Alle inzendingen over schrijven OR pen OR taal

leven is een pogen vrij te zwerven hinken naar onbeschreven tijd een pogen heel dit leven iets te stamelen in simpele taal iets te schrijven…

dank zij de dichter las ik opnieuw de lezer sprak voor een enkeling de taal schrijven in dit zo woelig jaar verschilde niet zo veel maar wel het hart…

Zo'n versje schrijven, nog een heel gedoe De mijne wil maar zo niet vloeien Er gaat niets leven en er gaat niets bloeien O gottegot, hoe moet dat nou, ja hoe Een versje schrijven, joh wat een gepiel Ik pieker en ik zweet tig penen Er komt geen regel, ook niet uit mijn tenen Er staat wel wat, maar uh... wat is dat iel…

De taal die alleen Uit klanken bestond Heeft nu ook Woorden gekregen Die ik kan schrijven Op mijn geduldige papier - In dichtvorm schrijf Ik ze neer, een Onbeschrijflijk gevoel Maakt zich van mij meester, Voor mij het gevoel van de eeuw, Dichten in mijn vergeten taal Voelt als lopen op verse sneeuw…

Vertrouwen vergaat in de nachten, als deze als sneeuw voor de zon. In ieder zie je verdachten, vervloek je alles zonder pardon. Verwijten terecht onrechtvaardig, eisen onrechtvaardig terecht. Waar was je? Wie ben je? vragen zoveel. Aan mij, ik aan jou, aan elkaar. Vragen, vragen, enkel die vragen. Antwoorden zo…

Dromen ontstaan, in euforische nachten. Dromen vergaan, bij een heldere dag. Uitstel en afstel, dromen ten gronde. Weggevaagd, uit dit ware bestaan.…

Ik bestempel het oude postkantoor, als het meest geliefde pand dat ik ken, omdat ik nostalgisch ingesteld ben, en tot de oude stempel behoor. Vaak stond ik voor het loket te dromen, en liet er liefdesbrieven afwegen, waar velen rode oortjes van kregen, zodat ik goed uit de bus zou komen. PS Toendertijd stonden er velen voor mij,…

ik leg mijn gevoel op flinterdun papier de pen ontbreekt evenals een vaste hand om te schrijven woorden verdwijnen voordat letters elkaar vinden als een aquarel kristalliseren emoties in kleur op het witte vel ik geef je een vlek om te lezen de neerslag van mijn leven…

Mijn gedicht kent geen gezicht alleen de contouren zijn nog vaag zichtbaar een neus, ogen en een mond het is gewoon niet klaar het komt er ook niet van want dan zou ik jou beschrijven en alleen jij weet dat ik dat niet kan het zal zo blijven mijn hart is gesloten mijn vuist gebald geen pen kan ik nog houden geen gedicht kan ik nog schrijven…

Wat ze mensen al doende aandoen, is met geen pen te beschrijven. Wat nieuwslezers gaan lezen, moeten ze zelf maar zien. Wat feiten zijn. Wat niet. Wie slachtoffers worden. Wie daders zijn. Schending van privacy is nieuws, dat nieuwsmakers zelf schrijven, maar als lezers zelf niet lezen. Of verstaan.…

Ik houd van schrijven, inkt kan vele eeuwen blijven... worden herlezen. Kortom: mijn inkt duidt op het wezen van het leven.…

journaal, het dagboek van de verloren taal.…

Dit gedicht is nooit geschreven Ik had een geweldig idee maar geen pen, geen papier Niets, om het op te schrijven Maar nu, waar is het gebleven? Ik had het helder voor de geest, Ik schreef het morgen wel op Je slaat je voor je kop ‘k ben het toch daarna vergeten.…

