Alle inzendingen over slijmen OR vleien

met een hark zorgvuldig bij elkaar geveegd net zolang totdat waarheid niet meer zichtbaar oogt vliegen verdwaalde woorden onhoorbaar in het rond zij vleien zich neder op onontgonnen kleuren nooit zal iemand weten van de hoed noch van de rand tot de storm eens haar ware aard zal laten zien…

jouw ontspannen gezicht dat op het kussen ligt je verwarde grijze haar je armen gekruist over elkaar het is allemaal zo vertrouwd na al zo vele jaren getrouwd zelfs je snurken kan ik verdragen vast gewenning na al het klagen voor de zoveelste keer daalt jouw rust ook op mij neer ik vlei me tegen je aan zal nu…

Negen maanden achtereen lange weg van slank naar ronding in een zucht voorbij Alles staat er klaar voor samen gekocht, gekregen voor 't kind alleen Voelen, vleien. Samen de schoonheid van dit wonder beleven Negen maanden achtereen van foetus in ontwikkeling tot kindje, kleintje, zuigeling.…

soms is nog onvoorzien een laatste klank zo klakkeloos zo schielijk scherp, zo met effect dan valt de stilte als een baksteen als door een droom hard opgeschrikt een laatste toon heeft baat bij stilte soms klinkt de stem nog heel lang door dan vallen klanken samen met hun echo vleien zich zachtjes neer als dichterswoorden in mijn oor…

Ik vlei me neer op het zachte bladerbed en kijk naar de hemel en zie een wolkengewemel. De zon schijnt door de kale takken van de bomen. Ze voelen, dat de winter gaat komen. Ik laat het bos alleen en ga ontroerd weer heen...…

Aarde en slijm, nagels door de posten. Onteer zijn ontwerp. De spade steekt dieper naargelang zijn kunde verkiest. Al ben je buikziek, je navel is in al. Zijn toon ook zo vaderlijk aangeblazen. Granaatappelen sieren de tuin, een bord van tufsteen. Je gaat maar ga je dan.…

Zee, het zeer wijde gevoel van te klein, bijna overbodig ouder wordende billen waarin nog iets trilt en schommelt lopend naar de rommel die hij heeft gevonden: wier, dooie vis, slijm. Bukt, tot waar het wit wordt tilt de wind haar jurk op: zacht vlees.…

Tijd schrijdt voort met trage lange passen middagzon werpt schaduw onder enkele dadelpalmen woestijnwind laat mijn djellaba bollen streelt mijn warme lijf ik vlei mij neer in het rode zand en leg de sluier af vergetelheid van dagen nestelt zich in gedachten vervoert mij mijlenver naar verboden land…

ik leg je neer in een bed van sneeuw dat ons omarmen zal, verwarmen zal vlei me lieflijk naast je neer wrijf de haren uit jouw gezicht kleuren ogen lichter, hou je dichter vinden zachte lippen elkaar drijven we op roze wolken opgaand in elkaar, ons moment daar zijn we voor even één…

van crème brûlée naar hondendrol fopspeen restje tandpasta streepje slijm als enig spoor het hoofd leeggezogen op zin en zon gebeten wrokkig in trillend harnas tegen wind en beter weten iets klopt nog binnenin keilende kiezel uit katapult openspattend op de voorruit zonder erg - geen barst geen ongeluk geen slachtoffers…

Het onaantastbare aan te raken en te ervaren hoe je vingertoppen wegvloeien in lauwe hemelbanen van kloppingen en ruizelingen in en uit, in en uit zo los je jezelf op: smelt je in een plas en drenk het omringende met levenslessen van vrieskou en wolken verzadiging van minpunten vlei de aarde open wijd je openingen en wacht hoe de koude…

Ik heb een eigen mening ik zeg wat ik denk De woorden die ik spreek komen uit mijn hart Ik denk niet na bij wat ik zeg Ik zal nooit bij een ander gaan slijmen Om in een goed blaadje te blijven Ik blijf mezelf en zeg wat ik denk Ik ga niet tegen je liegen Ik zal je niet bedriegen Ik ben recht voor zijn raap Ik zeg wat ik denk Niet iedereen…

Deze vleien zich zacht, tegen hun flank. Het is een samensmelting, van muziek zonder klank. Op die hoogte, in die zuivere lucht, is het lekker genieten, van een deugddoende vrucht.…

Waar mensen woorden sabelen met gezichten onheilig van cynisch bedoelen Waar mensen woorden vleien met gezichten kwijlend van kruipen en kroelen Daar metsel ik deuren en ramen met stenen keelbrokken dicht waardoor het valse licht en onoprecht geluid zich niet meer nestelt onder de huid Dans ik bevrijdend met vederlichte vlindervleugels,…

