Alle inzendingen over sinteling

Na het boerenbedrog Een toverspel zonder grenzen Een zuinige zege op zak Doven de sintels in zijn lies Dompelt hij het jeukende vel in de zon De gulle hand zaait haar stofgoud in zijn nek Maar na het vermaak Laat het gewelf haar volle damp los.…

Ik raas blind naar de regen Gerommel mengt zich door grijs Ik borrel en bruis en behaag Het verwende kind en vind het bewijs Van de kwaal in mijn maag Waar zij verzuurt en gist Tot ik me op blote voeten waag Over sintels, distels, grint Pijn is waan, een beetje boeten En wie bloed en koud zweet verdraagt, bezint Zal nooit meer naar de honden…

houweel kolommen van spiegelglas kapen de horizon dempen de zenuwhoest van hoge heren de bariton van het gegrom, een olijke rel terwijl ze sushi en medoc slempen de schaar van de kreeft kraakt tijdens hun bezadigd spel ze zwelgen in hun monopolie, hun woekerwinst en aardolie hoog in hun opgeblonken hel, telgen van de draak die wankelt de sintels…

Sintels dwarrelden op beton. Brandweerslangen spogen rillend naar zijn logge poten. Te laat. Hij slorpte met zijn krultong een kind op. Dat verdwaald en blind Om mama bleirde in paarse ademnood. Het zuur knaagde aan onze kuiten. En hij knaagde aan de voorsprong met reuzetred.…

Opnieuw geboren, ons aarzelend samenzijn laten rijden en dansen op de magie van de sintels.…

Rechts van mij zit de ziekte, een vale jongeling, het bleke vel op uitgeteerde kaken, ogen die even nog, als doffe sintels blaken, het hoofd op maagre borst, in doffe mijmering.…

Nu ben je te moe en bent weggegaan, Gedoofd en in sintels gesmoord. Ik staarde in het vuur van de open haard, Zag de dartele vlammetjes gaan. Ze speelden een spelletje, luchtig en blij, Doken onder een kooltje vandaan. 1948…

Water spoelt mijn nieren, blust de sintels van verlangen. Een milde toekomst lokt me. Een gloed! We bewaarden een half biljet, waardeloos in een borstzak. De kus lees ik nog net van jouw gezicht. Slaaf van de trouw word ik. De sloper met een kwaad geduld verandert de burcht in een heuvel van gruis.…

buiten in murmelen borrelt in getunnelde stilte de zang met de strofen der strijdzuchtigen, ontbranden hun ogen aan gloeiende sintels, de haatkooltjesogen.…

O heilige sleutel, o slot op mijn lot, gun mij een sintel van gratie, gun mij de sloop van uw nacht: gans mijn hand is met u verbonden, de middenvinger wijst, de zelfdruk begint.…

De menigte werd geleidelijk uitgehongerd; Maar twee uit een grote stad overleefden het En werden vijanden: zij ontmoetten elkaar Naast de stervende sintels van een altaar. Waar al wat sacraal was ooit werd aanbeden Werd nu heiligschennend gebruikt en verbrand En bevend bijeen geschraapt met knokige handen.…