ze niet met linten en opsmuk in schoonheid verpakken misschien kan ik morgen weer dichten en uw gezicht met een glimlach verlichten…

ik regen slechts een kleine bui mijn neerslag treft een enkeling tel mijn zegening naast donkere wolken weet mijn gouden rand aan de zonlichte kant wat lucht en ledig is maakt geen succes mijn waarde is het groeiproces dat oplicht in weerkaatsen dank aan allen die ik zo heb mogen raken…

ik kan je niet mooier beschrijven dan dat je bent soms vind ik in de natuur een schitterend equivalent maar in vergelijk behoudt ieder beeld zijn eigen aardigheid de schoonheid die jij straalt gaat gepaard met warmte van binnen in lach en ogen doe je eigenlijk niet anders dan leven in eindeloos beminnen…

heb haar schreeuw gehoord nog voor de echo kwam was ze vermoord monddood gemaakt zonder tegenspraak haar geest gebroken gemarteld door een grote woordenschat klein gemaakt en afgekat er rest een zinloos fundament dat geen eigenwaarde kent in die schreeuw verdween haar ziel en nam het leven mee…

boek maar ik ben verder weg dan ooit alsmaar dieper in dit leven.…