Teder als een zonnestraal vleien ze zich tegen de bloemen aan.…

sla de kluit met een zweep als het nodig is en lik zijn wonden, spuug slijm op de striemen in zijn huid sprenkel zout water neem weg de diepe pijn met vriendelijke woorden die vertellen waarom en vul de leegte met zachte handen en loop veel op eigen benen van teugels bevrijd huiver, wees bang en laat het beest gillend in u los…

Ik vlei mijn hoofd tegen jouw schouder Voel me geborgen, voel me één... Het voelt steeds een stukje vertrouwder Samen zijn wij niet alleen... Tintelend voelen jouw vingers aan als ze komen in mijn hals, en zeg ik, zonder iets te zeggen dat ik je niet meer kan weerstaan...…

dwalend door deze tuin heb ik niet de vraag wie heeft eerder hier gestruind waar ik speel en zinnelijk verzoek zijn geen sporen van frekwentief bezoek ook als ik vlei naar paralelle hof via zout naar zoet proef ik dat ik bof nieuw is dit wandelen voor mij immer weer niet om huid of dal doch mijn lust naar meer…

zachtjes vlei je tegen mij glijdt mijn hand om jouw schouder trek je aanzienlijk dichter en hou je stevig tegen me aan een gelukkige zucht vindt zijn weg naar buiten welke een voldane glimlach tovert op mijn gezicht, nu we samen één zijn mijn hand wrijft over jouw huid kruip je nog nader en sluit je ogen als mijn lippen jouw bol kussen…

glibberig met slijm glijdt glanzend het rot van in lagen gezalfde gelaten. met schuim op de lippen, tong die taalbot voos op brak beroert, wil men het haten. oprispingen, pogingen tot praten, alom galmt het zingevingsstreven. inderdaad ligt met gaten omgeven god's skelet bloot in de glim der kelen.…

Ongetemd vleien tongen verkrampen de zintuigen in verstrengelde ademnood die de lucht doen ijlen... De tederheid sponst twee lijven in extase naar het glanspunt van ultieme bevrediging...…

is er nog boerenkool een flinke struise meid of moet ik ploegen op dit verdorde land zeg het maar dan rooi ik alles weg haal tarwe van het land lachen doe jij niet wanneer ik denk aan vlas en kikkers die zich vleien in het kletsnatte gras ik had honger voor een dag lustte wel een bord of twee totdat ik duidelijk zag het is enkel…

zwervend door een arendsveld zwemmend in de Orinoco voel ’k me mateloos gesteld vrij van hard en loos geweld rennend door een eksterbos dollend met een bende apen vlei ‘k me moe neer op het mos en laat goed en have los veilig in dit dierendom is ’t mij allemaal kifkif : ver van ’t mensenrijk zo krom doe ik wel en zie niet om…

vrijheidsstrijder, ontneem de nacht in mij en vlei jouw liefde tegen mijn behoeftig silhouet, niet dat ik jou wil aanraken maar je adem brengt in mij het leven terug de sprei, de tabernakel waar we onze fantasie beleefden en de dromen die de zomen herstelden naden nu rafels in mijn geweten toch ben ik dankbaar wat jij me gaf, twee paar…

Op de rand van elke regel puzzel ik mijzelf tot rijm met de branie van een vlegel die een hekel heeft aan slijm bang dat iemand mij zal raken wikkel ik mijn zilte ziel in een ondoorzichtig laken met de geur van sex-appeal vrouwen spelen in mijn leven met de olie op mijn vuur in plaats dat ze liefde geven maken ze mijn druiven…

Het rijm De pijn Het slijm Geheim Venijn Daarbij De tijd De spijt De strijd De roem De zoen Het doen Nog geen miljoen Zou dit kunnen vervangen Nooit gevangen Zitten Staren in het niets Komt er toch weer iets De wind in je rug op de fiets De zon in je gezicht Je plicht Om Mani Padme Hum Oren dicht en klappen Met een hand…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

Zachtjes dein ik op de golven van geluk sluit de deur van slechte zorgen teveel bedrog heeft mijn hart gebrandmerkt maar nu laat ik mijn hart spreken zinderend stroomt het bloed jij bent als een ster uit het firmament en vlei mij voorzichtig naast jou neder voel geborgenheid genegenheid en gedeelde smart ik ben een grens gepasseerd…

Ik wil dobberen op de stroom drijven in de wind getrokken als een magneet naar de plaats waar ik jou vind gaan we dan samen die weg van liefde en gelukzaligheid als twee herfstbladeren die kringelend gaan met opgewonden blos vleien aan het einde van ‘t pad teder tezamen naast elkaar moe van zwieren in het mos daar in gedempte zonneschijn…

sta ik nog even stil bij deze dag waarop ik jou en jij mij weer zag het bij elkaar zijn zoals steeds weer wonderfijn woorden zijn eigenlijk niet nodig, zelfs soms overbodig je aan kunnen raken je kunnen smaken me tegen je aan kunnen vleien je voelen ademen…