Alle inzendingen over sinteling

Ik weet het niet en kom weer boven water, ik stel me een vuurkorf voor, daarin een gloeiende massa, amorf, waarvan de sintels zich mengen met de fijne druppels van motregen, geknor in de lucht, een vliegend varken éénmotorig.…

klank van een weerbarstig lied handen zoeken naar elkaar ogen laten blikken kruisen zacht gebaar en tederheid sluiten misverstanden buiten vlammen spelen vuur dansen vloeiend in de hitte na het lichten van gezichten valt hun schaduw op de muur de laatste druppels aan het glas, een flonkering van tranen, weten hoe het was, sintels…

Laten we nog één keer de sintels van het licht met onze adem doen ontwaken dan vouwen we het duister dicht terwijl we met een laatste blik de horizon aanraken.…

sintels schroeien achter in mijn keel waar komt dat toch vandaan de benzinepomp in zakken huig in uitslaande brand slijm en rochel stemt die contrabas ontsmoor de schor hoe staat het gehoor ik hoor een engelenkoor het is de telefoon kijk ze neuken het is de vereniging ik zet ze uit draai om die knop er zit geen stop op meneer…

Soms zijn de dagen korter dan de stappen die je wilt zetten en moegedragen woorden je beletten om te spreken over vroeger dat niet meer telt doch wel het gevoel dat de rode sintels van het pas aangelegd terras doet schreien en nood zich aan liefde hecht die verstoort in een couveuse ligt te ademen waar brengt mijn religie mij wanneer…

Hoe vreemd dat ik het evenwicht Tussen de sintels en het vuur vermag. En weer houd ik ons kort geluk ten doop. Verbitterd zoek ik naar een laatst bewijs Van liefde's gelijk, welhaast zonder hoop. De hemel dekt zich met een woelig grijs En door een verwoestende regen loop Ik de poorten uit van het paradijs.…

Op blote voeten zijn de sintels scherp, De boetedoening is geen vorm van straf Een legpuzzel van woede stroomt de helling af. ----------------------------- uit: 'Jaargetijden', 2000.…

De walm van stoomtram en van blekerij Of van de ovens waar men schelpen brandt Is meer dan thijmgeur aanstichter van dromen, En ’t zwarte kalf in ’t weitje aan de rand Wordt door een onverhoopt gedicht bevrijd En in één beeld met sintels opgenomen.…

Het vuur in hem Staat op punt van doven Sintels her en der Liggen triestig na te stoven Vonken onder as verborgen Wachten op zijn levenslucht Om opnieuw te kunnen branden In torenhoge vlucht Anderen vaak gekoesterd In de hitte van zijn haard Het eigen vuur nooit opgerakeld Is het schemer dat hem aanstaart Als duisternis gaat heersen…

De walm van stoomtram en van blekerij Of van de ovens waar men schelpen brandt Is meer dan tijmgeur aanstichter van dromen, En 't zwarte kalf in 't weitje aan de rand Wordt door een onverhoopt gedicht bevrijd En in één beeld met sintels opgenomen.…

De walm van stoomtram en van blekerij Of van de ovens waar men schelpen brandt Is meer dan thijmgeur aanstichter van dromen, En 't zwarte kalf in 't weitje aan de rand Wordt door een onverhoopt gedicht bevrijd En in één beeld met sintels opgenomen.…

Op fluwelen voeten door velden van distels met de koude kalkoen die mijn huid bekruipt Het honingzoete lekt en druipt op de mosgedoopte zerken van oude en prille paden van gestorven helden De aanblik van het steigerend paard geschuimd en met ornamenten manen duizend penselen in zijn staart sintels vergruizend in volle vaart over winterpaden…

opgesplitst Haar tomeloze vloed verandert Tekent nieuwe lijnen En haar gelaat glundert weer De hand vat moed Om te graaien zonder blos Naar de ontluikende stroom De gekartelde bloem Die zich in een plooi verschuilt Zie, het hemels geschenk is bezoedeld Gestriemd, een dichtgeschroeide wonde Het blijft een raadsel dat brandt De geur van as en sintels…

Een binnenplaats, meesmuilt ge, sintels, schillen, en schimmel die een blinde muur aanrandt, er is geen boom, alleen een grauwe wand. Hij is er, zeg ik, en mijn stem gaat trillen, Ik heb een ceder in mijn tuin geplant, gij kunt hem zien, gij schijnt het niet te willen.…

gehelmd terecht De brandende vlag van het vaderland Waarmee hij honend langs de frontlijn liep Is nu een aswolk, wervelend verstoven Nu staat hij daar te stamelen In de vuurlijn van versteende blikken Bedelend om wat boter Voor zijn milde galg In een waas van verzachtende omstandigheden Medeplichtig aan doodslag Of hoe hij een neger door de sintels…

Er crawlt een liedje door mijn koortsig brein een vredeliedje, melodietje, met wat spetters bergfris water, natte pret en sintels erg wit klaterlicht vol schijn- tjes hemelblauw waar vissen vrij in zijn. Er waait een vlinder langs de zware tred van malende gedachten.…

