Alle inzendingen over sluimert

Geef het maar toe: onze wereld is allengs scheefgezakt in tijd. Bij onze brillen hapert alles en oud vel rukt op, daar ergens onder onze kin Mijn god, wat maakt het uit. Onzegbaar mooi blijven de dakkapellen van je ogen. Ook hoor ik na zoveel jaar van de liefde boventonen. En altijd ligt onuitsprekelijk gevlijd jouw lichaam in…

Ik zie de donkre nacht genaken, Dat gij uw oog voor eeuwig houdt geloken, - Dan sluimert gij, maar kunt niet meer ontwaken: Dan zal de zode, die gij dekt, ú dekken, Dan zal geen zonnestraal uw lippen stroken, Geen lied van 't woud u uit die sluimer wekken. -…

het sluimert in mijn hart je hebt me bevrijd van de pijn ook al ben je niet meer hier zo kan ik met jou gelukkig zijn…

er dwarrelt nog goud op takken sluimert naaktheid in haar nevelkleed…

avondrood sluimert nacht aarzelt op de drempel zonlicht neemt afscheid…

Dansend in fluisterwind meegedreven in kolkend vuur van eindeloos sterven sluimert liefde in de ziel eeuwig brandend van verlangen…

gisteren lag het nog verloren op de grond het iets te vroege blad nu sluimert het in de roman die ik aan het lezen ben en dwarrelt ruisloos mee van boek naar boek…

oogleden trillen rond haar mond sluimert een lach in een open gezicht ik weet dat zij het licht heeft gezien in al zijn kleurige en uitnodigende verlokking de vragende hand voor een eerste ontmoeting in een warme begroeting het tasten en raken van energieën en info volledig verbonden niet te doorgronden er is overgave omdat de…

heb je belet in violet te kleuren dacht de fijne aderen in rood en blauw te zien het was geen keuze je groeide groener in ontluiken bloembladerde te snel in transparant maar in het zwarte hart sluimert het lilapaars ik breng met zonnekracht jouw klaproos tot haar violette pracht…

In de stilte sluimert het geluk in de stilte sluimert haar geheim ze geeft het niet prijs ze gaat niet open of geeft zich bloot, daar, daar in het woud waar takken en bomen een dicht gegroeid bos vormen, daar heerst de stilte, het evenwicht en de harmonie van de natuur, van Moeder Aarde; ze geeft zich niet prijs, ze geeft zich niet bloot…

Tegels schuiven door een strak dambord Licht sluimert langs de kamer Verborgen in dat ene hoekje Stemt hij het instrument Onderwijl rijgt een vrouw haar spitzen…

Nog sluimert melancholie in haar nevelbed of romantiek hult zich in dwarrelende winterpret De donkerte staakt zijn verzet tegen plaagstootjes van licht en aarzelend tovert de wereld zich een nieuw gezicht…

het is als de taal van jou die niet weet waar ze is die zich verbergt in een doos en sluimert in de open lucht het is als de taal van jou die niet weet wie ze is die ontvouwt noch stroomt zwijgt en versteent die niet meer spreken kan…

de ochtendnevel sluimert in stilte staat de wind op de kim ontwaakt de zon baadt in zee. ------------------------- Uit: 'Henk Lassche, het eigen landschap', biografie van Ed Wingen, 2001.…

het onbeschrijflijke slaapt onzichtbaar achter de bergen waar meestal ook reuzen wonen op die onbereikbare hoogte sluimert de poëzie waar ik net niet bij kan soms schittert zij in jouw ogen…

diep in mij sluimert een gedachte, een wortel bezeten van ongeremde groei nog vormeloos ontwaak je vanuit een onzichtbare wens naar een zichtbare drang sneeuw en ijs houden mij niet tegen ik stroom ik adem ik leef…

Ik wil er mijn tanden in zetten, maar mijn mond sluimert nog na in het gordijn vóór de dag. Een goedendag schudt mij wakker: het zinderende begin van hunker naar avondlijke hereniging.…

volg de schone groene akkers met hier en daar de kromming van het zijn strakheid sluimert naar verschiet het zachte blauw rust windstil op de wimpers en de welving van de wolken alles schenkt mij rust en verdring ik even wat er in de verte gaande is…

Bevestigd werd weer eens wat ik al wist: Diep binnenin ons sluimert de sadist.…

soms sluimert een omhelzing in de couveuse van iemands ziel soms schemert zij door het glas een vluchtig ontwaken uit de roes van bitterzoet verdriet ze strekt haar armen uit omhult je met serene troost op een kalme regengrijze dag…

Praten is gestopt teruggebracht tot zinloze regels waartussen de waarheid zich verschuilt het wezen sluimert in doofstomme harten stil gekneveld en ontluisterd uit verschrompelende klieren verdween het vocht nee, haar ogen prikken allang niet meer…

iemand vertrouwt een fles met levenskracht aan het water toe nu rust ze ergens in een ondiep zanderig graf misschien sluimert ze aan een oever of bij een verre zee ze gaat niet ten onder aan verlies of van verdriet wie schittert als jij haar vinden zal…

zie de realiteit vervagen in dromen waar niets wat het lijkt nog werkelijk is laat wat ik voel de fluistering breken waar stilte sluimert in de schreeuw van een hart en hoor wat ik denk steel mijn dromen waar alles heel vaag eens is geweest…

Donker sluimert in wolken avond is in zicht koude nevelt door kieren als sluipende vingers naar mij gericht winter is in aantocht ik tel de dagen van gisteren morgen voorbij en wacht dat het licht zal schijnen eindelijk vrij…

het land berust de winter riep de stilte tot getuige langs kale bomen tast ik de bermen af onkruid sluimert onaanaantastbaar als het is altijd hebben kraaien het recht op het laatste woord ik luister naar verdronken letters in de sloot…

Ongerept is het nieuwe In gedachten sluimert het oude nog even na zo had iedere dag z'n eigen verhaal bewaar de mooie van 2010 in je hart koester ze allemaal en neem ze mee in het nieuwe jaar dat al in liefde is gestart…

ritueel van menselijke wanhoop om de hoogste machten te behagen de grootste offerande een ondenkbare gave het wreedste geschenk over het onbevattelijke sluimert een vliesdun laagje…

In het avondrood van mijn herinnering sluimert jouw naam   En ergens die in mij slaapt de hunker... het verlangen naar jouw wezen... bitterzoet en onweerstaanbaar...  brandend als de zon die goud zaait door het fluisterend graan... teder als de wind die de bloesems streelt van droomrozen in schemerblauw...…

Mykonos sluimert. Mensen dagdromen. Ons schip slaapt. Veilig aan het anker. Ruimte lijkt hier ruimer. Tijd tijdlozer.…

een bijna briljante vondst die sluimert in de prullenmand stukjes van gebroken dromen die ontwaken in een kleurrijk mozaïek het gedicht in duizend stapjes dat in zestien zinnen adem vindt daar kunnen ze me 's nachts wakker voor maken overdag liever niet…