Alle inzendingen over september OR goud OR blaas

Maar september in september wat was ik in september alleen eenzaam in een stroming tussen de dode vissen als een blinde walvis.…

Ik blaas bolle briljantjes ze spelen regenboog met de zon ik ren en spring en blaas en eindelijk is er eentje dwaas barst op mijn wang en pang! Ik krijg mijn eerste blaasbellenzoen!…

Ik blaas en blaas de bellen in de lucht ze gaan mee met elke zucht prachtige kleuren die weerkaatsen in de zon en plots als uit het niets verdwijnen in de lucht niets meer te bespeuren hoogstens de wind die zucht…

Ik druk knopjes door me lippen blaas tralietjes door me fluit de vele ringen in me navel komen mij me neus ook uit Ik brouw zilver in me wenken sla een nagel, splijt me tong schiet een loodje langs me denken met een kruisboog door mij long Ik heb nieren vol met keien tepels hangend van het goud ik staaf botten aan een leugen In ut gat…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

reeds zijn de gouden zomerdagen verpakt in grijze slierten mist de dagen worden moeilijk wakker nu de kinderen weer elke dag vertrekken alles weer terugvalt in het strakke uurpatroon en september de schooljeugd een uniform aantrekt om ze in't gareel te houden de kleuren van de zomer kruipen in de bomen voorbij de lange trage dagen…

Niet alles is meer goud wat er blinkt zoals uit schaatsermonden ijzig klinkt Op het scherpst van onmogelijkheid Een pijnlijke correctie in de eindtijd Drieduizendste van een seconde maakt van zilver toch geen zonde ? De schaatser was zeer ontevreden hij had niet hard genoeg gereden…

ik blaas de kaars uit weg alle schijn van de dag even rust de nacht is mij lief de aarde draait wel door om licht en donker de mens ook om zichzelf ik blaas de kaars uit even weg van alle schijn…

November, november en het is pas september…

Dat vriendelijke aanbod heb ik toen Vanaf mijn stalen ros maar afgeslagen: "Mijn blaas is al de hele nacht getest, Twee kratjes bier verwerkt mijn blaas nog best."…

de mooiste plekjes die liggen in het donker liegen in het licht!…

September! laat uw open grijze vanen Door koele luchten, schone straten gaan, Het gave goud ligt op uw zegebaan, Druipt van uw fijne wapperende manen; De pure honig laat ge in harten staan: Gewassen goud in glad-gevlochten spanen, Uw adem is ons tot het lijf gegaan En blaast ons, jonge goôn, langs nieuwe banen. Op kameraden!…

de loop van bieren beneden de rivieren gaat van blaas naar zee…

ik blaas wensen door pluizige parapluutjes zaad danst op aarde…

bloemen heb ik niet maar over bloemen zing ik iets van die avond en die rozen als het donker wordt september alweer september ik kijk naar de maan en vraag me af wat ik zie de maan en onder dat zwakke licht loop ik van hier naar daar een wandeling zo mooi is ze zo mooi en ik denk dat ik gelukig ben in het oude…

bramen plukken in het duin zondoorstoven, kruidig ruikend doorns krassen zo gemeen op je armen, zomerbruin voorzichtig pluk je, één voor één zoete, zachte, zwarte bramen bijen zoemen om je heen zomerweelde, voor jou alleen rode schrammen, rood van bloed rode monden, bramenzoet…

je ruimt het veld en bergt de zon het bittert in de nectar in kleur jongleur kameleon het suikert in de blauwspar…

in geurende luchten mijzelf verliezen verdwalend in kleuren verdrinkend in tijd verkleurende vruchten wilgen die kniezen herfstgebeuren dompelend in spijt spijt van de dagen die ik onnadenkend doorbracht met vreemden te ver van hun bron verwijtend hun klagen in motregen drenkend herfstontheemden op zoek naar de zon…

Molenstenen zwaaien rond en rond verdampen tot groezelgrijs graan Blauwe drietanden steken de dag beschaamd weg achter pastelgroene dennenpluimen het licht vervaagt de schaduw zorgt voor mijn smalle ogen ik zag alles heel even maar het was in het gehaakte donker allemaal slechts kostbare as…

Op de laatste zondag van september loop ik langs de scheldekaai. Zonlicht ligt heel dun op 't water, twijfelend... Ik zie kinderen op het strand - blote voeten, kleren aan - één keer nog in deze zomer naar 't water van de Schelde gaan…

Zachte kleuren, milde tijden, na het brute zomergeweld. Iets van rust, bijna symbolisch, wat bezadigd, melancholisch, nu het jaar flink overhelt. Nevelslierten, lucht aan flarden, dauwparels in een spinnenrag, stralenbundels door gebladerte van een koperen, omfloerste zon. Hoe glorieus begint deze dag! Wat kan meer poëtisch stemmen dan…

Mijn gedachten nog bij de zomer Mijn gevoel nog bij de zon Mijn hart nog bij de stilte Wat begon met een zacht warm briesje Begon te veranderen in harde koude wind Die mij zenuwachtige rillingen gaf Lichte mooie zomerdagen Veranderden in twijfelachtige weken Want alles stond op scherp De tijden werden anders Maar de verlangens naar de…

Het is september achter hoge ramen.…

De zomer is voorbij en het is niet erg. Ik zag genoeg ganzen overvliegen, de tuin stond vol bloemen, er waren genoeg warme dagen en er is genoeg gebeurd. Ringen zijn aan vingers geschoven, iemand viel van de trap, iemand brak zijn ledematen, en er kwamen berichten uit de wereld. Deze zomer kan ik met een gerust hart…

vallen van oude idealen en wensdromen De juwelier lapt de schoenen voor de onderdanen van verval terwijl aan de boezem van de zee dorstigen ideeën voor later moeizaam bijeen verzamelen Uit rag en web loods ik je weg dwars door helende herfststormen als het nog zin heeft in september.…

De zon al vlugger achter de nok van het dak mijn schaduw langer…

De e’s vervlechten lettergrepen De preherfst keert de levenssfeer En neemt begeesterd het beheer Gereed meer regen te verslepen Klef dwepen weken met de e Het snelsennet kweelt lekker mee…

September hoe lang nog uw bekoren, rustig kloppend hart, dat niet verstilt. Mijn liefde die nooit verkilt. De naam die ik steeds wil horen, schrijdt in volle pracht over oktobertreden. Beladen schoonheid verbergt de droefnis Van de eerste novemberbeden overschaduwt het eeuwig gemis van hen die streden, afwezigen aan de feestdis…

druppel voor druppel verjaart regen in de oceaan atomen van haperend vlees verwarren zon met maan o, hemel nergens zichtbaar in wolkenloos rookgordijn onbeschreven blad, leeg door verregaande letterpijn kantlijn klinkt als evenaar lachen als een hard gelag alle huid, mergel, aarde sterft op deze laatste dag…