Breek uit en blaast de dove sintels aan, die zijn verdoken onder 't rokend puin; vaar stormgelijk over de lage tuin, die Holland heet; sla doodlijk toe en snel, opdat het kwaad schrikk'lijk zal ondergaan, o hart, mijn hart, o bloedrode rebel.…

ongemakkelijks op de houten banken bij het vale licht van een weggedoken peertje wordt gezeten en gezwegen maar vooral geluisterd naar het hooglied van het zweet dat zacht gedruppel, ondersteund met het droog gesmoord gezucht van een uitgelekt mensenlijf om dan al dansend het plezier van een koude douche mee te rillen de tintels de sintels…

De wind kwam en as waaide over het koren, er stak een hoofd ui, maanwit en blootgesteld aan formules bedacht in een cirkel waarbinnen alles gehoorzaamde aan het oog dat van vuur was, van koolsteen en sintels en ons bijeen hield in vrees en geloof. Ik ging met de asla naar binnen, ik ging met de asla over het erf.…

hemel verschoof het prisma van het gans heelal in kou kwam helderheid de ultra violette stralen konden nu hun gram gaan halen op de onbedekte huid het aardse aangezicht verkankerde voor mens en dier veranderde het leven in een eindeloze hel de zon scheen fel en zonder ozonlaag muteerde evolutie tot de laatste plaag een dode sintel…

Klein levend zieltje, in Brahman mij verwant, Eén Wezen deelt zich aan ons beiden mee, Zoals één vuur, één wet, één Gods-Idee In Aldebarân en een sintel brandt: Het Eew'ge dat, mijn kunstgenoot, in jou Atomen voegt tot de arabeskenbouw, Die om je tere lijfje koepels tilt, Datzelfde, kunst'naar van gedachten, zet Mijn woorden saam tot kristallen…

van mijn Liefde; En slag op slag, die dit mijn hart doorkliefde Is daar gegriffeld, aan de wand, in kras Bij kras van letters, die geen sterfling las Dan ik, - vreemd doden-boekje van mijn Liefde: Maar, midden in, prijkt hoog mijn Hart geheven, Glorie van doods-kou, met de haat en 't lieven Van ál dode uren, als een urn vol sintelen…

Het woord vader zit in de klank van oude hobo's die melancholisch het gejaag der harpen doet verstenen het zit in het geluid van brekend glas dat met koele gratie de sintels in de as tot glinsteren dwingt en na de stilte en de storm breekt het door de wolken, soms als een schitterend conclaaf van open en gesloten lettergrepen statig…

sluit: Is het de werkbak waar de olieman naast staat te slapen blijft al het drijfwerk of wordt het ooit weer eoliet *) was kort het antwoord op je juiste gestelde vragen blijft lang mijn uitleg als je zijn handen niet meer ziet denk hem vast zijwaarts met je voeten op een krukje buigt heel je lichaam en voel dan toch je tenen als withete sintels…

van binnenuit je barstte open, explosief ineens had je jezelf weer lief joeg hete stenen door de lucht de zwavel rookte nader je angsten waren op de vlucht de vulkaan is nooit een vader de kern is rozerood wringt lava door de spleet ik vlij me in je warmte neer jouw magna is al eeuwen heet ik glij een helling af ontsteek de oude sintels…

materiële zelf te behagen, rijzen ontelbare vragen over de oerkracht van het overleven, in toekomst vanuit verleden de meteoor van de wil brandt door de dampkring van verlangens en trekt een spookachtig licht langs het levende firmament de atmosfeer van de ziel, heilzaam doch beklemmend neergedaald in het zelf, in koudvuur van onthechting tot de sintels…

daar hebben wij het minste noch geringst vermoeden van raken wij het leeslint bijster van de paddenstoelensporen landen wij op zwarte sintels, ondergrond der 's herenwegen spartelen al stribbelend in sluimer van het slinkend schijnsel in het een na laatst kwartier van onze metgezellin maan schimmig in halfduister landschap, desolaat…

Zand is een bed, van stof tot stof bergt ze haar lenden, de slaap is as, de droom een sintel en alleen als schade groeit ze, binnenin een noot. Ze buigt haar zoute nek, ze biedt gewilligheid, ze kan de vliegen behagen nu de honger vergaat en het zand besluit. Toen waren er nog negen.…

kind ligt guitig te fluiten in mijn kop de glazen toverstaf strooit gensters over jouw huid ik leg mijn oor aan jouw bloedarme borst de rikketik van een pomp, de goudklomp die klopt in een kier, een koor van blikken de dorst naar het lis van jouw steile oever de regenboogflard drijft in de iris de papil van de fijnproever tintelt een sintel…

As en sintels sloegen neer, niets was de dans ontsprongen. De aarde trachtte uit te braken, maar opgegeven magma bleef voor in haar slokdarm haken waar het op dode meren dreef. Het licht verflauwt achter het regengordijn. Niemand die om ons rouwt als wij er niet meer zijn.…