Op elke nieuwe dag brengt mijn pen het boek dichter bij het einde. Het dagboek wordt eens gesloten door het laatste woord van mijn gedachten. Maar aan mijn gedachten komt nooit een einde Elke dag is een nieuw begin om te schrijven.…

laat mij de zee naar jou schrijven op de zilvermeeuwenvleugels in treffende verhalen ik zal niet dralen maar duinbosjes schetsen met bloemen, bessen kleurend als nooit tevoren o, wil je mijn woorden horen.. omvat de letters uit mijn pen het bewijs van liefde een schepping van licht voor jou, voor jou is mijn gedicht…

boek van mijn gedachten vol van mijn jaren leeg van mijn toekomst dichtgeschreven bladen van eenzaamheid ik wil in je schrijven op morgen en morgen elk volgend blad happy days are here again dagen die voorbijgaan als in mijn vroegste jeugd maar op morgen en morgen schrijft mijn pen niet…

schrijven met het hart van een kind met in mijn volgroeide hand een pen bloeien als een roze pluizenbol al is het maar voor een dag of drie denken als een vogel met iele pootjes zonder grond vele hemels verder vliegen naar boven kijken het jonge leven blazen in mijn kloppend oude hart wat ik wil…

uit verlangen geef ik gehoor aan onweerstaanbare woorden onweerstaanbaar de taal van mijn hart die mij dwingt tot het schrijven van deze woorden…

Vandaag of om precies te zijn om 12.15 is mijn pen even stil blijven staan zomaar het deed misschien te veel pijn om door te gaan waar hij is stil gebleven maar sinds 13.15, ook vandaag dus exact een uur later vatte ik mij bij de kraag sindsdien kan ik weer schrijven anders dan voorheen het kon ook niet het zelfde blijven mijn pen was…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

, dat ze in zijn ogen kijkend de pen aannam die hij aanreikte zijn pen, haar inkt, hun boek ze sloeg het open eerst aarzelend haar hand gisteren schreef ze voorzichtig de eerste woorden hij voegde toe vanaf vandaag schrijven ze weer samen beiden wat ouder wat wijzer maar de geur van old Spice blijft bekoren…

Van lucht kan ik niet leven Leven doe ik dan niet Geef mij toch wat te eten Wat brood in het schiet Want lucht dat eet ik niet Schrijven is mijn leven Mijn leven en bestaan Niets anders kan ik geven Ik hou van deze baan Dat zal me goed af gaan De woorden zijn zo even Geschreven door mijn pen Je moet het mij vergeven Daar ik niets anders…

Ik wil een boek schrijven zonder pen een eigen symphony of tien Ik wil zonder leren promoveren en zonder kijken alles zien Mijn wil is oneindig, ongenadig vaak is ze te zwaar om te tillen Ze neemt en neemt maar ik wil niets meer, dan minder willen En als ik dan weer vast zit, geen uitweg meer weet denk ik aan Aristoteles die streefde naar…

in de doodslag van taal smokkelde ik de laatste resten uit haar mond in besef wat ik had gered, wist ik dat het haar oude taal niet meer was alleen het alfabet ving ik nog op de nagedachtenis is een voorrecht mijn enige strijdmiddel is nu mijn pen en papier en teken letterkundige hoofden gerijpt in ruwe bolsters en getekend in zoetheid…

Zes jaar heb ik u wekelijks belaagd met wat mijn spotzucht uit mijn pen deed vloeien; het was plezant om met de taal te stoeien, door ritme, rijm en deadline uitgedaagd. Wie ’t leuk vond, en wiens dag ik soms verpestte: u allen wens ik hier het allerbeste.…

ik schrijf niet langer met een pen maar met zeewater gewoonweg omdat zij alles begrijpt in welke taal dan ook mijn woorden zijn immers de mijne niet het zijn vondelingen van de zee ze golven vloeibaar tot aan mijn voeten waar ik ze enkel op te rapen heb om er daarna mee te spelen tot ze een eigen letterzee vormen…

natuurlijk hield ik altijd al van de taal doch poëzie was mij destijds nog vreemd hoewel mijn gedachten dikwijls met mij op de loop gingen bleek tussen zeggen en schrijven nog een behoorlijke leemte te zitten als gretige laatbloeier die na z'n dertigste het schrijven heeft ontdekt en het geluk gevonden heeft in kleine woorden gedichten…

'k Zag een blauwe vlinder op een grasberm rode klaver akkerkool 't vlasbekje dove netel smalle en ruige weegbree 'k zag er wilde peen…

het woord reikt verder dan de blauwe pen waarmee ik door dorre geest en wereld ren om te stuiten op een dromend lied dat men aan de oever van het leven ziet…

Zielenpijn die alles overheerst En een uitweg zoekt uit hersens Die te zwaar beladen zijn, Geen APK die hier nog iets aan kan doen, Maar de pen brengt redding!…