Alle inzendingen over splijtend

stokstijf als de dood ijzig turend naar leven splijtend het water…

stokstijf als de dood ijzig turend naar leven splijtend het water 2010…

wereld van water schakering van blauw en groen rood en zwart mijn lijf als een splijtende vuurzuil triomf en schreeuw om redding…

Aarz'lend tot stand Gekomen het verwijt Schuchter groeiproces Dat tot wasdom kwam Splijtend het commentaar Keer op keer - Tot op die dag - Toen ging het niet meer…

IJzig snijden de jaren Van zoeken naar oevers Van het voortschrijden De splijtende handen Krassen in snedes In vlakken van toen Op golven gedragen Door niemand aanschouwd Blaast hij zijn adem Zijn lokroep weerklinkt Galmt in de nacht Nimue! Nimue!…

IJzig snijden de jaren Van zoeken naar oevers Van het voortschrijden De splijtende handen Krassen in snedes In vlakken van toen Op golven gedragen Door niemand aanschouwd Blaast hij zijn adem Zijn lokroep weerklinkt Galmt in de nacht Nimue! Nimue!…

ik heb ze zien komen zachte lieve lijnen zonder elkaar te raken op weg naar verdromen klaar zijn de scherpe hoekigheden in splijtend uitstralen nu rest kwetsbaarheid in zacht ontvangen op het pad van verlangen naar nog meer lijnen die geborgen zijn verfijnen wij naderen geen cirkel zijn niet op zoek naar gesloten kracht maar openen…

Aardkorst splijtend, lavavuur, kolkt en wolkt alles mee, natuur, heel puur, ziedt stomend de wachtende zee. En dan, onverwacht vlokken wolken wit, ongedacht de wereld tot rust gebracht…

Buldrend speelt de zee met 't splijtend vaartuig. Kalm, manhaftig bidt de grijze zeeman de armen rond een mast. Zo lange reisden schip en zeeman samen door de stormen; grijs is 't hoofd geworden van de zeeman, krakend en versleten 't machtig vaartuig... O de wind, de zee, de laatste storrem!…

Varend van eiland naar land: een eenvoudig tafereel van roestig wit ijzer, splijtend beslagen groen water waar ik naar kijk kijkend zeer goed bewust ben ik mij van mijzelf in dit hier en dit nu, beide niet eeuwig maar toch duuzamer dan bijvoorbeeld een woord: ik denk omdat de dood onmerkbaar nabij is en terwijl het strijkje valencia inzet…

voor natuurbehoud van pruiken in februari op de wilgenbomen wordt nu door vrijwilligers overgenomen dat moet - anders worden ze te vroeg oud noem het vormwil waarin ze worden opgeleid met takken die na ter worteling aangeplant door ferme knotters zompig aan de waterkant twee meter hoog van hun kop worden bevrijd zachte bosbeheerders splijtende…

er zijn zo van die momenten ik ken er meer dan een die mijn wortels doen vervagen in een reeds gestorven lente het zijn van die dagen van schrijnend onvervuld verlangen dagen van verloren licht mij splijtend in verwarrende lagen waar zwarte beelden ter mijner eer moeiteloos worden opgericht en ik haast radeloos mijn zielenlast weet…

Getijdekracht, splijtend, er heerst pijn achter het zwijgen uit verdeeldheid. Sterren zetten hun koers uit vanaf hun geboorte, groeien planeten die mij huizen – waarnemingshorizon, geen ander deeltje dan vertrouwen kan ontsnappen.…

stilte die meedogenloos vertelt na weer een uitbarsting zo ongepast van zinloos oorlogsgeweld soms dreigend als de storm opkomt soms bedient ze je op je wenken biedt ze je de ruimte om na te denken en worden oplossingen opgesomd soms zo koesterend je omarmend of toch enigszins verwijtend je hart intens verwarmend of je toch in tweeën splijtend…

hete adem strijkt langs de weerloze toetsen van mijn ziel keurig opgelijnd in zwart en wit zie ik ze verschrompelen fis, bes en gis lossen op dan is daar het witte paard ze draagt me onstuimig voort rennend lip schuimend voor mij sneller dan de doorwoelde denksels naderen we de draken verstoord loerend Joris ben ik nu en richt mijn lans splijtend…

op de carousel van indrukken steeds nog komen ze vers in beeld betoverend uit de golfstroom breugels alle schilderijen die vloeien in elkaar over fanfares een droom geen moment vast om ze te beschrijven Jeroen Bosch blazers en droom hoeveel gestalten gezichten ook nimmer een stilte die verveelt steeds die vertwijfeling en schroom splijtend…

spektakel van geluid en licht is geen natuur De centrale moet ontploft zijn waar blijft het vuur We zoeken naar de hoogverheven paddestoel Vragen ons af hoe smaakt fall-out Unieke kans dat eens te proeven Dan openen de hemelsluizen Het licht neemt af de waterstromen kletsen Bakken water dalen op ons neer De Heer heeft ons wederom behoed Voor splijtende…

vanzelfsprekende dingen die ons elkaar betekenen laten die wandeling met een vriend dat buiten de eigen deur eten het samen naar voetbal gaan het elkaar zo bij toeval treffen waar de wereld in verwarring zich in kleren van kerst steekt dwalen gedachten in tijd terug naar de dagen en de maanden waarin niets nog gewoon was door die splijtende…