winter rouwde
om het kind dat altijd
schreeuwde
’s nachts
wanneer het gezichten
tekende
tot zichtbaar en tussen meer dan
lijnen op papier
winter kwam ook steeds vaker in verhaaltjes
waar armen en benen kwijt
raakten
en god, ver weg van
de koude aarde
alsof monsters gedurig wisselden
en de manen bevruchtten
met de dood…
zwart-witte winterets
in haar achtertuin
tijdelijk tonen bomen
koude schoonheid
zij wachten als
stille sneeuwdragers
met hun lichte last
roerloos ingekeerd
in de lente zullen
duiven tortelen…