hoe gelaten ik die sombere
dag als kind kon treuren
om zijn dood
en ik straks weer luisteren
zal naar het ‘Wir setzen
uns mit Tränen nieder’
hoe ik na de laatste toon
zo sprakeloos droef verstil
in meer dan leegte iets van
vertroosting voelbaar wordt…
een open einde
in stille ontroering
en gewijde stilte
nemen wij afscheid
voor het ontwaken is er
een zachte en zoete rust
het laatste zingen
is een poort
die langzaam dichtgaat
in de doodse stilte
is het nieuwe leven…
Het magnetisme van de Volle Maan
vooral dat van de eerste van de Lente
kan niemand die gevoelig is ontgaan
dat wist men op 't Concilie al van Trente
De Maan, zoals u weet, is een magneet
die 't denken kan verstoren als een zender:
de hersens slaan op tilt, het bloed wordt heet
Dat lijkt geen goed begin voor een kalender...
Wat heeft toch…
604
Bezig met laden